|
Olaf Koens: schrijver en journalist
De meesten van jullie kennen Olaf Koens misschien wel. Hij is correspondent voor RTL Nieuws en is regelmatig in beeld op de televisie. Olaf Koens is ook een schrijver en dat kun je goed merken. Middels zijn verhalen maakt hij de feiten beeldend en prettig leesbaar voor de geïnteresseerden. Hij werd in 2015 voor zijn journalistieke werk uitgeroepen tot journalist van het jaar. Paarden vliegen businessclass is zijn derde boek na de boeken ‘Oorlog en Kermis’ en ‘Koorddansen in de Kaukasus’ over Rusland en de Kaukasus. Bijzondere dieren en culturen in ‘Paarden vliegen businessclass’ ‘Paarden vliegen businessclass’ gaat niet alleen over paarden maar ook over bijzondere en gewone dieren zoals de torenvalk, de gier, de zebra-ezel, de baviaan, de beer en het varken. (en nog meer, dertien in totaal) Maar het boek gaat ook niet alleen over deze dieren maar vooral de relatie tussen mens en dier in het Midden-Oosten. Is deze dan zo anders als onze relatie met dieren? Ja wel degelijk, en dat blijkt uit alle verhalen die Olaf Koens ons presenteert.
Cultuur in het Midden-Oosten
Olaf Koens vertelt uitgebreid over de culturen in het Midden-Oosten, van extreme rijkdom tot pure armoede en van oorlogen tot de waarde van een mensenleven. De verhalen gaan vooral veel over familieverbanden, stamculturen en tradities van generaties op generaties, die niet verloren mogen gaan. Voor ons zijn bepaalde situaties nauwelijks te begrijpen; zoals die van de torenvalk en de ooievaar. Deze vogels vliegen over een bepaalde regio, met een zendertje, en worden vervolgens gevangen en gearresteerd voor spionage. En dat dromedarissen statussymbolen zijn voor de rijke mensen in Qatar, lijkt ook erg onbegrijpelijk. Tot je de verhalen van Olaf leest en van de ene verbazing in de andere verbazing valt. Paarden vliegen businessclass In Koeweit zijn paarden ‘booming’. Paarden worden namelijk voor torenhoge bedragen in Nederland gekocht en in de winter gereden in Koeweit. In de zomer komen ze echter weer terug, vanwege de hitte in de Golfstaten. In Limburg blijven de paarden in training en mogen ze ook nog grazen in de groene weilanden. Niet alleen paarden worden ‘ingevlogen’ naar de Golfstaten, maar ook hooi, gras en zelfs houtkrullen uit Scandinavië als stalbedekking. Olaf Koens vliegt mee als ‘groom’ op een vlucht met 69 paarden en is verbaasd hoe gestroomlijnd dit allemaal wordt georganiseerd. Oh en nog een weetje: lucht-turbulentie kan fataal zijn voor paarden. Paarden staan gedurende de hele reis en kunnen hun benen breken als ze door een luchtzak ineens naar beneden ‘vallen’. De piloten vliegen om de turbulentie heen. Geld is geen punt, de reis moet veilig zijn, en dat wat mag kosten…
Normen en waarden
