|
|
 Op naar de top! Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika? Een lastige vraag voor Britt Neijzen. Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. In Deel 1 lazen we dat de keuze eigenlijk al was gemaakt, dus.... In Deel 2 lazen we de verzorgbaby in de puberfase kwam en gelukkig voorbij groeide. Nu Deel 3 over woorden inslikken, honderdvijftig paaltjes slaan en Corona-uitgestelde-afspraak voor de keuring. Zo zie je maar, de weg naar de top gaat niet altijd over rozen, maar Britt en Zoë zijn in ieder geval goed op weg!  Deel 3: Alles of niets Het is even stil geweest rond Zoë en mij, maar wij hebben zeker niet stil gezeten in die tijd. Ik zal proberen bij het begin te beginnen. Vanaf het moment dat mij verteld werd dat Zoë verkocht zou worden, is er veel discussie geweest tussen mij en de eigenaren. Dit ging over alles en niets, de sfeer op stal was grimmig en ijzig. Als het vertrouwen over en weer er niet meer is, dan is het erg moeilijk om met elkaar om te gaan heb ik gemerkt. Alles wat ik zei werd verdraaid er werden woorden in mijn mond gelegd die ik nooit gezegd had. Dit maakte al snel dat ik niets meer vertelde aan de eigenaresse, bang dat dit zou omvormen tot een heel nieuw verhaal. Na een heleboel gedoe over en weer, hadden we dan eindelijk een akkoord. Ik zou een afspraak maken voor een keuring en dan zou Zoë verhuizen op het moment dat haar nieuwe plekje klaar was. "Yes!", dacht ik, "het einde is in zicht!" Maar helaas had de toekomst iets anders voor ons bedacht. Het land ging op slot, dierenartsen kwamen niet meer op locatie om te keuren en via een stalgenoot kreeg ik te horen dat ik niet langer welkom was op stal. Ik kon niet meer naar Zoë en ik kon niet verder met het regelen van een keuring. Het enige wat ik nog zelf in de hand had was de weide waar Zoë zou komen te staan. Een vriendin van mij heeft een weide gehuurd voor haar pony's en hier mocht Zoë ook komen wonen. Er moest echter nog heel veel gebeuren voor er paarden konden staan en hier heb ik mij volledig op gestort. Samen hebben we wekenlang geploeterd op het land. Mijn dagen waren gevuld met paaltjes slaan, hekken maken en daken vervangen. Het was hard werk maar in elk geval voelde elke dag als een stap dichter bij Zoë. Na het slaan van 150 paaltjes, het indraaien van honderden isolatoren en het spannen van kilometers aan lint kwam daar ineens de lang verwachte opmerking: “Wat mij betreft kan Zoë wel hier komen.” Het zonk in op de weg terug naar huis. De weide is klaar voor Zoë, ik kan verder met dingen regelen. Er schoot van alles door mijn hoofd, dingen die ik moest doen, dingen die ik moest regelen, mensen waar ik contact mee op moest nemen. Ik ben die hele avond in paniek bezig geweest om informatie in te winnen, om tot de conclusie te komen dat ik alles al had uitgezocht. Ik was er klaar voor. Het enige wat ik nog moest doen was daadwerkelijk het hele plan uitvoeren. En toen stond die datum en tijd echt vast: op veertien Mei om 9.30 werd Zoë verwacht op de kliniek voor haar keuring. Tenminste, een vaste afspraak... daar dacht de eigenaresse anders over. Nadat deze afspraak gemaakt was besloot ze ineens dat Zoë niet op de trailer mee mocht. Na tussenkomst van een stalgenoot kwamen we uit op een compromis. Ik mocht één keer oefenen met Zoë op de trailer. Als ze het goed deed (lees: niet de hele trailer sloopte) dan mocht ik haar mee naar de keuring. Zou het niet goed gaan, dan mocht ze niet met de trailer vervoerd worden en dat zou het hele verhuizen toch wel erg ingewikkeld gaan maken. Benieuwd hoe het is afgelopen met Zoë op de trailer? Dat lees je in de volgende blog!   Anita Rozendaal-Baaij schrijft in haar vervolgartikel over hoe paarden en mensen elkaar begrijpen. Met een interessant voorbeeld legt zij uit hoe paarden vaak de 'intentie' van mensen oppikken. Een lesje eenvoudige dierethiek! En Anita kan het weten want zij deed de MBO-opleiding Paraveteniair en ging door een met HBO-studie Diergezondheidszorg en Management. In deze opleidingen komt Dierethiek en Dierwelzijn ruim aan bod. Dat vinden wij bij PaardenColumns heel goed en wij zijn blij dat Anita het duidelijk uitlegt zonder zweverige taalgebruik. Gewoon goed, leuk en leerzaam! Dank Anita!  Al eerder verschenen:
