Zwart spook

“Mammáá, mammáá ”, roept m’n zoontje terwijl hij komt aanrennen naar de stallen waar ik aan het werk ben. “Een spook, een spook, een zwart spook”, roept hij. Achter hem komt iemand aanlopen.

Neo-Gothic ofzo...
Het is ons buurmeisje die “Neo-Gothic” is geworden. Ze heeft een wijde, zwarte, lange jurk aan die tot de grond reikt, met vlinderachtige mouwen die haar hele armen bedekken en lang zwart haar dat aan weerszijden over haar schouder hangt. Haar spierwitte gezichtje zit vol ijzer: ringetjes in haar neus, ringetjes in haar wenkbrauwen, aan haar lip en waarschijnlijk ook op plaatsen waar je liever niet aan wilt denken. "Nee, joh, het is Lisanne", zeg ik tegen m’n zoon. "Lisanne komt even helpen met de paarden".

‘Lisanne?’, antwoordt hij met grote verbaasde ogen.

Esthetisch verantwoord
Ik moet ineens denken aan een artikel dat ik een tijdje geleden las over een privé-stalleneigenaar die zijn pensionklanten een contract liet tekenen met daarin kledingvoorschriften. Deze man had grote moeite met moderne uitingen van afwijkende kleding en zag liever keurig geklede mensen op zijn erf rondlopen, die zelfs niet mochten overdrijven met sieraden en make-up. Zijn reglement waren enigszins extreem, maar goed, hij kon die eisen stellen en de mensen hadden zelf de keuze of ze zich bij deze pensionstal thuis voelden of niet.

Het uiterlijk van mensen is belangrijk. Zelfs in de paardenwereld herkent men elkaar op afstand aan kleding en accessoires:

• Glimmende hoge laarzen, witte blouse en hoed? – Dressuur!
• Spijkerbroek, laarzen, ruitjesoverhemd en cowboyhoed?– Makkie: de Westernsport!
• Spierwitte jeans en spierwit overhemd met rode stropdas? – dit is een ‘voorbrenger’ op de keuringen.
• En nu een moeilijkere, voor een buitenstaander: T-shirt, trainingsbroek en trimschoenen? Endurance!

Ik bedoel maar: eenieder is gelukkig vrij om te kiezen voor zijn of haar eigen wijze van kleden en kiest vaak datgene waar hij of zij zich het prettigst in voelt.

Maar waar liggen de grenzen? Hoe zou ik reageren als een meisje met ijzerkettingen in haar gezicht hier zou rondlopen? Niet erg veilig, toch, zo bij die paarden...  Iedereen heeft toch zijn grenzen, uit veiligheidsoverwegingen of persoonlijk gevoel...

Paarden en prioriteiten
Gelukkig hebben de paarden geen besef van dit probleem. Zij oordelen totaal anders. Paarden oordelen namelijk helemaal niet. Ze houden van ons op basis van vertrouwen en herkennen ons aan geuren, onze stem en contouren. Niet meer en niet minder.

Ons Neo-Gothic buurmeisje neemt altijd snoepjes mee voor de paarden en ze heeft een hele lieve zachte stem. De paarden houden van haar.
En ik trouwens ook.