Dat iedere cultuur en ieder land zijn eigen normen en waarden heeft, weet natuurlijk iedereen. Opvallend aan dit boek is echter hoe anders de normen en waarden in het Midden-Oosten zijn. Mij trof vooral deze alinea: In de Golfstaten, in fonkelende steden als Dubai, Doha en Abu Dhabi, worden valken, dromedarissen en paarden beter behandeld dan de miljoenen Pakistaanse of Indiase gastarbeiders die er werken. Dieren verblijven in stallen met airconditioning, mensen wonen in zeecontainers vol stapelbedden. Journalistieke verhalen Olaf Koens oordeelt echter niet. Hij constateert als een echte journalist en schrijft de verhalen in een prettige stijl op. Hij legt door deze verhalen over dieren, op een pijnlijke manier de ellende, de hoop en de vrees van het Midden-Oosten vast. ‘Paarden vliegen businessclass’ is realistisch, tragisch, af en toe humoristisch, maar vooral heel verhelderend. Deel 13: Het komt altijd weer goed! De vorige keer was allemaal niet zo positief helaas, maar ik kan zeggen dat ik gelukkig een fantastische plek heb gevonden. Nog beter dan de vorige plek, wat een geluk! Prinses Sunny en kleine Pretletter kunnen lekker 24/7 buiten staan met inloopstal! En dat in de Randstad, hoe blij kun je zijn. Nou, ongelooflijk blij natuurlijk. Op naar het volgende avontuur En ik heb ook nog eens een superleuke nieuwe verzorgster gevonden. Ik was natuurlijk heftig op zoek naar plek, maar hoe vind je iets wat helemaal bij je past? Er was maar één berichtje nodig om niet alleen plek te krijgen maar zelfs een hele bedrijf over te kunnen nemen. Ja, dat klinkt leuk hoor, nee liever gezegd dat is DE droom natuurlijk en toch ja wat moet je ermee. Ik werk in de zorg, kan mijn cliënten niet zomaar achterlaten, helemaal niet tijdens Corona. Toch maar kijken, want de nieuwsgierigheid is groot en dit krijg je niet iedere dag aangeboden. Dus ik de stoute schoenen aan en kijken naar een opfok. En nee niet rendabel nu maar ik kan daar wat van maken. Zondags manlief mee en ook hij is enthousiast. Dus ik neem vrij halve dagen en duik erin. En Sunny en Pret mogen mee, als opvoed-ruin en moeder-kloek. De naam... Met het starten kom ik meteen narigheid tegen, de naam oehhhh de naam, die staat niet als lekker bekend dus andere naam verzinnen. The Sunny Surprise Stables is geboren. Sunny natuurlijk want is mijn Tinkerliefde van m'n leven en het betekent ook zonnig en vrolijk. Surprise want zo heet Pret eigenlijk en dat betekent verrassing. De vrolijke verrassingsstal dus, opfok maar dan net even iets anders. En zo is gebleken, dit kan ik, best heel goed zelfs. Het loopt als een trein, fantastisch en mijn nieuwe verzorgster kan werkelijk alles met Sunny dus vooralsnog een succes. Hoe zal dit allemaal verder gaan lopen? Dat lezen jullie de volgende keer. Ook wil ik even iedereen een fijn Nieuwjaar wensen, hopelijk is de Covid toestand in 2021 voorbij. Monique Schild Don Wat ging hier aan vooraf?
Lees alle tien delen over de aanschaf van een 'staatsgevaarlijke tinker' tot en met de fase (zadelmak!) waarin Monique en Sunny (en Pretje) nu leven. Wij wensen je fijne kerstdagen! Een anders-dan-anders digitaal kerstkaartje. Maar het zijn dan ook een anders-dan-anders kerstdagen dit jaar. Wij wensen jullie fijne dagen en maak er (toch) iets moois van.
