|
|
 Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika? Een lastige vraag voor Britt Neijzen. Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. Waar waren we gebleven? Mevrouw Zoë, de prachtige Fries van Britt, was chagrijnig en deelde rake klappen uit. Britt brak haar arm en had eigenlijk nog ontzettend veel geluk gehad dat zij zichzelf beschermde met haar arm... Gelukkig was er voor alles weer een eerste keer. Ookal zijn er veel zorgen... Deel 10: zovEel zorgen  Sinds ik Zoë heb gekocht heb ik al heel veel geleerd. Iets waar ik me wel op voorbereid had, maar misschien toch onderschat heb zijn de zorgen die komen kijken bij het hebben van een eigen paard. Een instructrice van mij zegt altijd: “Problemen moet je niet kopen, die krijg je vanzelf.” Voor Zoë en mij werd deze waarschuwing al na drie weken bevestigd. Zomereczeem - probleempje? Nu wist ik van Zoë natuurlijk al wat ze aan “problemen” had. Zoë heeft al van jongs af aan last van zomereczeem. Dit is in haar familie veelvoorkomend en dus geen verrassing. Ik heb dus niet helemaal geluisterd naar het advies en ondanks wat bekende probleempjes heb ik Zoë toch gekocht. Dik oog en 'onhandige' behandelingen De dag nadat ik mijn arm brak (met wat hulp van Zoë) had Zoë ineens een dik oog. Natuurlijk moest de dierenarts er gelijk bij en gelukkig was er geen schade aan het oog, maar mevrouw moest wel 3 keer per dag behandeld worden. Dit was een stuk minder moeilijk geweest als ik niet met één arm in het gips liep, maar met hulp van vrienden kon haar oog behandeld worden en het was snel weer genezen. Om te voorkomen dat ze weer een dik oog kreeg moest Zoë constant haar vliegenkap op houden. 'Speel' kameraadje En dus stond Zoë de hele zomer onder de eczeemdeken en met vliegenkap op. Zoë heeft de eerste maand bij ons alleen gestaan, maar gelukkig kwamen daarna twee mini-paardjes bij haar staan. Dit nam mijn zorgen over het alleen staan weg, maar die werden al snel vervangen door een nieuwe zorg. Het ruintje dat bij haar kwam staan wilde graag spelen en Zoë snapte hier niets van. Hij bleef haar bijten en uitdagen tot ze onder de kleine bijtplekjes zat. Niet echt ideaal dus. Oplossing; de ruin ging bij de andere kudde en de twee merries bleven samen achter. Dit was een hele goede zet, de dames waren binnen no-time beste vriendinnetjes. Helaas is Zoë’s vriendinnetje ook niet de makkelijkste qua gezondheid en dus kwamen ze samen op een paddock te staan. Dit werkte voor Zoë prima, want met haar zomereczeem kan het geen kwaad om minder gras te krijgen. Dit was een rustige periode voor mij op het gebied van zorgen. Zoë was blij, en haar eczeem was onder controle. Wie kan het snelst eten? De rust werd verstoord toen er een nieuw paard bij de kleine kudde kwam. Een knap arabiertje met vreselijke voernijd. Waar Zoë eerst bijna onbeperkt hooi tot haar beschikking had, vrat het arabiertje al het hooi onwijs snel op en stonden ze dus binnen een paar uur zonder. Zoë had dit in het begin nog niet zo door en ik maakte mij flink zorgen over of ze wel genoeg binnen kreeg en of ze niet te lang zonder eten stond. Toen Zoë eenmaal door had dat het hooi snel op ging, at ze snel mee met het arabiertje. Dit maakte dat het hooi nog sneller op was natuurlijk. Dit moest anders, dus we zijn ze flink meer hooi gaan voeren, als ze onbeperkt hooi hebben is de theorie dat ze stoppen met als idioten alles zo snel mogelijk opeten. Dik, dikker, té dik Het onbeperkt voeren had twee effecten, Zoë werd in twee weken dubbel zo dik en haar eczeem explodeerde. De dierenarts kon ons even iets helpen met de jeuk, maar al snel kwam het gewoon weer terug. Zoë heeft haar manen ondertussen flink uitgedund en driekwart van haar voorpluk is verdwenen. Er moest iets veranderen en Zoë moest echt afvallen. En dus zijn we nu stro bij gaan voeren en precies gaan afwegen hoeveel hooi de paarden krijgen in de hoop dat ze zo niet meer teveel kan eten. Nu is het duimen of dit gaat werken...  Spoken in de bosjes?
