Alles of niets

Op naar de top!

- Van verzorgbaby naar eigen wedstrijdtopper -

Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

In Deel 1 lazen we dat de keuze eigenlijk al was gemaakt, dus....

In Deel 2 lazen we de verzorgbaby in de puberfase kwam en gelukkig voorbij groeide.

Nu Deel 3 over woorden inslikken, honderdvijftig paaltjes slaan en Corona-uitgestelde-afspraak voor de keuring.

Zo zie je maar, de weg naar de top gaat niet altijd over rozen, maar Britt en Zoë zijn in ieder geval goed op weg!

Deel 3:  Alles of niets

Het is even stil geweest rond Zoë en mij, maar wij hebben zeker niet stil gezeten in die tijd. Ik zal proberen bij het begin te beginnen.

Vanaf het moment dat mij verteld werd dat Zoë verkocht zou worden, is er veel discussie geweest tussen mij en de eigenaren. Dit ging over alles en niets, de sfeer op stal was grimmig en ijzig. Als het vertrouwen over en weer er niet meer is, dan is het erg moeilijk om met elkaar om te gaan heb ik gemerkt. Alles wat ik zei werd verdraaid er werden woorden in mijn mond gelegd die ik nooit gezegd had. Dit maakte al snel dat ik niets meer vertelde aan de eigenaresse, bang dat dit zou omvormen tot een heel nieuw verhaal.

Na een heleboel gedoe over en weer, hadden we dan eindelijk een akkoord. Ik zou een afspraak maken voor een keuring en dan zou Zoë verhuizen op het moment dat haar nieuwe plekje klaar was. "Yes!", dacht ik, "het einde is in zicht!" Maar helaas had de toekomst iets anders voor ons bedacht. Het land ging op slot, dierenartsen kwamen niet meer op locatie om te keuren en via een stalgenoot kreeg ik te horen dat ik niet langer welkom was op stal.

Ik kon niet meer naar Zoë en ik kon niet verder met het regelen van een keuring. Het enige wat ik nog zelf in de hand had was de weide waar Zoë zou komen te staan. Een vriendin van mij heeft een weide gehuurd voor haar pony's en hier mocht Zoë ook komen wonen. Er moest echter nog heel veel gebeuren voor er paarden konden staan en hier heb ik mij volledig op gestort. Samen hebben we wekenlang geploeterd op het land. Mijn dagen waren gevuld met paaltjes slaan, hekken maken en daken vervangen. Het was hard werk maar in elk geval voelde elke dag als een stap dichter bij Zoë.

Na het slaan van 150 paaltjes, het indraaien van honderden isolatoren en het spannen van kilometers aan lint kwam daar ineens de lang verwachte opmerking: “Wat mij betreft kan Zoë wel hier komen.” Het zonk in op de weg terug naar huis. De weide is klaar voor Zoë, ik kan verder met dingen regelen. Er schoot van alles door mijn hoofd, dingen die ik moest doen, dingen die ik moest regelen, mensen waar ik contact mee op moest nemen. Ik ben die hele avond in paniek bezig geweest om informatie in te winnen, om tot de conclusie te komen dat ik alles al had uitgezocht. Ik was er klaar voor. Het enige wat ik nog moest doen was daadwerkelijk het hele plan uitvoeren.

En toen stond die datum en tijd echt vast: op veertien Mei om 9.30 werd Zoë verwacht op de kliniek voor haar keuring. Tenminste, een vaste afspraak... daar dacht de eigenaresse anders over. Nadat deze afspraak gemaakt was besloot ze ineens dat Zoë niet op de trailer mee mocht. Na tussenkomst van een stalgenoot kwamen we uit op een compromis. Ik mocht één keer oefenen met Zoë op de trailer. Als ze het goed deed (lees: niet de hele trailer sloopte) dan mocht ik haar mee naar de keuring. Zou het niet goed gaan, dan mocht ze niet met de trailer vervoerd worden en dat zou het hele verhuizen toch wel erg ingewikkeld gaan maken.

Benieuwd hoe het is afgelopen met Zoë op de trailer? Dat lees je in de volgende blog!