Vertrouwen

Serie: een magische droom

Millana is inmiddels één jaar en en ruim drie maanden. Vandaag zijn we eens samen op pad geweest. Voor de tweede keer ons eigen terrein verlaten en met een halster en touw de weg op. Zonder een maatje. Nou ja, ze had mij natuurlijk haha.

Samen op pad!
De stal uit gaat al erg goed. Ze loopt rustig mee en wacht (enigszins geduldig en rondsnuffelend) tot ik de staldeur achter haar heb dichtgedaan. Daarna loopt (lees: sjokt) ze rustig achter mij aan het terrein over. Als ik niet naar de poetsplaats tegenover de stallen loop, maar richting het hek, kijkt ze even op en weer naar mij. Ik zeg haar dat het goed is en dat we even samen gaan wandelen. Ze blijft nog even staan en ik wacht geduldig tot ze er klaar voor is. Dan laat ze plots haar hoofd weer zakken en volgt mij weer verder het terrein over. Ik open het kleine hekje waar ze netjes doorheen loopt. Ze wil direct een hap gras nemen en ik ben te laat haar te stoppen. Ik wil haar aanleren dat als we wandelen, het niet de bedoeling is dat ze ondertussen eet, tenzij ik haar dat zeg ("eet maar").

Super koel!
We wandelen een stukje langs de weg. Naast de weg staat een grasstrook, maar ze loopt netjes mee. Ondertussen heb ik besloten tot hoe ver we maximaal zullen lopen op ons eerste uitje met zijn tweetjes.

Opeens komen er twee grote tractoren aan. Eén van de tractoren heeft een watertank erachter waar hij water mee op de weg spuit. Ze maken samen nogal wat herrie. Millana kijkt verwonderd naar de grote stalen reuzen die haar kant op komen...
Ze gaat stil staan. Ze kijkt naar mij en dan naar het gras naast de weg. Vervolgens neemt ze op haar gemakje een hap gras. Tja, die actie had ik niet zien aankomen. De tractoren rijden haar nu voorbij, natuurlijk stopt de achterste met het water over de weg spuiten. Ondertussen aai ik haar en zeg dat ze braaf is. Ze kijkt, rilt een keer en neemt nog maar een hapje gras. Wat een braaf dier is ze toch. De Schwarzwälder Fuchs staat erom bekend dat ze behoorlijk ‘koel’ in het hoofd zijn en dat bleek nu wel.

Vertrouwen in elkaar!
Ik dacht al wel dat we de afgelopen tijd een beetje een band hadden opgebouwd. Nu bleek maar dat ze mij vertrouwde in deze situatie. Ze keek duidelijk ook naar mijn lichaamstaal. Ik bleef rustig en ontspannen bij die twee grote lawaaiige stalen reuzen. Zij vond het wel spannend (ze rilde en keek gespitst op), maar ze zag aan mij dat ik de situatie niet gevaarlijk vond. Ik stelde haar gerust en gaf haar ruimte en tijd. Ik trok het touw niet strak, gaf nergens spanning, maar stelde haar gerust met lieve woorden en een aai.

We zijn hierna nog een klein stukje verder gelopen en toen weer terug. Op de terugweg moesten we natuurlijk weer door het hekje ons terrein op. Ze vond het vanaf deze kant toch wat spannender. Ze bleef stilstaan en reikte met haar hals om er voorzichtig aan te snuffelen. Ik liet haar ook hierbij de tijd nemen. Toen ze was uit gesnuffeld zette ik licht spanning op het touw en riep haar, bij de eerste stap liet ik de spanning van het touw los. Ze twijfelde even maar kwam toch mee en liep netjes door het hekje.
Trots ben ik op haar!

En een knuffel op zijn tijd
De rest van de dag hebben we veel geknuffeld. Ze vind het fijn als ik om haar heen hang, haar overal kriebel en aai. Ze legt dan vaak haar hoofd op mijn rug of schouder en zo staan we dan een tijdje samen te genieten. Dat kriebelen en aaien dat doen de kinderen ook graag, uiteraard onder mijn toezicht. Millana is erg lief voor de kinderen. Soms is het gewoon fijn om even samen te zijn…

Soms zie ik een ondeugende blik, maar vaak ook die kalme en zachte waar de Schwarzwälder Fuchs om bekend staat.