Als opgeven geen optie is!

Serie: Op naar de top!

vervolg van: Kruipend het dal uit.

JJ was mijn redder in nood. Ze verzorgde Zoë al tijdens mijn gehele stageperiode omdat ik twee dagen in de week in Utrecht moest zijn, maar toen ze zag hoe Zoë en ik aan het verzuipen waren in elkaars frustratie bood ze aan om de verzorging van Zoë fulltime over te nemen. Ik kon dan met Claudia aan de slag en weer een beetje zien waarom we ook alweer met paarden begonnen waren. Het was een last van mijn schouders en voor het eerst in tijden kon ik het weer gewoon leuk hebben met Zoë als ik haar op de track tegenkwam.

Voor vijf weken hebben we het zo gedaan, vijf weken waarin ik mij maar nauwelijks met Zoë heb bemoeid en haar eigenlijk niet heb zien lopen. Op 12 november hadden we afgesproken om te kijken hoe Zoë zou reageren met iemand (mij) op haar rug, of ze dat weer aankon. Ik zou gewoon met een barebackpad en neckrope op Zoë’s rug kruipen en meeliften terwijl JJ haar door de bak stuurde.

Moment van de waarheid
Heel eventjes ging dit goed, net lang genoeg voor mij om me te beseffen dat Zoë het fijnste paard is waar ik ooit op heb gereden. We zijn zo op elkaar afgestemd, zo op elkaar ingespeeld, en dat zelfs na die lange tijd. Heel even mocht ik deze gedachte koesteren, maar toen sloeg ze om. Ze werd boos, vouwde zich om mijn rechterbeen heen en ging haar typische cirkeltjes lopen. Ik brak.

Ik probeerde te blijven doen wat JJ zei, maar ondertussen moest ik vechten tegen de tranen. Hoe kon dit toch? Waarom ging het niet? Lag het aan mij? Was het weer een maagzweer? JJ pakte mijn rechterbeen en duwde mijn kuit op verschillende plekken in Zoë’s buik. Hoe verder naar achteren hoe meer Zoë reageerde. Ik registreerde het maar nauwelijks.

Een paar dagen later vroeg JJ of ze haar dochter misschien op Zoë mocht zetten. Om te kijken of het misschien een associatie zou kunnen zijn waardoor Zoë zo reageerde tijdens het rijden. Naast dat Zoë kinderen prachtig vindt heeft ze hier nooit een nare ervaring mee gehad, dus als het niet lichamelijk was zou ze hierbij waarschijnlijk braaf haar rondje lopen. Een prima plan natuurlijk, hoewel ik moet toegeven dat ik het vreselijk moeilijk vond om iemand anders op Zoë te zien nu ik er zelf niet op kon. Maar helaas (of misschien ook wel gelukkig) gedroeg Zoë zich precies zoals ze bij mij had gedaan. En toen ging ik toch verder denken.

Internetdokter
Als we al het gedrag even uitsluiten, wat houd je dan over? Juist, lichamelijk, pijn. Ik dacht terug aan het rijden. Die rechterflank, wat zit daar in het paardenlichaam. Google bracht mij weer een stapje verder. De blindedarm ligt aan de rechterkant van de buik, als die vol of opgeblazen is kan je hem zien en voelen. Nu zag Zoë er ondertussen uit alsof ze een ballon ingeslikt had, dus dat daar in die buik iets verkeerd ging was helemaal niet zover gezocht. Ik speurde verder, nadat Nederlandse sites mij niet verder konden helpen heb ik ook Engelse onderzoeken geraadpleegd. Die wisten meer te vertellen.