Vanmorgen kreeg ik een berichtje dat Zoë erg onrustig was. Ik maakte mij er niet zo druk over, maar toen ik ’s avonds aankwam was ze nog steeds onrustig. Ze had overdag bijna niet gegeten en gedronken. Ik heb haar even laten rennen in de bak en dat leek even te helpen maar ze bleef angstig. Ze durfde niet aan de rechterkant van de weide te komen, en laat dat nu net zijn waar het hooi en water staat. Ik durfde niet weg te gaan zonder te zien dat ze wel durfde te eten en drinken en dus heb ik het mij gemakkelijk gemaakt in de hoek van de schuilstal. Vanaf daar heb ik een uur lang mijn paardje geobserveerd. Pas toen ze (nog steeds strak van de spanning, dat wel) stond te eten bij de ruif kon ik met een gerust hart naar huis. Ik had mezelf niet meteen zo ingeschat, maar volgens mij ontwikkel ik me in rap tempo tot een bezorgde paardeneigenaar. Het liefst zou ik Zoë in bubbeltjesplastic wikkelen en haar meenemen naar huis zodat ik haar constant in de gaten kan houden. Dat kan natuurlijk niet, dus nu maar hopen dat het met de huidige maatregelen allemaal weer wat beter wordt. Zoë blijft gewoon een beetje een zorgkindje, maar samen kunnen we alles overwinnen!  Boa, de Shire horse merrie "Mevrouw, wat doet u daar?" Ik schrik me helemaal het kapot! Hurkend in de bosjes valt al niet mee, en net als ik bijna klaar ben, hoor ik deze vraag. Snel broek omhoog, vergeten de laatste druppels af te vegen, niet prettig... Ik schiet omhoog, draai me om en zie ineens vlakbij mij een groot paard mij streng aankijken. "Mijn hemel wat is dit? Een grapje???", vraag ik aan het paard. "Nee, een Grapperhaus, nou goed!", antwoordt het paard geïrriteerd. "U mag hier niet wildplassen!" "Nou zo wild was het niet hoor. Een bescheiden plasje en geen papiertje achtergelaten." antwoord ik verontschuldigend. "Echt leuk is dat niet hoor, mevrouw paard. En waar bemoeit u u trouwens mee?" "U moet zich aan de regels houden, net als ieder ander: afstand houden, een mondkapje dragen en niet wildplassen.", zegt het paard kordaat terwijl ze met haar been heen en weer zwaait om kracht bij haar woorden te zetten. Ohjee, denk ik. Weer zo'n paard dat denkt dat ie een BOA* is omdat ie toevallig zo heet..... "Weet je wat, BOA....?" "Hoe, hoe... hoe weet u mijn naam?", vraagt het paard nu heel verbaasd. "Ach, een gokje...,", antwoord ik bescheiden. "Ik heb toevallig nog wat biks in mijn jaszak en ik ga jou al dit lekkers én een dikke knuffel geven.... dan praten we er niet meer over, okay?" Ik klim over het hek, ga op een boomstam staan, strek mij ver uit en sla mijn armen om de grote vriendelijke reus heen. BOA knabbelt lekker op de bikskorrels en terwijl ik haar aai, hoor ik haar zowaar knorren. Ik beloof haar dat ik nooit meer zal te wildplassen in de bosjes en mijn mondkapje de volgende keer zal dragen. We genieten beiden van de knuffel. Dat mag gelukkig nog! * (Een bijzondere opsporingsambtenaar in dienst van de Gemeente om de corona-regels te handhaven.)