Deel 12: we moeten weg! Wat kun je nog vertellen tijdens Corona? Het leven kabbelt een beetje voort. Het werk in de zorg gaat gewoon door en wordt steeds drukker en drukker. En aangezien er maar 24 uur in een dag zitten wordt het iets lastiger om de aandacht aan Sunny en Pretje te verdelen. Intussen is mijn verzorgster gestopt en daar sta je dan met je twee paardjes. Wat we wel kunnen, want daar geloof ik in , niet in beperkingen maar in mogelijkheden, doen we en dat is echt een heleboel. Loswerken en los springen dat vinden ze echt heel leuk . Wandelen met Pretje, beetje grazen en af en toe een kroeltje van Sunny zit er tegenwoordig ook in. We zitten intussen in augustus en de zomervakantie is geweest. Het was ook een drukke tijd op stal omdat sommige mensen toch op vakantie gingen en ook die paardjes moeten verzorgd worden dus even extra aan de bak. En toen ging het mis... De pensionhoudster is ook redelijk aan het einde van haar Latijn en ging compleet door het lint met de nodige scheldkanonnades erbij. Ik dacht altijd dat paardensport een elite sport was maar daar ben ik wel van terug gekomen. Ik zal jullie de details besparen maar elitair was het niet in ieder geval, ik moest weg meteen! Dus trailer geregeld, een nieuwe plek geregeld en ik kwam op stal om ze te halen want ze zou ze aan de straatkant zetten voor zover iemand überhaupt bij Sunny in de buurt kan komen, maar toch je neemt het risico niet. Ineens lijkt het wel een slechte soap en mevrouw weigert de paspoorten te geven dus trailer kon weer terug en ik zit as we speak in mijn opzegtermijn. Hebben jullie zoiets wel eens meegemaakt? Ik had dit wel eens gehoord dat dit kan gebeuren, maar gelukkig nooit zelf meegemaakt. En nu? Zal ik ooit nog zo'n plek vinden? Of vind ik een nog betere plek? Onzeker ga ik deze uitdaging aan en dit avontuur, want ook dit avontuur kan er wel bij. Opgeven staat niet in mijn woordenboek, dus wat gaat het worden.. Dat lezen jullie de volgende keer. Wordt vervolgd! Wat ging hier aan vooraf?
Lees alle tien delen over de aanschaf van een 'staatsgevaarlijke tinker' tot en met de fase (zadelmak!) waarin Monique en Sunny (en Pretje) nu leven. Een veulen is verkocht en zal in het najaar worden opgehaald. De kopers hebben op ons verzoek een extra reisgenoot meegenomen. Het veulen zal namelijk een lange reis moeten maken en uit ervaring weet je dat het beter is als het veulen de eerste keer niet alleen in de veewagen staat. Zo´n reis kan een enorme indruk maken op een veulen en als het een negatieve ervaring wordt, is er een kans dat het veulen denkt: “dit eens maar nooit meer”. En probeer ze dan maar eens een volgende keer op de wagen te krijgen. De veewagen komt het erf op en de koffie staat te pruttelen. Kennismaking, koffie en de zaken worden afgehandeld. Dan komen de kinderen binnen, die net van school naar huis komen en klimmen om m´n schoot. “Hebben die al een pony?,vraagt de koper van het veulen. Nee, ze hebben nog geen eigen pony. Ze zijn namelijk nog erg jong. Ze zijn nog ontzettend speels en ik ben bang dat ze een pony net zo zullen behandelen als barbie´s en autootjes. Vooral die laatsten hebben heel wat te verduren want zoonlief heeft veel talenten om later een succesvolle sloperij te beginnen. Ook dochterlief gaat niet al te zachtzinnig met haar barbie´s om en over knuffels zullen we het maar niet hebben. Die eindigen meestal in de hondenmand waar de hond het werk afmaakt…. De veewagen gaat open en de koper van het veulen haalt een Welsh A pony'tje van de wagen af. “Kijk, is deze niet leuk voor de kinderen?”, vraagt hij. Een prachtig schepseltje kijkt me met grote ogen aan en m´n hart begint sneller te kloppen. Ongelofelijk, alles erop en eraan, een lief koppie, mooie sterke benen en van die manen waar je onmiddellijk vlechtjes in wil