De eeuwige groene weilanden
Op de terugweg van een keuring zit ik achter de auto. Mijn paardenvriendin en haar man zijn in een zwaar gesprek. Ik zit op de achterbank te staren naar de weilanden en de ondergaande zon. Met een half oor volg ik het gesprek.
“Naar de slacht”, dat kun je gewoon NIET schrijven, zegt zij. “Ach wat”, antwoord hij, “dat is toch gewoon zo?! Het zijn volwassen lezers hoor!”. “Ja maar, dan kun je toch wel wat vriendelijker woorden gebruiken?”, zegt mijn vriendin met steeds meer verontwaardiging. “Kom op zeg, dat paard is gewoon door de worsten gedraaid, niet meer, niet minder.” antwoordt haar man kordaat.
Het onderwerp is uiteraard triest. Een paard dat wordt “afgevoerd” is altijd akelig, wat de redenen ook mogen zijn. In dit geval betreft het een paard wiens been totaal kapot is gegaan en ongeneeslijk bleek te zijn. Na weken strijd kon het arme dier niet meer op zijn eigen benen staan en is dus uit zijn lijden verlost. Die betreffende mededeling werd zonder al teveel poespas gemeld in het verenigingsblaadje. “Het paard is naar de slacht gegaan”.
De vrouw geeft nu een serie beschrijvingen, waarmee dezelfde mededeling een totaal ander gevoel oproepen. Het paard is naar de eeuwige groene weilanden gegaan, het paard is ge-euthanaseerd, we hebben het paard laten inslapen of het paard is niet meer onder ons. Of nog een paar: na een lange, moedige strijd heeft het paard ons verlaten. Ons geliefde paard rust in vrede.
Zo had het ook gekund. De man vind het allemaal onzin. “Het is geen mens”, zegt hij. Punt. “Wat vind jij, Marga?”, vraagt zij. Moeilijk, denk ik. Natuurlijk heeft de man in feite gelijk maar de meeste paardenmensen vinden nou eenmaal het woord “de slacht” weerzinwekkend, ook al is het de waarheid dat de meeste paarden op die manier hun leven zullen eindigen.
Een ieder, die wel eens afscheid hebben moeten nemen van zijn of haar paard, weet dat er een groot verschil is tussen een paard laten inslapen (euthanaseren) en het paard naar de slacht brengen. Wat de (gedwongen) keuze ook is, in beide gevallen gaat het paard dus dood en zal de buitenwereld ervan op de hoogte worden gesteld.
Ik kijk uit het raam en zie de weilanden voorbij zoeven. Hier en daar een groepje paarden, rustig grazend in het half schemer. De zon verdwijnt achter de horizon en spoedig zal een warme zwoele zomernacht volgen. Ik denk dat ik toch voor “de eeuwige groene weilanden” ga ...
“Naar de slacht”, dat kun je gewoon NIET schrijven, zegt zij. “Ach wat”, antwoord hij, “dat is toch gewoon zo?! Het zijn volwassen lezers hoor!”. “Ja maar, dan kun je toch wel wat vriendelijker woorden gebruiken?”, zegt mijn vriendin met steeds meer verontwaardiging. “Kom op zeg, dat paard is gewoon door de worsten gedraaid, niet meer, niet minder.” antwoordt haar man kordaat.
Het onderwerp is uiteraard triest. Een paard dat wordt “afgevoerd” is altijd akelig, wat de redenen ook mogen zijn. In dit geval betreft het een paard wiens been totaal kapot is gegaan en ongeneeslijk bleek te zijn. Na weken strijd kon het arme dier niet meer op zijn eigen benen staan en is dus uit zijn lijden verlost. Die betreffende mededeling werd zonder al teveel poespas gemeld in het verenigingsblaadje. “Het paard is naar de slacht gegaan”.
De vrouw geeft nu een serie beschrijvingen, waarmee dezelfde mededeling een totaal ander gevoel oproepen. Het paard is naar de eeuwige groene weilanden gegaan, het paard is ge-euthanaseerd, we hebben het paard laten inslapen of het paard is niet meer onder ons. Of nog een paar: na een lange, moedige strijd heeft het paard ons verlaten. Ons geliefde paard rust in vrede.
Zo had het ook gekund. De man vind het allemaal onzin. “Het is geen mens”, zegt hij. Punt. “Wat vind jij, Marga?”, vraagt zij. Moeilijk, denk ik. Natuurlijk heeft de man in feite gelijk maar de meeste paardenmensen vinden nou eenmaal het woord “de slacht” weerzinwekkend, ook al is het de waarheid dat de meeste paarden op die manier hun leven zullen eindigen.
Een ieder, die wel eens afscheid hebben moeten nemen van zijn of haar paard, weet dat er een groot verschil is tussen een paard laten inslapen (euthanaseren) en het paard naar de slacht brengen. Wat de (gedwongen) keuze ook is, in beide gevallen gaat het paard dus dood en zal de buitenwereld ervan op de hoogte worden gesteld.
Ik kijk uit het raam en zie de weilanden voorbij zoeven. Hier en daar een groepje paarden, rustig grazend in het half schemer. De zon verdwijnt achter de horizon en spoedig zal een warme zwoele zomernacht volgen. Ik denk dat ik toch voor “de eeuwige groene weilanden” ga ...