Geschreven door: Anita Rozendaal-Baaij  Paarden zijn vluchtdieren, dat weten wij allemaal. Maar weet jij ook dat paarden continu ‘toetsen’ of ze veilig zijn? Wantrouwend is niet het juiste woord, maar sceptisch zijn ze wel. Dat helpt namelijk om op tijd gevaar in te zien en te vluchten waar nodig. 1. Willen paarden jouw beste vriend zijn? Het is heel menselijk om te denken dat paarden ‘vriendjes’ met ons willen zijn, maar dat klopt niet helemaal. Want wat heeft het voor een paard voor nut om jouw ‘vriendje’ te zijn? Het helpt hem niet overleven. Nu is de term ‘vriendje’ best wel breed, wij zien vriendschap als een band van mens tot mens. Een paard is geen mens en daarom is ‘vriendje’ een misleidend woord. Ze willen namelijk wel onderdeel zijn van jouw kudde, mits jij jezelf een beetje kunt verplaatsen in het paardenbrein. Begrijp het paard, krijg inzicht en zijn gedrag en help hem overleven Jij zult als eigenaar nooit interessanter worden dan het grassprietje in het weiland. Eten is immers nodig om te overleven. Jij bent daarin overbodig, of toch niet? Paarden testen jou continue op leiderschap, dat is hun spel. Dat doen ze wel met een reden want een goede leider helpt de kudde overleven. 2. Koekjes en traktaties helpen de band te versterken Er zijn veel mensen die hun paarden weten te verleiden met koekjes en anders lekkers. Eigenlijk is dat een pleister. Je bent namelijk pleisters aan het plakken op de zere wonden. Om een relatie op te bouwen met je paard moet je eigenlijk een scoreboekje bij gaan houden. Elke keer als jij iets hebt gedaan wat voor jouw paard waardevol was, dan heb je een punt verdiend. Een koekje is waardevol, maar niet waardevoller dan een grasveld vol vers gras. Voor paarden die het vertrouwen in mensen helemaal kwijt zijn kan iets lekkers soms het ijs breken. Dat betekent niet dat je er het vertrouwen mee wint. Hoeveel tijd per dag benut jij om iets waardevols te doen voor jouw paard? Wat is waardevol voor een paard?
Dat zijn vier belangrijke kernwoorden in de relatie met een paard. Jij moet jezelf beseffen als mens, dat jij de plicht hebt om jouw paard vertrouwd te maken met ‘onze’ wereld.  3. Mijn paard luistert niet, ik moet strenger zijn Paarden doorzien jou meer dan jij beseft. Dit is het beste met een paar voorbeelden uit te leggen: Ik reed laatst met mijn merrie over de hoefslag in de buitenbak. In een hoek van de bak kom je strak langs de bosjes op. Natuurlijk schuilen er mogelijk allerlei tijgers, beren en leeuwen in die bosjes volgens mijn merrie, want ze liep er met een grote boog omheen. Ik heb er niet bij stilgestaan wat mijn gedachten deden met mijn paard. Ik was van te voren al aan het nadenken over de mogelijke ontwijkactie bij de bosjes. ‘Zou ze net als de vorige keer niet over de hoefslag willen? Die bosjes zijn iets waar ze van kan schrikken. Wat was er nu eerder, het kip of het ei? Allemaal gedachten die door mijn hoofd dwaalden nog voordat het zo ver was. Mijn bijrijder was niet zo druk in haar hoofd en voilà, ze reden erlangs alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Het is aan mij als leider om er een oplossing voor te bedenken. In dit geval deden wij samen oefeningen die ervoor zorgde dat wij samen weer de focus hadden op elkaar. Dankzij die focus kreeg mijn merrie meer vertrouwen in mij als ruiter en leider. Het vertrouwen in onze focus, groter dan de twijfel voor de bosjes. Nee. Mijn bijrijder was niet zo druk in haar hoofd, helemaal niet bezig met wat er in de bosjes zou kunnen zitten, waardoor er voor zowel haar als mijn merrie geen twijfel ter sprake komt over de eventuele 'gevaren' in de bosjes en voilà, ze reden erlangs alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Neem het voorbeeld van hierboven, waarin mijn paard ‘bang’ was van de bosjes langs de bakrand. Deze bosjes staan er echt niet