Alles op alles

Serie: Op naar de top!

De afspraak om met Zoë naar de kliniek te gaan was al maanden geleden gemaakt. Toen voelde het allemaal erg ver weg en ik kon er heel rustig over nadenken en alles plannen. Ondanks al die tijd was het toch ineens heel dichtbij. Een paar weken voor het moment suprême begon het echte plannen. Voorbereiding is alles, en ik had alles zo tot in de puntjes geregeld dat ik mezelf verbaasde door niet eens gigantisch nerveus te zijn het weekend van tevoren.

Het was een flinke onderneming met een strakke planning. Op maandag had ik nog even wat quality time met Zoë. Ik heb haar rustig opnieuw ingevlochten en helemaal netjes gemaakt voor de lange rit. Daarna ben ik vertrokken naar huis om twee uurtjes zeer waardevolle slaap te pakken. 

Let’s go
Om 1.20 ging mijn wekker en om 2.00 was ik alweer op stal. Daar moest toch nog weer het een en ander gebeuren natuurlijk, maar redelijk op schema konden we beginnen met laden. Zoë liep vrij makkelijk de trailer op en om 3.15 konden we vertrekken. JJ reed het eerste stuk dus ik kon even ontspannen. Met de opkomende zon achter ons reden wij naar de kliniek.
Helemaal in België dus. Na de andere keren dat we onderzoeken hebben laten doen en nooit echt antwoorden kregen hebben we besloten om een poging te wagen bij Equitom, de beste kliniek van Europa. Alles op alles en dan maar even doorbijten en een pokke eind rijden.

Belgische wegen overleven
In het hele plan was er een ding waar ik geen rekening mee had gehouden. Vijf uur rijden draai ik mijn hand niet voor om, zeker niet met JJ mee. Ik rijd ook met gemak met Zoë in de trailer. Maar dat was allemaal gebaseerd op Nederlandse wegen natuurlijk. Nog geen meter over de Belgische grens werd pijnlijk duidelijk dat het daar hele andere koek is.
Stuiterend gingen we over de beroerde snelweg. Ik heb nog nooit zo vaak “sorry Zoë” geroepen. Maar toen we van de snelweg af waren werd het alleen maar erger natuurlijk. Onoverzichtelijke kruispunten, rotondes, bochten en overal mag je met 90 voorbij knallen. “Nog 3 minuten en dan zijn we er.” Tja, 3 minuten als je 90 rijdt misschien, maar wij gingen niet harder dan 30. Via een smalle weg die golfde als de zee tijdens een heftige storm landden we tot ieders opluchting voor het hek van Equitom.
Ik ging snel Zoë aanmelden zodat we haar van de trailer konden halen, maar madam was er helemaal klaar mee. Nadat Zoë de halve trailer gesloopt had kwam iemand toegesneld om JJ te helpen met afladen. Ze kreeg een stal aangewezen zodat Zoë even tot rust kon komen en zo konden JJ en ik even ontspannen en flink wat koffie naar binnen gooien.

Orthopedisch onderzoek
We waren net aan het rond kijken op het gigantische terrein van de kliniek toen ik gebeld werd. We mochten al naar het orthopedisch onderzoek. Zoë moest op de harde en zachte volte lopen en er werd een buigproef gedaan. Ze deed het super braaf, ondanks dat alle ogen van de arts en zijn team op haar gericht waren. Gelukkig liet ze ook goed zien waar ze moeite mee had met haar beweging. 

“Ik wil graag verder onderzoek doen naar haar hals,” was het eerste wat de orthopeed zei. Zijn ervaring was dat deze problemen in de achterhand vaak in de hals ontstaan. Voor mijn gemoedsrust gingen ze ook haar knieën en sprongen bekijken. Zoë kreeg een roesje en ze gingen aan de slag met de beeldvorming.

Mijn angst voor artrose of andere narigheid in Zoë’s achterbenen bleek totaal ongegrond. Op basis van haar beenwerk is ze weer helemaal goedgekeurd. De beelden van de hals leverden wel nieuwe informatie op. In het eerste deel van haar hals zit een knik die daar niet hoort. De arts vertelde ons dat de kans bestaat dat het ruggenmerg daar afgekneld wordt en signalen vanuit de hersenen niet goed doorkomen naar de achterbenen. Lichte ataxie dus. Om hier meer over te weten te komen zou verder neurologisch onderzoek plaatsvinden.

Dat is pech
Zoë mocht even bijkomen op stal, en JJ en ik maakten gebruik van die tijd door ook even een uurtje slaap te pakken. Ik sliep heel licht en om de zoveel tijd hoorde ik Zoë hinniken. Tot ik haar ineens niet meer hoorde. Ik schrok wakker en stond direct naast de bus om naar Zoë’s stal te lopen, maar de deur van het stalgebouw was dicht. Ongeduldig wachtte ik tot de deuren weer opengingen en zodra dat zo was vloog naar binnen. Zoë’s stal stond open en ze was nergens te bekennen.

Ze waren alvast bezig met het neurologische onderzoek, de MMEP-test. Hierbij werd gekeken of signalen goed worden doorgegeven door het ruggenmerg. Wij konden niet bij het onderzoek zijn dus ik kon niet anders dan wachten. 
Zoë stond nog nauwelijks in haar stal en ik was bij haar. Ze had duidelijk zwaardere verdoving gehad en was nog heel ver weg. Al snel werd ik gebeld met toch wel erg teleurstellend nieuws. De machine was stuk gegaan dus de test was niet gelukt. Dat was het dus voor die dag, we hebben nog informatie ingewonnen over de planning van de volgende dagen en toen was het tijd om afscheid te nemen van Zoë. 

Terug naar huis
Dat was wel heel moeilijk, haar zo achterlaten en nog zo weinig weten. De volgende dag zou het team van inwendige geneeskunde hun onderzoeken starten met de echo’s en scans van de organen. Ook zou dan de MMEP-test in de herkansing plaatsvinden. Op donderdag zouden alle testen rondom de spieren plaatsvinden, en dan was de vrijdag gereserveerd voor eventuele behandelingen. 
Met een lege trailer reden we (helaas tijdens de spits) weer terug naar Groningen. ’s Avonds laat kwamen we weer aan bij stal. Na het terugbrengen van de auto en trailer was het toch alweer midden in de nacht voor ik thuis was. Ik was net binnen toen mijn mobiel de melding gaf dat mijn wekker over 10 minuten zou gaan. Die heb ik maar even uitgezet, want even bijslapen was geen overbodige luxe na deze lange dag. 

Op naar de top!