Het microbioom van de blindedarm kan verstoord raken waardoor ophopingen ontstaan. Na verloop van tijd wordt dit hard en dan is het enkel nog operatief te verwijderen. Oké, heftig maar in ieder geval duidelijk. De verstoringen ontstaan vaak door heftige pijn, of pijnstillers. Check en check dus. Dat samen met de omeprazol die ook meerdere keren haar darmflora overhoop heeft gegooid zag ik genoeg mogelijke aanleidingen voor dit probleem. De symptomen die beschreven werden gaven de doorslag. Het niet kunnen ondertreden met het rechterachterbeen, hierdoor kreupelheid tonen linksvoor, pijnreactie bij het aanraken van de buik, vocht in de benen, rotstaal of andere infecties, mestwater. Ik kon ze allemaal afvinken.

Ik had als internetdokter dus een diagnose gesteld, maar wat ik er dan mee moest daar kwam ik niet zo snel achter. Stap 1 was in mijn ogen: Bel de dierenarts. Die vond mijn theorie best aannemelijk, maar het enige advies dat hij kon geven in deze situaties was om te stoppen met de medicijnen, en die kreeg ze al een paar maanden niet meer. Wel zag hij een mogelijkheid in de acupunctuur. Enkele klanten van hem hadden hier goede resultaten mee kunnen behalen, dus misschien kon die persoon Zoë ook wel helpen. Nou kom maar door, met een diagnose maar zonder behandeling was ik nog steeds best wel wanhopig. Dus de acupuncturist gebeld en een week later kwam ze langs.

Tegenvaller in het kwadraat
Nu wil ik niet het hele concept acupunctuur afvallen, er zullen absoluut goede tussen zitten. Maar wat een vreselijke ervaring was dit. De dame kwam het terrein op en zag een bloedmooie Fries staan waar op het eerste gezicht niks aan mankeerde. Of ik Zoë voor de kar had staan, want dat vond haar Fries zo leuk. Niet? Wat was mijn doel dan wel met Zoë?

Voor nu gewoon weer iets kunnen doen eigenlijk, maar de droom is natuurlijk weer wedstrijden rijden. En zo was het beeld van ons gevormd. Alle andere dingen die ik heb gezegd kwamen niet meer door. Zoë was de dressuur waarschijnlijk gewoon zat (uhhh mevrouw we hebben al bijna een jaar niet meer kunnen rijden) en ik moest Zoë laten beleren voor de wagen want dat vond ze vast mooi (sorry mevrouw maar ik wil nog niet dood).

Er zat een goede trainingsstal bij haar in de buurt waar Zoë vast wel terecht kon, en die zouden alle problemen wel oplossen. JJ en ik werden steeds bozer. Mens luister nou, als het een kwestie was van ‘even erdoorheen slaan’ dan hadden we dat zelf ook wel gekund. Nou dat was natuurlijk niet de bedoeling, maar gewoon een nieuwe training, bij die ene trainingsstal. Dat ging ons redden. Wil je haar zien lopen dan? Nee hoor dat hoefde niet.

Uiteindelijk was JJ het zo zat dat ze Zoë meesleepte naar de bak en losgooide. “Kijk dan, wil je dit paard echt in training gaan zetten?” Het gezicht van de vrouw betrok. “Jeetje, ze heeft echt veel pijn.” Het koste ons veel moeite om niet heel hard “duhhh” te roepen. Daar hadden we verder ook geen tijd voor want het volgende zwamverhaal werd van wal gestoken. Zoë was een metaalpaard en moest hier kruiden voor hebben om haar te ondersteunen. Tuurlijk joh, zonder enig verstand van de verschillende elementen vond ik metaal wel klinken als Zoë. Naast deze kruiden raadde ze ook een probiotica kuur aan omdat ik dacht dat het probleem uit de darmen kwam. Dat had ik zelf natuurlijk ook wel kunnen bedenken.

Verslagen bleven we achter, ik had heel veel hoop gevestigd op deze behandeling en het was een vreselijke deceptie. Dit was ook eigenlijk nauwelijks acupunctuur te noemen, als er drie naaldjes in Zoë hebben gestaan dan is het veel. Moest ik doorgaan op deze weg die ik had ingeslagen naar meer alternatieve geneeswijzen? Of toch weer een ander plan bedenken… maar wat dan.