 The chornicles of prinses sunny en prins pretje Waar begin je met een paard dat geen vertrouwen in de mens heeft en zelfs de titel 'staatsgevaarlijk' draagt? Monique Schild Don zocht een uitdaging en vond er één met hoofdletters. Zij kocht een getraumatiseerde Tinker waar niemand wat mee kon. In haar serie kunnen we lezen hoe zij dit stapje-voor-stapje heeft aangepakt.  Nieuw: Deel 6:
Mijn shetlander is ongelukkig... Tja, met Sunny gaat het in een stijgende lijn maar hoe ging het verder met mijn shetlander Pret? Was hij jaloers? Nou weet ik dat hij daar wel eens last van heeft hoor, maar hij was wel happy de peppie met Sunny dus die strepen we af. Maar dan? Het bleek dat hij zich toch niet fijn voelde in de kudde en dan ga je kijken of hij ergens anders kan staan op stal. Niets leek ideaal en Sunny is intussen zo op mij gericht. Zal ik het wagen een ander plekje te zoeken? Zo gezegd, zo gedaan en de bijna militaire operatie kan van start.... Hoe moeilijk het ook lijkt , getraumatiseerd paard in een trailer zetten, ook hier had ik weer een plan A , B en C. Plan A lukte goed, niet te geloven! Natuurlijk was haar mens niet zo slim om de voorstang uit de trailer te halen maar Sunny deed heel braaf de truc, de truc met de ja ja oranje emmer . Ik weet en snap dat grondwerk tegenwoordig een begrip is en ik leg graag uit hoe ik dit gedaan heb. Stap één is echt je paard observeren, lang observeren. Dit heb ik de eerste twee weken gedaan, vrij kort eigenlijk maar als je iedere dag naar je paard kijkt dan leer je een hoop over hoe ze kan gaan reageren. Stap twee is een snoepje aanbieden, vooral als aaien geen optie is want dat is natuurlijk ook een beloning, maar als dat niet lukt een snoepje met een sterke geur zoals vanille. En dan gewoon doen , dus lopen naast me is een beloning, weg willen vluchten is rustig blijven en geruststellen. Niet boos worden, dat werkt averechts. Sunny was natuurlijk staatsgevaarlijk, dus ik begon aan het hek, lekker veilig en poetsen in de box met de deur als blokkade, ook weer veilig. En zo iedere keer een stapje verder. Klinkt simpel en dat is het ook en later zullen jullie ook lezen , heeft dat zo z'n voordelen. Nou goed, terug naar de reis want daar gingen we dan ,met geknepen billen in de auto , angstzweet hoor en wat denken jullie? Niks, geen drukte, geen trailer om, geen moordneigingen tussen de twee. Nou ja?!! Ok, we komen aan op de nieuwe plek. Wild briesend komt Sun uit de trailer en Pret is altijd relaxed. We lopen naar de box en ? Wat denken jullie? Gaat dat het zo makkelijk als de rit??? Zijn ze nu eindelijk alle twee happy? Of ? Dat lezen jullie de volgende keer...  Anita Rozendaal-Baaij schrijft in haar vervolgartikel over slimme mensen én slimme paarden. Hoe zit dat nou eigenlijk precies? Zijn paarden slim of zijn wij niet slim genoeg om dat te zien? Een lesje eenvoudige dierethiek! En Anita kan het weten want zij deed de MBO-opleiding Paraveteniair en ging door een met HBO-studie Diergezondheidszorg en Management. In deze opleidingen komt Dierethiek en Dierwelzijn ruim aan bod. Dat vinden wij bij PaardenColumns heel goed en wij zijn blij dat Anita het duidelijk uitlegt zonder zweverige taalgebruik. Gewoon goed, leuk en leerzaam! Dank Anita!   