Allemaal onderzoeken

Serie: Op naar de top!

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?   Zoë had zorgwekkende pijn in haar buik... Britt moest met Zoë naar de kliniek met de trailer... Dat werd een avontuur: Trailerladen voor gevorderden!  En dan: allemaal onderzoeken...

Deel 15: Allemaal onderzoeken

Bij de kliniek hebben we Zoë eerst even ontdaan van haar zeiknatte en bezwete dekens. Wij waren allemaal nog steeds doorweekt van het avontuur met trailerladen, maar gelukkig was het in Wolvega ondertussen droog. Terwijl we wachtten op de dierenarts deed JJ nog een vergeefse poging om Zoë op de weegschaal te zetten. Zoë zag het niet zitten, en keek liever naar de vreemde omgeving.

We waren gelukkig snel aan de beurt en Zoë liet gelijk zien wat het probleem was. Toen de diernarts haar hand over Zoë’s buik liet glijden kroop ze helemaal in elkaar. Dat ze last had was dus wel duidelijk. Zoë kreeg een roesje en we mochten een andere ruimte in waar Zoë verder onderzocht kon worden. Hier moest ze weer een klein hokje in, maar met het roesje ging dat een stuk makkelijker.

Maagzweren?
Om te kijken of ze last had van maagzweren gingen ze een maagscopie doen. Hierbij gaan ze met een cameraatje via de slokdarm de maag in en zo kunnen ze de maagwand bekijken. Het was toch wel een bijzonder idee, dat er 2 meter aan kabel mijn paard in werd geschoven. Het duurde even, maar ineens werd het beeld scherp en konden we de binnenkant van Zoë’s maag zien!

De hele maagwand werd afgespeurd, en de dierenarts vertelde ons precies wat ze allemaal zag. Na het bekijken van de maag werd ook de slokdarm goed bekeken. De uiteindelijke conclusie was niet helemaal bevredigend. De maagwand was op bepaalde plekken iets geïrriteerd en er was één beginnende zweer te zien, maar verder zag alles er goed uit. Het was in ieder geval niet genoeg om Zoë’s klachten te verklaren.

Wat dan wel?
Er was dus meer onderzoek nodig en hiervoor moesten andere spullen gehaald worden. JJ werd op pad gestuurd om wat mest van Zoë te halen bij de trailer, de dierenarts moest nog wat benodigdheden zoeken, en eventjes was ik alleen met Zoë. Het was een momentje van rust en stilte op deze rare, drukke dag. Ze stond tegen mij aan geleund te dutten. Ik aaide haar hoofd en fluisterde in haar oor hoe trots ik op haar was. Nog heel eventjes volhouden.

Er werd bloed afgenomen bij Zoë en hierna werd ze opgevoeld. De dierenarts merkte hier al vrij snel bij op dat Zoë veel zand in haar darmen leek te hebben. Ook aan de mest was te zien dat het darmprocess niet helemaal normaal verliep. Na dit onderzoek was het wachten op de uitslagen van het bloed- en mestonderzoek.

Toch op de weegschaal
Tijdens het wachten hebben we Zoë weer meegenomen naar de weegschaal. Met de laatste restjes van het roesje nog in haar systeem wandelde ze er nu zonder problemen op. Ik heb de dierenarts wel drie keer laten voorlezen wat het gewicht was. “Weet je het zeker?” Ze knikte, “Ja heel zeker, ze weegt 543 kg.” Zo zie je maar hoeveel een paard kan veranderen. Een jaar geleden was ze nog een stuk kleiner, maar toen woog ze 570 kg. Ze is dus toch al een heleboel afgevallen!

Nadat Zoë van de weegschaal kwam hebben we haar weer lekker ingepakt in een droge deken (de arme schat stond ondertussen helemaal te bibberen van de kou en spanning) en even met haar over het terrein gelopen. Ze was zo rustig en braaf, ondanks de onbekende plek en nieuwe paarden, dat ik alleen maar trots op haar kon zijn.

De uitslagen
We zijn ruim op tijd begonnen met trailerladen, met de gebeurtenissen van de ochtend in ons achterhoofd. Dit kwam er op neer dat Zoë een hele tijd op de trailer heeft staan wachten, omdat ze binnen no-time binnen stond. Ze heeft heel even geduldig staan wachten, maar al snel vond ze het mooi geweest. Tegen de tijd dat de dierenarts kwam vertellen wat de uitslagen van de onderzoeken waren, was Zoë begonnen aan een poging een weg uit de trailer te graven.

De conclusie was dat Zoë inderdaad zand in haar darmen heeft. Ook hadden ze wormen in de mest gevonden en zoals de dierenarts al eerder had gezegd, was de maagwand wat geïrriteerd. We hebben een wormenkuur en een medicijn voor haar maag meegekregen. Daarnaast hebben we goed advies gekregen om van het zand af te komen. Gewapend met deze informatie konden we met een redelijk gerust hart weer huiswaarts.

Weer veilig thuis
Thuis liep Zoë weer keurig netjes de trailer af en ik heb haar snel naar de poetsplaats gebracht. Hier hadden we even wat discussie over wat prioriteit had. Ik dacht dat Zoë na 9 uur niet drinken, ontzettend veel dorst zou hebben. Zoë keek mij aan alsof ik gek was toen ik haar een emmer water voorzette. Hoe kon ik niet inzien dat het veel belangrijker is om eerst te eten? Maar daar kwam JJ gelukkig al aan met een gevuld hooinet. Uitgehongerd viel Zoë aan op haar eten.

Toen Zoë weer in haar weide stond, haar wormenkuur had gehad en weer rustig stond te eten, kon ik ook eindelijk weer rustig ademhalen. Wat was het een lange en spannende dag... Maar het moeilijke stuk lag achter ons. Nu was het aan mij om alles te verzamelen wat we nodig hadden, en alle rotzooi weer op te ruimen. Mijn dag was nog lang niet voorbij, maar die van Zoë gelukkig wel. Nu op naar een spoedig herstel!