Inge wacht op een nog ongeboren merrieveulen van een Schwarzwälder Fuchs merrie. In Deel 1: van een Magische droom vertelde zij ons waarom een merrie van dit ras haar grote droom is.

nu:

Deel 6: wordt het een (nacht)merrie?

Deel 6:  wordt het een (nacht) merrie?

Wat een spannende tijd! Het vroeg veel van mijn geduld. Bij de Collega van de Stoeterij werd helaas nog een hengstje geboren. Dat waren er dus inmiddels al drie!
Nu was het nog wachten op de bevalling van de merrie Amber Fleur die op de Nederlandse Schwarzwälder Fuchs Stoeterij staat. Een paar dagen later kreeg ik rond half twee in de nacht een berichtje van Marja de Bruijn. De bevalling was ontzettend snel gegaan. Ze stuurde mij trots een foto van een prachtig veulen…..een hengst!

Verdorie wat baalde ik. En ja, ik had het over een back-up plan. Maar eigenlijk had ik daar nog niet zo heel goed over nagedacht. Want ik ging er stiekem vanuit dat de kans dat erg klein was dat er vier keer een hengstje zou worden geboren.

Marja heeft enorm geholpen en haar best gedaan om een jonge merrie te vinden. Dit was niet makkelijk. Ik wilde namelijk niet zo maar een merrie. Maar een merrie die jonger was dan twee jaar en het liefst uit dezelfde bloedlijn als haar hengst Modim. Ze kwam met een naam van iemand in Lelystad. Hij zou een jaarling merrie hebben die eigenlijk niet te koop was, maar ik mocht hem bellen. De man bleek de eigenaar van de hengst Modem wat de vader van mijn favoriet Modim is. Deze merrie is dus een halfzusje van Modim!
Waarschijnlijk kan je je indenken hoe enthousiast ik was. De hengst Modem is bij deze man in privébezit en er wordt dus niet meer mee gefokt buiten zijn eigen merries. Je snapt dat dit dus echt een bijzondere kans was.

Ik heb de man direct gebeld. Ik vertelde wat een prachtig ras ik de Schwarzwälder Fuchs vind, hoe verliefd ik was op zowel de halfbroer van deze jaarling (Modim) en haar opa (Modus). Mijn ervaringen met paarden en het beleren ervan. Ik vertelde hem over mijn plannen van het fokken met de merrie en dat dit voor mij een droom is. Zeker aangezien dit zo een zeldzaam ras is.
Nadat hij mij meerdere keren vertelde dat ze eigenlijk niet te koop was, maar hij had begrepen van Marja en nu ook van mij hoe enthousiast ik was, ik wel mocht komen kijken. Bij een klik zou ik de merrie dan eventueel mogen kopen. Natuurlijk bedankte ik hem en vertelde dat ik ernaar uitzag om de jaarling te zien. Ook was ik erg benieuwd naar de hengst (de vader van de jaarling) Modem. Ik had natuurlijk bij Marja al een zoon en de vader van Modem mogen ontmoeten, dus hij ontbrak nog in dit ritje met prachtige en bijzondere hengsten.

Donderdag 9 juli 2020, de dag dat ik bij de jaarling mocht komen kijken. Samen met mijn moeder reden we het hele stuk met een glimlach. Mijn beiden ouders hebben zelf ook altijd paardgereden. En mijn moeder wilde maar al te graag mee.

Bij aankomst zag ik direct de hengst Modem staan. Wat een imposant voorkomen. Een prachtig donkerbruine glanzende vacht met spierwitte manen en staart.

De jaarling had het hele jaar in een kudde op een natuurgebied gelopen en de beste man had haar speciaal naar huis gehaald zodat we niet zouden hoeven gaan zoeken waar ze zou zijn. Hij opende de deur naar een soort grote binnenbak en daar stond ze, samen met een 2 jarige hengst uit haar kudde. Ze was zo mooi! Ze liep direct naar mij toe, keek me aan en legde haar hoofd op mijn schouder. Het leek alsof ze het wist en mij net zo graag wilde als ik haar. We hebben nog een tijd staan praten en kwamen tot de uitkomst dat ik haar mocht kopen!!

Op 11 juli kon ik haar ophalen, de verjaardag van mijn jongste zoon Lucas (hij werd negen). Met toestemming van Lucas (ga maar halen hoor mam, dat is het mooiste cadeau voor ons allemaal) ging ik haar dan ook ophalen samen met mijn Partner en een vriendin. Om 10.00 uur stond ze bij ons in de weide.