leggen. Nog voor dat de vraag over het karakter is gesteld, zijn de kinderen er al bovenop gezet en joelen van plezier. Ze maken zowaar hun eerste ritje over het erf. Hun gezichtjes stralen van zoveel geluk dat het nu wel erg moeilijk wordt om de pony weer de veewagen in te sturen. En zo zal dus deze pony de geschiedenis ingaan als de snelste impulsaankoop ooit... Een jaar later Onze zevenjarige dochter houdt van de pony, zoals ze ook van alle andere dieren houdt. Ze knuffelt de pony en wil af en toe ook wel een ritje maken. Dan zit ze er even bovenop, kijkt wie er allemaal naar haar kijkt en na een paar rondjes door de bak vind ze het wel genoeg. Weg is ze. Daar staat moeders dan, met een opgezadelde pony aan een touw en een groot vraagteken op haar gezicht. Dochterlief ziet het paardrijden, net zoals bijna alles om haar heen, als spel. Prima, zo hoort het begin ook te zijn. Maar spelletjes duren maar kort en het tempo van kinderen is razend hoog. Hoe ga je hier als ouders mee om? Hoe houd je het leuk voor kinderen en hoe stimuleer je ze op een positieve manier? En vooral: hoe maak je van deze kinderen, verstandige paardenmensen die later respectvol met paarden omgaan? Vroeger was anders Toen ik zelf een jaar of zeventien was, stond mijn paard bij een gezin in pensionstalling. Heel wat uren van de dag was ik hier op het erf bezig met mijn paard. De indrukken die ik daar heb opgedaan liggen nog vers in mijn geheugen. Moeder des Huizes had drie dochters. Twee dochters reden fanatiek paard en dat loog er niet om. Dochter nummer drie liep vaak op het erf rond maar had geen behoefte de wereld vanaf een paardenrug te ervaren. Zij was dol op zeilen en alles wat met watersport te maken had. De moeder was op alle drie de dochters even gek. Dochter één die reuze haar best deed maar weinig talent bleek te hebben. Dochter twee die de sterren uit de hemel reed en dochter drie die op een skateboard op het erf tussen de paarden door zeilde om te oefenen voor haar surfplank. Dochters één en twee hebben het beiden op hun eigen manier ver geschopt in de paardenwereld. Gedeelde hobby's Vaak denk ik nog aan dit gezin. Diep in mijn hart was ik natuurlijk een beetje jaloers op deze meiden. Alle drie. Niet alleen vanwege de paarden maar vooral ook vanwege de gedeelde interesse met de moeder. Ik had bovendien respect voor de moeder die de juiste balans wist te vinden tussen hun talenten stimuleren maar ook andere interesses te accepteren. Dochter drie hield van zeilen. Moeder wist ook hier gevoel voor op te brengen, terwijl ze ongetwijfeld liever aan de rand van een manegebak stond te kijken dan vanaf een steiger over het water tuurde en waarschijnlijk nauwelijks de zeilboot van haar dochter wist te onderscheiden van andere zeilboten. In mijn geval lag alles anders. Paardenliefde kwam niet voor in onze familie. Mijn moeder was zelfs als de dood voor paarden. Zo erg zelfs dat ze ons de bosjes in sleurde als ze in de verte in het bos paarden zag aankomen. Als ze een broek aan had gehad was ze ter plekke in de boom geklommen en had ze ons mee naar boven gesleurd. Ik schaamde me en was zelfs boos want haar beschermende rug ontnam mij het zicht op de prachtige wezens die even later voorbij kwamen. Pas toen ik een jaar of 11 was kon mijn paardenliefde zich ontwikkelen doordat ik een verzorgpony kreeg. Ik klom erop en kwam er nog zelden af. Stiekem denk ik wel eens hoe het leven eruit had gezien als ik bij dat andere gezin was geboren en opgevoed. Gedachtes die iedereen wel eens heeft. Maar het leven loopt zoals het loopt en in mijn geval hebben de paarden toch een grote plaats in m´n leven gekregen. Bovendien begreep ik algauw mijn moeders angsten en bezorgdheid maar al te goed toen ik zelf moeder werd. Onbewust opgedrongen dromen De jeugdherinneringen komen steeds