sinds gisteren en ze lopen er dagelijks langs op. Ik geloof niet dat mijn merrie opeens wel bang was geworden voor de bosjes. De angst van het paard is jouw onzekerheid Wel ben ik er absoluut van overtuigd, dat angst bij paarden voortkomt uit de reactie van de mens. Jouw leiderschap schiet tekort op dat moment. Ga op zoek naar oplossingen Telkens wanneer jij in een situatie terecht komt met jouw paard waarin je problemen ervaart of dingen niet goed gaan, ga dan op zoek naar een manier om dat op te lossen. Het is belangrijk dat jij bewust bent van wat leiderschap is en hoe je dit toepast. Uiteraard is enige kennis over het gedrag en de natuurlijke instincten van het paard de sleutel tot succes. Als het paard jouw leiderschap niet heeft, dan is zijn enigste redmiddel zijn instinct. 'Dit artikel is gebaseerd op de clinic bij Bobby True Horsemanship, Bobby heeft duidelijke uitleg gegeven over zijn visie op onze manier van omgang met paarden'.  Een gedicht door Godart Bosmans  Hij wou zichzelf beter leren kennen begon dus de markt te verkennen vond een geschikte therapie ‘paardentherapie’ het klonk als magie nooit van gehoord enig in zijn soort hij wou en zou het proberen om iets van paarden te leren ze voelen alles haarfijn aan van nature hebben ze argwaan vooral ervaren ze jou stress lezen je dan vriendelijk de les je moet hun vertrouwen winnen willen ze je beminnen dat was de info bij de eerste sessie vele mensen met een depressie voor het allemaal echt begon vertelde de coach wat er gebeuren kon het stelde hem gerust voelde een zekere lust er werd ook inhoudelijk veel uitgelegd en de coach had uitdrukkelijk gezegd jouw therapiepaard komt vanzelf naar je toe kijk maar goe de kudde bestond uit verschillende paarden daar stond hij nu terwijl ze mekaar aanstaarden echter wat gebeurde geen enkel paard kwam op hem af een merrie liep zelfs weg in draf zie je nou wel zei hij snel zelfs een paard wil me niet helpen ze moesten zijn tranen stelpen  nochtans het was een eerste harde les
daar begon immers zijn zelfkennisproces de paarden zeiden zonder woorden dat zulke mensen daar niet hoorden je moet je openstellen voor anderen anders zul je nooit veranderen hij gaf schoorvoetend toe diep in zichzelf geloofde hij er niet in en paarden trappen daar niet in de volgende dag keek het paard met witte bles hem aandachtig aan van bij het begin van de les na een lichte aarzeling kwam ze traag op hem af want ze voelde dat hij zich aan haar overgaf vanaf toen werd het paard met witte bles zijn vierpotige lerares alsook zijn beste vriend die hij nu zo bemint hij wil witte bles nooit meer kwijt zij leerde hem vertrouwen in pure intimiteit wat hij van dat paard leerde was immens hij werd een totaal andere mens Serie: een magische droom  Millana is inmiddels één jaar en en ruim drie maanden. Vandaag zijn we eens samen op pad geweest. Voor de tweede keer ons eigen terrein verlaten en met een halster en touw de weg op. Zonder een maatje. Nou ja, ze had mij natuurlijk haha. Samen op pad! De stal uit gaat al erg goed. Ze loopt rustig mee en wacht (enigszins geduldig en rondsnuffelend) tot ik de staldeur achter haar heb dichtgedaan. Daarna loopt (lees: sjokt) ze rustig achter mij aan het terrein over. Als ik niet naar de poetsplaats tegenover de stallen loop, maar richting het hek, kijkt ze even op en weer naar mij. Ik zeg haar dat het goed is en dat we even samen gaan wandelen. Ze blijft nog even staan en ik wacht geduldig tot ze er klaar voor is. Dan laat ze plots haar hoofd weer zakken en volgt mij weer verder het terrein over. Ik open het kleine hekje waar ze netjes doorheen loopt. Ze wil direct een hap gras nemen en ik ben te laat haar te stoppen. Ik wil haar aanleren dat als we wandelen, het niet de bedoeling is dat ze ondertussen eet, tenzij ik haar dat zeg ("eet maar").  Super koel!