Nu is mijn droom werkelijkheid!!

"Maar dat hoort er een beetje bij toch?" Mijn man zei dat letterlijk en ik was in shock. Want een paard dat enkel angst uitstraalt wanneer er voor het eerst iemand op gaat zitten, leek hem vrij normaal.

Het verhaal begint bij ons op stal, de paarden stonden rustig op stal en ik was mijn verzorgpaard aan het poetsen. Van het een op het andere moment staat er een opgezadeld paard voor mijn neus.

Even voor de beeldvorming: wij hebben twee rijen met boxen en in het midden een gangpad van ongeveer twee meter breed.

Het opgezadelde paard ken ik, het is een 3 jarig vosje met een goede bloedlijn en wordt op dit moment beleerd. Die dag was er iemand langsgekomen om het paard kennis te laten maken met het fenomeen ‘ruiter’. Omdat het paard moeilijk is, hebben ze ervoor gekozen om op het gangpad er voor het eerst iemand erop te zetten. De vos begon te draaien, steigeren en vooruit rennen, totdat hij tegen een muur of staldeur op botste. Pas toen het paard klem stond in de hoek van schuur lukte het de ‘expert’ om erop te gaan zitten. En het paard? Die straalde alleen maar angst uit.
Mijn hart brak.

1. Ik ga er altijd vanuit dat het anders kan dan ik gewend was:
Mocht ik nog niets van de paardenwereld gezien hebben, dan had ik waarschijnlijk gedacht: ‘jeetje, wat dapper van die man. Wat knap dat het gelukt is om met dit moeilijke paard zo snel iemand erop te krijgen’. In de (spring)sport schijnt bovenstaande situatie vrij vaak voor te komen. Het is een snelle manier om paarden zadelmak te krijgen. Het is niet heel vreemd dat men het als ‘normaal’ beschouwt.
Gelukkig heb ik ook gezien hoe het anders kan en weet ik dat er vele andere methodes zijn. Van alle methodes valt iets te zeggen natuurlijk, maar het beleren van een paard is een proces, wat je slechts één keer kunt doen. Naar mijn mening is het vosje in deze situatie niet genoeg voorbereid.

2. Paarden zijn niet van suiker, maar ze zijn wel slim:
Het werkt wel hoor, want binnen no-time is het vosje bereden. En doet vooralsnog braaf wat er gevraagd wordt. Maar of het vosje niet bang geworden is om gestraft te worden betwijfel ik.

Evan vanuit ons vosje gezien:

• Hij begrijpt niet wat de bedoeling is.
• Waarom staan mensen in zijn mond te trekken.
• Hij vertrouwt op zijn instinct (vluchten) maar komt niet verder dan tegen staldeuren opbotsen.
• Waarom er in vredesnaam iemand aan zijn lichaam hangt en er notabene bovenop gaat zitten.
• Heeft in een korte tijd heel veel nieuwe indrukken gekregen, vele waren niet heel positief.

Paarden kunnen situaties inschatten, anders was het diersoort snel uitgestorven. Paarden toetsen continue of een situatie veilig is of niet. Een paard kan ook leren, hij herkent patronen door herhaling (denk maar aan dat ene pad waar hij altijd mag galopperen) en gaat vooruit denken om in te schatten wat hem te wachten staat. Ze zeggen wel eens dat een goede voorbereiding het halve werk is, maar dat klopt wel.

3. Dwang is nooit de oplossing:
Let op: consequent zijn is heel belangrijk, ik zeg niet dat je nooit duidelijk mag zijn. Maar vergelijk onderstaande twee situaties eens:

1. Je paard loopt niet door tijdens het rijden en je geeft hem een flinke mep om even duidelijk te maken dat hij moet doorlopen. Continue kleine hulpen geven is immers ook niet vriendelijk.
2. Je maakt het langzaam lopen voor het paard moeilijk door een continue lichte druk te geven in 3 fases. Het paard kan voorspellen wat er gaat komen en kan daarop anticiperen. Als hij doorloopt beloon je gelijk door de druk weg te halen. Let wel: hij moet er echt voor gaan, geen half werk.

Welke van de twee opties zal het paard leren voortaan voorwaarts te zijn op jouw hulpen?

