Op deze mooie zondagochtend hebben wij voor jou een gedicht van Godart Bosmans.
Het gedicht heet: orentaal.  Wat vertellen de oren van een paard ons? Heel veel. Dat weten paardenmensen wel, maar voor 'gewone' mensen is dit niet altijd even duidelijk.
De vader van Godart legde het hem mooi uit.  Lees en geniet.

Meer lezen over de oren van een paard en hoe je deze af en toe grondig moet checken qua inhoud en,  ja echt: geur?
Sanna van den Akker heeft ons uitgelegd dat je 'vergeten plekjes' van een paard nooit mag vergeten.

Orentaal
Vader zei vroeger vaak
 
altijd altijd
een paard beweegt zijn oren altijd
als je nou wel of nieten wil
een paard houdt zelden zijn oren stil
 
dat versje heb ik altijd onthouden
en begin er van te houden
 
Paardenoren dienen vooral om te luisteren
maar ze kunnen er ook hun emoties mee fluisteren
ze hebben een orentaal
noem het soort van gebarentaal

oren kunnen worden gedraaid naar elke zijde
van de groene weide
waar ze ook uithangen
ze zullen constant de omgeving opvangen
ze laten zich niet graag benaderen
erfenis van vroege voorvaderen
en van moeder natuur meegekregen
dat beide oren apart bewegen
 hun oren spreken boekdelen
waardoor ze de gemoedstoestand meedelen

hier komt nu het verhaal
van de paardenorentaal

in neutrale toestand losjes opwaarts gericht
voelen ze zich tot niets verplicht
bij een vreemd geluid wordt er één in die richting gekeerd
om al dan niet als veilig te worden gemarkeerd
is er  echter onrust,  waakzaamheid of angst bovenop
staan de oren fiks rechtop
dit kan ook als belangstelling worden verklaard
want paarden zijn nieuwsgierig van aard
liggende oren met de openingen naar de grond zonder meer
slaperig , suffend geen belangstelling  meer
oren hangend
zijn ze helemaal niets verlangend
het paard toont zich dan ook bereid
tot onderdanigheid
let wel op, ook bij pijn
zullen hun oren hangend zijn
maar owee als de oren  onrustig en rechtop staan
let dan op dat ze niet met hun achterpoten slaan
ze zijn dan immers in paniek en hebben schrik
soms gepaard met gegrinnik
wanneer boos en dominant
plat tegen de nek en aan de kant
als het dus lijkt alsof het paard geen oren heeft
wees dan maar heel beleefd
trouwens ze zien  ons als een wezen zonder oren
waardoor we voor hun bij de dominanten behoren
hoe dan ook, bij de zalige momenten van voedertijd
tonen bewegende oren belangstelling en alertheid

tot slot
kortom het paardje dat we zo bekoren
zegt ooh zo veel met zijn lieve oren

Meer gedichten:  G E D I C H T E N

Heb jij ook een mooi gedicht over paarden en vind jij jezelf een dichters-talent? Stuur gerust naar ons op en wie weet publiceren wij dit op PaardenColumns!

Inge wacht op een nog ongeboren merrieveulen van een Schwarzwälder Fuchs merrie. In Deel 1: van een Magische droom vertelde zij ons waarom een merrie van dit ras haar grote droom is.

In Deel 2 vertelt Inge over haar jeugdliefde en een dubbel gebroken hart. Dat gevoel kennen vele paardenmensen, je hart breekt als je paard sterft of als je,  noodgedwongen,  jouw paard moet verkopen. Maar het leven gaat verder en de magische droom van Inge is lekker aan het groeien in een warme, veilige buik van een Schwarzwälder merrie!

nu:

Deel 3: Een veulen op komst!

Toen ik mijn bonusdochter steeds meer ging helpen met haar pony, smeed een passie voor paarden goede band tussen ons. Ik dacht...wie weet ooit....ooit weer mijn eigen paard, dat zou een droom zijn.

Ik was wat aan het googlen, zoeken naar sobere rassen, koudbloeden, niet te groot, koel in het hoofd. Iets dat niet veel bereden hoeft te worden en ook veelzijdig is. En iets met een bijzondere uitstraling. Ik kan niet elke dag rijden en niet meer zo intensief, dus fijn als de jongens of mijn bonusdochter het over kunnen nemen. Dus het moest een ras zijn dat ook op het land kan en lief is voor kinderen.

Ik weet niet waarom... maar ineens zag ik een foto van een Schwarzwälder Fuchs, ik dacht ja! Dat is het droompaard! Het ras heeft alle kenmerken van wat ik zocht!

Ik vond een Schwarzwälder Fuchs stoeterij in Nederland, van eigenares Marja de Bruijn en maakte een afspraak. Eerst wilde ik informatie verzamelen en ze eens in het echt kunnen bewonderen. De mensen van de stoeterij  waren zo ontzettend gastvrij. We waren  onder de indruk van de stoere hengst Modim met zijn donkerbruine maar zachte ogen.
De 'Fuchs' is een robuust paard, dat kracht uitstraalt en tegelijk elegantie en dan zo'n rustgevende zachte blik in hun ogen. Toen ik Modim aankeek, gaf zijn blik mij het gevoel dat alles goed was op dat moment. Hij bracht zijn kalmte op mij over.

Eigenlijk was ik niet van plan een paard te kopen. Ik wilde gewoon meer informatie over dit magisch mooie paard. Thuis vertelde ik mijn partner erover, nu was hij ook wel heel nieuwsgierig. Ik vertelde hem over die stoere maar lieve Modim, over hoe magisch mooi die paarden daar waren, hun blik in de ogen, het zeldzame ras, sober en rustig paard... kortom een droompaard!