vaker naar boven omdat mijn dochter zo langzamerhand de leeftijd bereikt die ik had toen de paardenliefde mijn leven begon te beheersen. Bij mijn dochter bespeur ik echter (nog?) niet die gevoelens. Ik kon alleen maar dromen van de pony die zij nu heeft. Voor haar is het de normaalste zaak van de wereld. Omdat moeders de hele dag met paarden bezig is en de paarden om het huis heen lopen, horen de paarden gewoon bij het dagelijkse leven. Dat is er dus met de paplepel ingegoten. Iets wat “normaal” is wordt niet als iets bijzonders beschouwd. Zo kom ik zelf uit een schaats-fanaten familie. Ik ben zowat geboren op schaatsen. Zodra er een filterdun laagje ijs lag, kwamen de schaatsen te voorschijn. Mijn vader schaatste de Elfstedentocht alsof het een ommetje was en verwachtte eigenlijk van ons dezelfde interesse en liefde voor schaatsen. Maar schaatsen was voor mij: pijn in m´n enkels, een striemende wind in m´n gezicht en het enige genot: warme chocolade melk na afloop die ik dan verkleumd opdronk tot m´n lichaam weer een beetje tot leven kwam. Zodra ik uit huis was heb ik m´n schaatsen verkocht... Verwachtingspatronen Als kind dúrf je het gewoonweg niet te vertellen dat je een bepaalde sport of hobby niet leuk vind. Zeker niet als dit bij de normale familietradities en bezigheden hoort. Je doet het gewoon, simpelweg omdat het van je verwacht wordt en omdat je ouders zo trots op je zijn wanneer je aan hun verwachtingspatroon voldoet. Positief stimuleren mag maar houdt dus in de gaten dat kinderen ook andere interesses kunnen hebben en dit niet altijd even duidelijk kenbaar (durven) maken. Plaatselijk onderzoek levert mij wat ideeën op om straks mijn dochter toch door positieve stimulatie paardrijden te leren. Een manege-eigenares verteld dat het vooral bij jonge kinderen verstandig is om met Voltige te beginnen. Groepsgewijs worden de kinderen op een heel aardige en speelse manier vertrouwd gemaakt met het paard en de wereld vanaf een paardenrug. De meeste kinderen vinden vooral de combinatie met gym hierin erg leuk. De helft van de kinderen stroomt op een gegeven moment door naar de beginnersklasjes en de andere helft heeft het na verloop van tijd wel gezien. Voltige is een leuke kennismaking met de paarden, de sfeer op de manege en alles wat er zo´n beetje bij komt te kijken. Een kinderpony Indien de kinderen door willen gaan en er een mogelijkheid is om een kinderpony te kopen dan is het een absolute noodzaak is om te beginnen met een kindvriendelijke pony. In Engeland hebben ze hier zelfs een heel systeem voor. Pony´s worden qua fokkerij en verkoop ingedeeld naar: First Pony, Second Pony etc. Qua karakter en maat hebben de Engelsen een traditie en kennis opgebouwd waar je als ouders bijna blindelings op kunt varen. De Engelsen zijn goed in het fokken van pony´s. De meeste rassen afkomstig uit dit land hebben hun betrouwbare karakters wel bewezen: Welsh Pony´s, Connemara´s en vooral de New Forest pony´s. Een goede keus is bijvoorbeeld een oudere New Forest pony te kopen voor een jong kind. Een pony die al een sportcarrière achter de rug heeft en een levenswijsheid heeft verworven. Dit soort pony's zijn goede leermeesters en tonen vaak opvallend veel intelligentie en geduld. De Welsh A pony´s zijn ook vaak leuke First Pony´s. Onze Welsh A merrie ziet mij als noodzakelijk kwaad en is zelden enthousiast als ik haar benader. Als ze de kinderen in de verte hoort, spitsen haar oortjes en begint ze zelfs te hinniken. Die genen zitten er gewoon in. Alleen in een uitzonderlijke situatie zou ze misschien verkeerd reageren, voor de rest is ze 99% betrouwbaar in het nabij zijn van (kleine) kinderen. Een goede start Koop een ervaren pony, een rustig karakter en even belangrijk: een exterieur die past bij een jong kind. Een zware, flegmatieke pony