Mijn houtpaardje
Ik ging mij verdiepen in de elementen waar de dame het over had gehad. Bij metaalpaard stond als eerste zin “De ongecompliceerde, rustige volger”. Ik heb me slap gelachen, echt no way dat dit mijn paard was. Wel vond ik het type die Zoë tot in detail beschrijft, namelijk het houtpaard. De onvermoeibare, competitieve, harde werker. Toen ik dit tegen de dame zei beweerde ze dat ik het mis had en zij het toch echt wel beter wist. Oké hoofdstukje alternatieve kwakzalvers weer afgerond. Door naar een echte oplossing.

Dan maar zelf
Ik durfde ondertussen mijn hand ervoor in het vuur te steken dat het probleem in de darmen zat, en dan voornamelijk in die blindedarm. Zoë wees nog net niet zelf aan waar het pijn deed. Ze schreeuwde om hulp, en ik schreeuwde voor haar, maar niemand gaf gehoor. Ik besloot om de zogenaamde therapeuten, experts en andere kwakzalvers te laten voor wat het was en, hoe eng ik het ook vond, zelf te gaan dokteren. Eerst maar eens beginnen op een kuur die speciaal samengesteld is om de darmen weer in balans te brengen. Ondertussen gaven we Zoë een “probiotica kuur” met behulp van de bacteriën uit de mest van een gezond paard. De week erna kreeg Zoë een flinke zandkuur.

Al snel waren kleine veranderingen merkbaar. Zoë was gezelliger en meer ontspannen op de track, stond bij het hek omdat ze zin had om dingen te gaan doen en ging iets makkelijker bewegen. Tijdens de zandkuur maakte ze het heel spannend. Ze werd nog gevoeliger op haar buik, hoewel de pijn nu was verplaatst van de rechterflank naar links onder haar buik. Ze werd koliekerig, had gasophopingen en we hebben meerdere keren colosan gegeven omdat het te spannend werd. De zandkuur hebben we doorgevoerd tot de koliekklachten en ook de buikpijn verdween.

Kruipend naar vooruitgang
In de dagen daarna durfden we voor het eerst de veranderingen ook voorzichtig verbeteringen te noemen. Zoë bleef het accepteren als we aan haar buik zaten, en JJ werd steeds optimistischer over haar trainingen (bejaardengym plus ondertussen) waarin Zoë meer enthousiasme, minder boosheid en daadwerkelijk vooruitgang liet zien. Alleen al als je naar haar kijkt is er al zoveel anders. Haar buik is veel minder opgeblazen (nog wel iets te veel, maar we zijn er ook nog niet), haar benen zijn minder dik en ze heeft minder vochtophopingen over haar lijf. Je kan ook daadwerkelijk weer zien waar de buikspieren lopen.

Op de laatste dag van het jaar heb ik mijn stageverslag ingeleverd en daarmee de drukste periode van mijn studie afgerond. Op 1 Januari liet JJ me zien hoever ze is gekomen met Zoë de afgelopen maand, en daar was geen woord aan gelogen. Zoë wil weer, ze doet haar best, kan tempo maken en vasthouden, zet haar achterbenen onder haar lijf en kan er zelfs weer een uitgestrekte draf uitgooien waar menig paard jaloers op is.

Frisse moed in het nieuwe jaar
Dus zo gaan we het nieuwe jaar in. Met het vooruitzicht dat we weer rustig mogen opbouwen. Vandaag heb ik Zoë voor het eerst weer aan de lange teugel gezet en ze was zo enthousiast dat ik haar eerst drie rondjes heb laten uitrazen voor we serieus aan de slag konden. We hebben nog een lange weg te gaan, en wie weet waar we allemaal nog tegenaan gaan lopen, maar voor nu heb ik mijn paard weer terug. Mijn knappe harde werker, die overal een competitie van maakt die ze koste wat het kost moet winnen.

Serie: Op naar de top!