Inge wacht op een nog ongeboren merrieveulen van een Schwarzwälder Fuchs merrie. In Deel 1: van een Magische droom vertelde zij ons waarom een merrie van dit ras haar grote droom is. In Deel 2 vertelt Inge over haar jeugdliefde en een dubbel gebroken hart. Dat gevoel kennen vele paardenmensen, je hart breekt als je paard sterft of als je, noodgedwongen, jouw paard moet verkopen. Maar het leven gaat verder en de magische droom van Inge is lekker aan het groeien in een warme, veilige buik van een Schwarzwälder merrie! nu: Deel 4: onrust en wachten.. Mijn droom gaat gewoon verder... maar het nare Corona geeft veel onrust. We zijn voorzichtig in contact met anderen en houden afstand volgens de richtlijnen. Buiten reumapatiënt, ben ik ook astmapatiënt, en aangezien het virus vooral de longen lijkt aan te vallen, zijn wij dus extra voorzichtig. Er is nog steeds geen vaccin of oplossing voor (ernstig) getroffen patiënten. Ook is het nog niet helemaal duidelijk of dieren en dus ook paarden dit kunnen doorgeven. Ik vind het maar een spannende tijd. Maar dit is voor jullie vast herkenbaar... Ondertussen blijven wij dus zoveel mogelijk braaf thuis. Hier in mijn kleine stulpje (een rijtjeswoning in de Betuwe) of op de boerderij van mijn partner (ook in de Betuwe). Mijn jongens Lucas van 8 (bijna 9) en Tim Nicolai van 11 genieten van het buiten zijn op de boerderij. Ze verzorgen daar hun shetlander Jodie en de kleine minishet van hun Bonuszus Julia. Verder spelen ze graag buiten op de trampoline, gooien een frisbee en dollen wat met hun bonuszus. Ik word er blij van. Wat ook heerlijk is, zijn de kleine uitjes door de appelboomgaard van mijn partner. De kinderen kunnen hier met hun pony ook doorheen rijden. Met de bloesems van de kersen- en appelbomen ziet alles er zo mooi uit!  We bedenken thuis samen plannen voor als het veulen er straks is. Misschien de paddock uitbreiden? Zo zou ze dan vanuit de stal op de hoek via de paddock naar de pony van mijn bonusdochter kunnen en is ze nooit alleen. Naast haar springpony staan er op dat stuk nog een witte D-pony (in pension) en de kleine lieve mini shetlander. Hoe zou het zijn om straks samen met het veulen te wandelen door de omgeving... de andere pony’s zijn aardig bomproef, dus dat zal een goed voorbeeld zijn. Ik zou graag het veulen straks zó opvoeden dat ik haar ook zonder hoofdstel en zadel zou kunnen rijden. Een wijze van Naturel Horsemanship klinkt goed, maar ik zal mezelf daarin nog meer moeten gaan verdiepen. Fantastisch vind ik het om te zien als een paard graag samenwerkt met zijn eigenaar. Het zou fijn zijn als ze ons vertrouwd en wij haar ook kunnen vertrouwen. Dat we elkaar aanvoelen. Natuurlijk ben ik mezelf ervan bewust dat ze een paard is, een dier dat dingen anders beleefd zoals wij mensen. De uitdaging zal zijn om een goede manier te vinden om met haar te communiceren zodat ik niet alleen haar begrijp, maar zij ook mij. Het duurt natuurlijk nog even... het veulen word pas in juli dit jaar geboren en blijft dan ook waarschijnlijk tot begin volgend voorjaar bij haar moeder en de kudde. Pffff….als ik er zo over nadenk, duurt het echt nog veel te lang.   Wil je reizen om te genieten van andere (paarden-)culturen? Voorlopig kunnen we dat niet meer. We hebben een luxueuze tijd achter de rug, waarin reizen voor velen mogelijk was, maar het Corona-virus heeft ons, op wereldniveau, teruggezet op onze plaats. De onschuld zijn we kwijt. Reizen is niet alleen milieu-onvriendelijk maar we nemen dus ook dodelijke virussen mee naar huis en wellicht zal het nooit meer zo goedkoop zijn als voorheen.... Hoe dit verder gaat, zal Joost weten, want één ding is zeker: in het vliegtuig stappen om een (paarden-) evenement aan de andere kant van de wereld mee te maken, zal voor velen een onbereikbare droom zijn geworden. Maar langzamerhand snakt iedereen weer naar een wereld die iets groter is dan eigen huis en tuin. Dus wat nu? Wij hebben een goed alternatief gevonden in de vorm van een parel(tje?) van een boek. "Paard en Ruiters' door Sylvie Lebreton en foto's van Tibo.  |
Het leukste blog over paarden en pony's.
Lees, lach, geniet, wees kritisch en: doe mee! 
Categorieën:
Alles
GRATIS E-BOOK FJORDEN HEBBEN HUMOR
Archieven:
Augustus 2024
Paarden Columns © 2024
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar de website. |