kan geschikt lijken, maar één ruk aan de teugels en je kind ligt eraf. De overweging om een grotere pony te kopen omdat het kind er dan langer mee doet, gaat meer op voor fietsen en kleding. Natuurlijk is het vervelend als een kind op een gegeven moment te groot wordt voor een pony, maar indien de pony inderdaad blijkt te beschikken over een gouden karakter en kindvriendelijk temperament, dan zijn er genoeg ouders en dolgelukkige kindjes die in de rij staan zo´n pony over te nemen en er even gelukkig mee zijn. De pony kan misschien ook blijven indien er ruimte en budget genoeg is want zo´n kleine pony wordt toch vaak onderdeel van een gezin. Talent ? Indien kinderen die echt interesse en talent hebben om door te gaan met paardrijden dan kan het aanleren van discipline kan geen kwaad. De moeder die daar in de manegebak met de opgetuigde pony staat mag haar dochter best terugfluiten. Net zoals speelgoed opgeruimd dient te worden, zo gaan we dus ook eerst de pony samen afzadelen, wat voer geven en weer op stal (of weiland) zetten. Konijnen en cavia´s dienen in een schoon hok te zitten en iedere dag vers voer en water te krijgen, de pony dient even zo goed verzorgd te worden, al lijkt het allemaal wat moeilijker te bevatten. Spelenderwijs kun je de kinderen een hoop leren. De behoeftes van dieren en vooral de dieren leren aanvoelen. Een pony kan niet praten maar kijk naar de lichaamstaal, nu geeft de pony duidelijk aan dat hij het lekker vindt om geborsteld te worden. Gepaste verantwoordelijkheden Door een hoop te investeren in deze kleine dingen kan er een basis worden gecreëerd voor het kind om later een goed mens ten aanzien van dieren te worden. De dagelijkse verzorging moet even belangrijk worden gemaakt als een buitenritje of wedstrijdje. De juiste balans vinden is de kunst. Een kind kun je geen verantwoordelijkheden geven die het nog niet aankan. Een kind hoort te spelen en het spel is de basis voor een verder leven. Zo ook met de paarden en de omgang met dieren in het algemeen; spelenderwijs een dier leren te begrijpen is beter dan een kind teveel pushen of echt doordrammen. Ouders die van hun kinderen potentiële Anky´s willen maken, leggen te veel druk op een kind. En net zoals ondergetekende haar schaatsen verkocht zodra ze uit huis was, zo zal een kind niet meer naar haar pony omkijken als er geen lol aan te beleven valt. Dieren en kinderen Ouders mogen niet te hoge verwachtingen van hun kind hebben of laten blijken. Niet ieder kind is getalenteerd genoeg om echt goed te leren rijden. Het is beter om je te concentreren om het kind een goed gevoel voor paarden te leren ontwikkelen, of dieren in het algemeen. Op het Journaal werd er gesproken over een rapport waarin geconcludeerd werd dat kinderen die met dieren omgaan later minder kans hebben “de fout” in te gaan… Dan toch moedersdroom?
Een kind met een pony is dus niet alleen een droom van menig moeder maar ook een goede manier om een kind meer dan alleen paardrijden te leren. Respectvol met dieren leren omgaan en eigen talenten en gevoel ontwikkelen. Indien je het kind positief hebt gestimuleerd maar ook alert bent gebleven voor tegenovergestelde signalen, dan heb je het goed gedaan. Ook als blijkt dat het kind totaal geen interesse in paarden en pony´s heeft en liever op de tennisbaan staat of voor een zeilboot spaart. Natuurlijk is het heel jammer als je niet dezelfde interesses deelt met je kinderen of de rest van je gezin. Maar voor het kind (en de pony!) is het beter als je eerlijk tegen over elkaar kunt zijn.
‘Goede vriend’ van Erna Schröder, is uitgegeven door Elikser Uitgeverij (april 2020) en gaat over de vriendschap tussen haar en haar paard Tonoes. Het is een mooi boek en een ode aan haar paard. Maar niet alleen dat, het is tevens een ode vriendschap en het leven.
