Als je het antwoord niet wil weten

Gastblogserie: Op naar de top!

De afgelopen weken zijn zo’n rollercoaster geweest qua emoties dat ik niet zo goed weet wat ik moet opschrijven. De nare nasmaak van de eerste kliniek is nog lang blijven hangen. Maar we moesten al snel weer overschakelen naar ons volgende kliniek bezoek.

Op naar herstel
De omeprazol werkte gelukkig zijn wonderen weer voor Zoë. Na haar twee weken verplichtte vakantie barstte ze van de energie en ze wilde weer aan de slag. Een week lang had ik een paard die ik moest stoppen na een kwartiertje longeren en die al bij het hek stond de zeuren dat ze meewilde vanaf het moment dat ik aankwam.

Helaas kreeg ze daarna een beetje een terugval, ze leek weer wat kramperig en miste duidelijk de motivatie om te werken. Nou ja, dan maar weer even rustig aan. De afspraak met de kliniek was al gepland dus die hebben we gewoon rustig afgewacht.

Uit logeren
Deze keer heb ik het vasten laten doen op de kliniek. Ik had al zo’n voorgevoel dat het weer geheel anders zou gaan dan gepland en ik wilde niet weer te horen krijgen dat ik haar gewoon niet goed had gevast. Dit betekende wel dat Zoë een hele nacht op de kliniek moest blijven. Dat vond ik best wel een spannend idee.

Gelukkig werd Zoë met open armen ontvangen door de verzorgers op de kliniek. De vrouw vertelde uitgebreid over welke stal ze voor Zoë had gekozen. Een hele grote stal bij twee andere paardjes die niet naar buiten mochten, zodat ze niet alleen zou komen te staan. Er lag een heerlijk dik strobed in de stal en er kwam heel vaak iemand langs om even wat aandacht te geven. Met een redelijk gerust hart kon ik naar huis.

Luidruchtig Onderzoek
De volgende ochtend waren we alweer vroeg van de partij. Zoë was het wel een beetje zat zo zonder eten en water, maar ze was nog verbazend relaxt. Tijdens onze hoognodige kop koffie schoof de dierenarts bij ons aan en zo kon ik mijn hele verhaal doen. Alles wat we tot nu toe hadden meegemaakt. Ziektes, blessures, alles. Na het gesprek hebben we een plan opgezet en pas daarna hebben we Zoë opgehaald.

Eerst werd Zoë uitgebreid klinisch onderzocht. Dit was nogal een uitdaging voor de dierenarts, want Zoë bleef maar hinniken terwijl ze probeerde te luisteren naar de longen. Gelukkig kon Zoë net lang genoeg stil blijven om het onderzoek te kunnen doen. We besloten om voor de zekerheid foto’s te laten maken van de rug omdat er een ietwat verdacht bultje zit. Vervolgens kreeg Zoë een roesje en begon de scopie.

Surprise, surprise
Ik had al dagen van tevoren ingeschat dat ik mijn hele dag leeg moest maken voor de scopie. De kans dat de maag weer niet leeg was, ondanks dat ze nu op de kliniek gevast was leek mij heel groot. Ik kreeg al snel gelijk. In de slokdarm stuitten ze al op zoveel voedsel dat ze niet meer verder konden komen. De eerste poging om de maag te bekijken moest dus worden gestaakt. Om ervoor te zorgen dat later op de dag de scopie wel zou slagen kreeg Zoë via een sonde een fles cola toegediend. Dat vond ze een hele aparte gewaarwording.
Zoë mocht weer naar haar stalletje voor een aantal uur extra vasten. JJ en ik moesten ons een middagje vermaken in het dorp. Aan het eind van de middag werd het onderzoek vervolgd. Eerst werden de foto’s gemaakt van de rug. Zoë was super braaf en op het eerste gezicht waren er geen hele schokkende dingen te zien. Hierna moesten we een hele tijd wachten tot de dierenarts de foto’s had bekeken. Zoë stond lekker te slapen, zich gelukkig maar nauwelijks bewust van mijn stress ondertussen.

Foto’s liegen niet
Na wat voelde als een eeuwigheid mochten we door naar een andere ruimte voor de scopie. Terwijl Zoë weer een nieuw roesje kreeg en lekker verder sliep kregen wij uitleg over de foto’s van de rug.

Ze begon bij de schoft en zo keken we van voor naar achter naar de hele rug. Onder het vreemde bultje zat niks geks gelukkig, maar dan…. Als in een waas hoorde ik de dierenarts de laatste foto omschrijven. “Hier zien we wel iets abnormaals. Deze lijnen zouden mooi vloeiend moeten lopen maar je ziet dat de wervels hier een beetje gek lopen en tegen elkaar komen. We noemen dit ook wel Kissing Spines.”

Oké… Oké… wat betekent dit voor nu? Het hoeft niks te zijn, veel paarden hebben dit en laten hier nooit een klinisch beeld bij zien. Het hoeft niks te betekenen. Kunnen we hier nu iets mee? Nee dat kunnen we niet. Door naar de scopie.

Ook goed nieuws
JJ hield Zoë vast tijdens te scopie. Gelukkig want ik voelde me niet meer zo stabiel. Zoë was weer een topper, het is wat, al dat gedoe aan je lijf elke keer. Gelukkig was de maag mooi leeg deze keer. De dierenarts nam uitgebreid de tijd om elke millimeter van de maagwand te bekijken. Gelukkig kregen we hier een beetje goed nieuws. De zweren waren allemaal genezen!

Om uit te zoeken of de trage werking van de maag en darmen kon voortkomen uit een darmontsteking werd een biopt genomen uit de dunne darm. Dit was nog best een tijdrovende klus, maar gelukkig lukte het uiteindelijk.

Weer een stap verder
We mochten weer naar huis met mijn knappe meid. Wat had ze zich weer geweldig gedragen. De medicijnen moesten nu worden afgebouwd en met voer moesten we de trage darmwerking een beetje proberen te compenseren. Verder was het afwachten op de uitslag van het biopt. Als Zoë helemaal van de medicijnen af is gaan we verder onderzoek doen naar de rug.

Dat is waar we nu zijn. De medicijnen zijn bijna op. De uitslag van het biopt is binnen en ondanks dat het monster twee keer grondig is onderzocht zijn er geen gekke dingen gevonden. Geen ontstekingen dus! Nu mogen we ons klaar gaan maken voor het onderzoek naar de kissing spines… Duimen jullie met mij mee dat het niks is?

Lees hier de hele serie