We wandelen een stukje langs de weg. Naast de weg staat een grasstrook, maar ze loopt netjes mee. Ondertussen heb ik besloten tot hoe ver we maximaal zullen lopen op ons eerste uitje met zijn tweetjes. Opeens komen er twee grote tractoren aan. Eén van de tractoren heeft een watertank erachter waar hij water mee op de weg spuit. Ze maken samen nogal wat herrie. Millana kijkt verwonderd naar de grote stalen reuzen die haar kant op komen... Ze gaat stil staan. Ze kijkt naar mij en dan naar het gras naast de weg. Vervolgens neemt ze op haar gemakje een hap gras. Tja, die actie had ik niet zien aankomen. De tractoren rijden haar nu voorbij, natuurlijk stopt de achterste met het water over de weg spuiten. Ondertussen aai ik haar en zeg dat ze braaf is. Ze kijkt, rilt een keer en neemt nog maar een hapje gras. Wat een braaf dier is ze toch. De Schwarzwälder Fuchs staat erom bekend dat ze behoorlijk ‘koel’ in het hoofd zijn en dat bleek nu wel. Vertrouwen in elkaar! Ik dacht al wel dat we de afgelopen tijd een beetje een band hadden opgebouwd. Nu bleek maar dat ze mij vertrouwde in deze situatie. Ze keek duidelijk ook naar mijn lichaamstaal. Ik bleef rustig en ontspannen bij die twee grote lawaaiige stalen reuzen. Zij vond het wel spannend (ze rilde en keek gespitst op), maar ze zag aan mij dat ik de situatie niet gevaarlijk vond. Ik stelde haar gerust en gaf haar ruimte en tijd. Ik trok het touw niet strak, gaf nergens spanning, maar stelde haar gerust met lieve woorden en een aai. We zijn hierna nog een klein stukje verder gelopen en toen weer terug. Op de terugweg moesten we natuurlijk weer door het hekje ons terrein op. Ze vond het vanaf deze kant toch wat spannender. Ze bleef stilstaan en reikte met haar hals om er voorzichtig aan te snuffelen. Ik liet haar ook hierbij de tijd nemen. Toen ze was uit gesnuffeld zette ik licht spanning op het touw en riep haar, bij de eerste stap liet ik de spanning van het touw los. Ze twijfelde even maar kwam toch mee en liep netjes door het hekje. Trots ben ik op haar! En een knuffel op zijn tijd De rest van de dag hebben we veel geknuffeld. Ze vind het fijn als ik om haar heen hang, haar overal kriebel en aai. Ze legt dan vaak haar hoofd op mijn rug of schouder en zo staan we dan een tijdje samen te genieten. Dat kriebelen en aaien dat doen de kinderen ook graag, uiteraard onder mijn toezicht. Millana is erg lief voor de kinderen. Soms is het gewoon fijn om even samen te zijn… Soms zie ik een ondeugende blik, maar vaak ook die kalme en zachte waar de Schwarzwälder Fuchs om bekend staat.  Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika? Een lastige vraag voor Britt Neijzen. Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. Waar waren we gebleven? Mevrouw Zoë, de prachtige Fries van Britt, was chagrijnig en deelde rake klappen uit. Britt brak haar arm en had eigenlijk nog ontzettend veel geluk gehad dat zij zichzelf beschermde met haar arm... En nu? Hoe gaat het met Britt en Zoë ? Wij zijn ontzettend benieuwd of ze is hersteld en de moed heeft hervat om verder te gaan met Zoë. Het vervolg van 'back on track'.  