Een paard dat ergens bang, schrikachtig of paniekerig om is, heeft gelijk. Voor het paard is zijn wereld op dat moment onveilig. Het is onze verantwoordelijkheid duidelijk te maken dat het paard niet doodgaat. Grote kans dat het paard met zijn ‘moeilijke’ gedrag toetst of jij capabel genoeg bent om hem te helpen. Dat is een stukje leiderschap dat hij zoekt. Immers vertrouwt een kudde op de alfamerrie en elkaar, niet alleen op zijn instinct.

Daarbij, een paard dat in paniek is kun je niets leren. Hij is op dat moment alleen maar bezig met overleven. Dat regelt zijn oer-brein voor hem, hij reageert op zijn instinct. Terwijl een ontspannen paard (rationeel) kan nadenken. Pas wanneer een paard in staat is om na te denken, kun je hem iets leren.

Het is dus de kunst vanuit ontspanning het paard te leren omgaan met de nieuwe situatie. Natuurlijk mag een paard bokken, tegenstribbelen en in de lucht vliegen bij het beleren. Dat is juist wat je wilt, want dat is jou kans om hem verder te helpen. Dat hoort er wel een beetje bij. Geef het paard het idee dat hij honderdduizend keer dezelfde fout mag maken.

Een paard dat fouten mag maken is een paard dat probeert te leren. Een paard dat geen fouten (meer) durft te maken is een machine.

Waar begin je met een paard dat geen vertrouwen in de mens heeft en zelfs de titel 'staatsgevaarlijk' draagt?

Monique Schild Don zocht een uitdaging en vond er één met hoofdletters.  Zij kocht een getraumatiseerde Tinker waar niemand wat mee kon.  In haar serie kunnen we lezen hoe zij dit stapje-voor-stapje heeft aangepakt.

ALLE BEGIN IS MOEILIJK!

En zo is het, alle begin is moeilijk dus ook de eerste paar dagen met z'n tweeën in de stal. Ze doen niet voor elkaar onder en hier en daar werd er wel eens iemand op zijn of haar plaats gezet, maar eigenlijk vrij snel was er harmonie in de echtelijke box.

De eerste tijd heb ik ze dus ook lekker een beetje met rust gelaten om ze te laten wennen aan de nieuwe omgeving en de nieuwe situatie. Als dat uiteindelijk zo lekker gaat dan pakken we maar rustig weer alles op.

Intussen had ik ook een fantastische verzorgster gevonden voor Pretje, een meisje van twaalf en ik kan zeggen ik heb het maar met haar getroffen. Dus zij lekker met die kleine Pretletter aan de slag en ik met Sunny.

Eerst maar weer poetsen en ja hoor dat gaat prima dus ook maar weer het grondwerk oppakken. Dat is sowieso leuker met meer, dus Tink, zo heet mijn verzorgster, met Pretje aan het grondwerk en ik met Sun.

Sunny wordt steeds relaxer in haar hoofd, het gaat steeds beter dus dan ook maar eens kijken of we een dekje op kunnen doen. En ja hoor, het gaat op een andere manier maar het gaat.
Veel geduld en liefde... dat werkt echt.

De longeersingel vind ze nog wel een spannend ding, dat geklingel aan de zijkant is best eng.
Geeft niks, alle begin is moeilijk dus ook dit komt vast wel goed .

Pretje is helemaal happy, lekker de hele dag spelen of een tukje tussendoor: dat is pas paardenleven.

En zo gaan de eerst paar maanden voorbij van 2020.
Als het wat warmer wordt, dan gaan we meer spannende dingen doen neem ik me voor en toen, kwam de Corona-pandemie ... Eén van de gevolgen is dat de instructrice kan niet komen.  En nu?

Wat denken jullie?
Hoe ga ik dit aanpakken?
Zelf verder proberen of toch maar wachten, maar hoe lang?

Dat lezen jullie de volgende keer,

Wordt vervolgd!!!!

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?  Mevrouw Zoë, de prachtige Fries van Britt, was chagrijnig en deelde rake klappen uit. Britt brak haar arm en had eigenlijk nog ontzettend veel geluk gehad dat zij zichzelf beschermde met haar arm...

En nu? Hoe gaat het met Britt en Zoë ?  Wij zijn ontzettend benieuwd of ze is hersteld en de moed heeft hervat om verder te gaan met Zoë.