Ik had op internet een hengst gezien. Maar mijn partner zei; je kan niet meer intensief rijden, misschien is een merrie een optie zodat we met dit bijzondere ras zo nu en dan eens een veulen kunnen fokken? Daar had ik nog niet over nagedacht, maar dat maakt de droom wel compleet. Ik heb altijd al graag een veulen gewild en hoe geweldig zou het zijn als we dit prachtige ras kunnen behouden door er zelf mee te gaan fokken?

Ik belde Marja voor een vervolgafspraak. Graag wilde ik alles weten over hoe het in zijn werk zou gaan wanneer ik een veulen van Modim zou willen. Ook wilde ik mijn partner en bonusdochter kennis laten maken met de Fuchs.

Op 4 maart stond ik weer op de stoep van de Schwarzwälder Fuchs stoeterij. We werden weer hartelijk ontvangen en er volgde een heel gesprek. Over het stamboek, de bloedlijn van haar hengsten Modem en Modim. Hoe het fokken in zijn werk gaat. Hoe ze haar veulens opvoedt. Welke mogelijkheden er zijn met betrekking tot eventueel beschikbare hengsten.

Het is niet gemakkelijk. Er zijn maar weinig paarden van dit ras. Zoals ik in het vorige column al vertelde zijn het er wereldwijd nog maar zo'n 1000. Voor het fokken van dit ras moet je goed opletten dat je geen inteelt krijgt. Het grootste deel van dit ras loopt daarbij ook nog eens in ons buurtland Duitsland, waar de Schwarzwälder Fuchs oorspronkelijk dan ook vandaan komt "het paard uit het zwarte woud".

Op dit moment is er één merrie drachtig waarvan het veulen verkocht kan worden. Ze is drachtig van Modim. Bij een aanbetaling heb ik recht op het veulen. Dus die afspraak staat. Stuur de rekening maar, zeg ik helemaal blij.

Marja heeft zelf ook les gegeven en gaf mijn bonusdochter nog wat supertips mee. We zaten te springen om naar de paarden te gaan. Marja leidde ons rond. De drachtige merrie Amber "stamboeknaam Fleur" liet me aan haar buik voelen. Ik legde mijn handen in haar dikke wintervacht. Haar dikke buik bewoog heftig op en neer. Ik realiseerde me dat dit heel bijzonder is, niet alleen vanwege het zeldzame ras maar, ook omdat dit misschien wel mijn veulen word.

De merrie zal bevallen in juli 2020. Afwachten is of er een wel een merrie veulen word geboren. Zo niet, zijn er bij een collega van Marja nog drie andere merries drachtig van hun hengst Modim. Het moet gek lopen wil Modim vier merries drachtig hebben gemaakt met een hengstveulen haha.

Marja wil mij zelfs de kans bieden bij de bevalling van haar merrie en dus de geboorte "van hopelijk mijn merrieveulen" aanwezig te kunnen zijn! Daarna zal zij mij helpen wijs te worden in de bloedlijnen van de Fuchs, hun achtergrond en straks het fokken.

Was het maar vast juli!

Dat we midden in een afschuwelijke pandemie zitten vanwege het 'Corona' virus weet iedereen. We balanceren tussen hoop en vrees.
Op PaardenColumns gaan we hier niet dieper op in, maar proberen juist voor een stukje afleiding te zorgen.
Desalniettemin willen we iedereen een hart onder de riem steken en heel veel sterkte wensen in deze zware tijd.

En aan alle paarden die 'Corona' heten willen we virtueel een lekkere worteltaart geven. Jullie lieve merries kunnen er ook niets aan doen.  Ineens heb je dan een naam die iedereen de stuipen op het lijf jaagt...

Maar gelukkig weten paardenmensen dat we niet in een boogje om jullie heen hoeven te lopen en dat we jullie gewoon mogen aaien, knuffelen en die worteltaart mogen geven.

Wie kent of heeft een paard dat 'Corona' heet ? Stuur gerust een foto, dan plaatsen we die in een ere-gallerij. Het is en blijft een mooie paardennaam alhoewel een voorlopige vervorming van de naam misschien wel een goed idee is om niemand onnodige te laten schrikken of te kwetsen....

Corina? Corena? Corry? Rina ? 

Van Kevin Zeelenphotography kregen wij deze mooie foto van twee konikpaarden.  De paarden zijn het zo te zien niet met elkaar eens. Dat kan gebeuren, iedereen heeft wel eens onenigheid. Of er wordt hier 'even' hardhandig uitgevochten hoe de hiërarchie in elkaar zit?

Over een paar weken mogen de meeste paarden weer het weiland in. Dit is vaak een hoop kopzorgen van de eigenaars.  Welke paarden passen goed bij elkaar, en welke kunnen elkaar niet luchten of zien?  Laten we ze het zelf uitvechten, en houden we het op een afstandje in de gaten? Of plannen we dit zorgvuldig om problemen te voorkomen?

Wij horen het graag van jullie. Welk 'weide-management' voeren jullie? Reacties, gastblogs of een artikel is welkom!

Maar nu eerst onze column:  wat doe je als er een paard in de kudde loopt, die echt de pisang is.... ? Waarom is het ene paard een sulletje-eerste-klasse en het andere paard zo dominant dat het bijna pure maffia lijkt?  Kun je het sulletje een beetje weerbaarder maken en is dat wel verstandig?

Cursus Weerbaarheid
en
Buurtproblemen