Fotografe: Linda Perdon Deel 9: Voor alles een eerste keer Nu we dan echt weer aan de slag kunnen is het moment aangekomen voor allemaal 'eerste keren'. De eerste keer in het zadel was natuurlijk al een feestje, maar al snel volgde de eerste keer echt rijden. Yes, de training kon beginnen! Ons eerste lesje We waren zo lekker bezig dat ons eerste lesje al vlot gepland kon worden. Dat was een klein feestje opzich, aangezien ik mijn instructrice al sinds maart niet meer had gezien. We hadden wel veel contact gehad over de voortgang van Zoë, maar het was heel leuk om haar te laten zien waar we nu staan. Zoë deed mega hard haar best in de les en zowel mijn instructrice als ik waren onder de indruk zijn van haar vooruitgang. Onze eerste buitenrit Snel door naar onze volgende eerste keer. Eentje waar ik heel erg naar uit heb gekeken en iets wat ik ongelooflijk graag met Zoë wilde gaan doen. Onze eerste buitenrit! Samen met haar vriendinnetje gingen we op pad. Zoë’s vriendinnetje is een minipaardje en wordt dus niet bereden maar ze loopt voor de sulky. Vlak voor we vertrokken bedachten wij ons ineens dat Zoë nog nooit de sulky van dichtbij had gezien en ze zou niet het eerste paard zijn die er van zou schrikken. Mijn stalgenootje reed, voor we weggingen, eerst een paar rondjes met het rammelende karretje om ons heen om haar reactie te peilen. Zoë vertrok geen spier, geen zorgen dus en gaan met die banaan! Wat vond Zoë het spannend buiten! Het liefst was ze bij mijn stalgenootje op schoot gekropen. Maar braaf dat ze was! De bospaden vond ze stiekem ook wel heel leuk, maar door het dorp was toch wel doodeng. Met de knietjes opgetrokken tot haar neus en briesend als een wilde hengst stampte ze achter haar vriendinnetje aan. Drempeltjes vergen nog wat oefening, Zoë was zo bezig met alle nieuwe dingen om haar heen dat ze totaal vergat te kijken waar ze haar voeten neer zette. Toch bleef ze op de been en aan een los teugeltje konden we thuis het erf weer op. Ik was zo trots op mijn stoere held op sokken!  Fotografe: Linda Perdon Verhuizing naar de 'eerste' binnenbak
Tijdens de zomer heb ik bij ons op de weide kunnen rijden met Zoë, maar nu de herfst haar intrede doet, is dit niet langer te doen. De buren hebben een grote binnenbak dus van de natte gladde weide verplaatsten wij onze training hierheen. Dat is toch wel anders hoor, in zo’n grote bak rijden! Zoë had nog nooit in een binnenbak gelopen en ook hebben we nog nooit eerder gereden in een andere bak dan thuis. Onze eerste wedstrijd? Zoë vond het begin super spannend, maar toen we eenmaal aan het werk gingen werd het snel beter. We hebben nog een lange weg te gaan en veel oefenen voor de boeg, maar terwijl we zo door de binnenbak stampten en we meer dan één bewonderende blik toegeworpen kregen (tja Zoë is ook gewoon heel knap), voelde onze eerste wedstrijd al een stuk dichterbij! |
Het leukste blog over paarden en pony's.
Lees, lach, geniet, wees kritisch en: doe mee! 
Categorieën:
Alles
GRATIS E-BOOK FJORDEN HEBBEN HUMOR
Archieven:
Augustus 2024
Paarden Columns © 2024
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar de website. |