Mens en paard Niet-paardenmensen vragen zich vaak af wat dat toch is: de vriendschap tussen een mens en paard. Voor paardenliefhebbers, ik noem ze maar even: paardenmensen, is deze vraag volstrekt overbodig. De vriendschap tussen mens en paard is een ‘oer’ gegeven. Hoe kun je nou niet houden zo’n groot, eerlijk en mooi dier? Een paard is anders dan een hond want een paard kun je niet dwingen om jouw te respecteren. Daar zijn ze te groot, sterk en slim voor. Het respect krijg je zodra het dier jou vertrouwd, en dan volgt een mooie vriendschap. Erna Schröder – paardenvrouw Schröder heeft al meerdere boeken op haar naam staan. Zij studeerde Nederlandse Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Leiden. In 2003 debuteerde zij met de roman ´De overbuurman’. en in 2012 volgde het boek ‘Gewone vrouwen’. Het boek ‘Goede vriend’ is een mooi vervolg en het is duidelijk dat Schröder als schrijfster zeer veelzijdig is.
Verliefd op een paard
“Ik ben verliefd”, verteld zij op een dag aan een vriendin. “Op een paard”, vervolgt ze. Haar verklaring volgt en haar vriendin vraagt wat ze met die verliefdheid gaat doen. Erna besluit het paard te kopen en een lang leven met Tonoes volgt. Buitenritten, dagelijkse beslommeringen, zorgen, ziektes, lange wandelingen en vooral de vriendschap tussen haar en Tonoes, worden mooi beschreven zonder nergens overdreven romantisch te zijn. Ook over de dood, de crematie en het intense gemis schrijft Schröder ook zonder al te veel dramatiek, maar realistisch en mooi. Je kan als lezer duidelijk merken dat Schröder een schrijfster is en dit geen boek is, om uitsluitend haar eigen verhaal op papier te zetten. Ik moet wel bekennen dat ik hier en daar een traan wegpinkte… want als lezer wordt je al gauw ook verliefd op Tonoes en is zijn einde zeer invoelbaar. Goede vriend & natuur De natuurbeschrijvingen en de flashbacks vond ik erg mooi en wisselen het verhaal goed af. Voor paardenmensen zijn bovendien de meeste hoofdstukken erg herkenbaar. Ik noem het voorbeeld van haar bezoekje aan een winkel met paardenspullen, genoemd: ‘Begeerte’. “Dit is kunst. Dit is schepping. Ik wil, ik zal, ik moet.” , denkt zij terwijl ze het vakmanschap van de zadels bewondert en een hoofdstel uitzoekt. Ik moest er erg om lachen want bij een paard horen paardenspullen en die zijn niet alleen duur en ontzettend mooi, maar inderdaad: ook begerenswaardig... ‘Goede Vriend’ is een mooi cadeau voor de feestdagen voor paardenmensen en wellicht ook voor niet-paardenmensen. Vooral de categorie die zich afvraagt wat dat nu is… die vriendschap tussen mens en paard. Als je dit boek leest, krijg je het antwoord op die vraag.
‘Zomerlicht, en dan komt de nacht‘ is geschreven door Jón Kalman Stefánsson. Een IJslands paard staat op de cover en het boek is getipt door DWDD. ‘Dat moét gelezen worden’, denk ik hardop en duik er vervolgens in.
Magisch mooi IJsland Je houdt ervan of niet, maar IJsland heeft voor velen iets magisch. Het noorderlicht, het bijzondere en authentieke landschap en de kleuren van daarvan en de huizen, zijn zo mooi en typerend voor IJsland. Ik ben er een fan van en dat niet alleen vanwege de IJslandse paarden. Maar na de eerste hoofdstukken vraag ik mij af of mijn hoge verwachtingen van dit boek zullen uitkomen…?
Wij dorpelingen
Het verhaal is geschreven vanuit een ‘wij’ perspectief. Wij is in dit geval één of meerdere dorpelingen die het verhaal vertellen aan de lezer over een dorpje op IJsland. Het dorpje telt 400 inwoners, heeft geen kerk, geen begraafplaats en is net zo vreemd als de dorpelingen zelf. De mensen uit het dorp zijn allemaal bijzonder, staan vaak stevig in hun schoenen en de liefde voor de gemeenschap is groot. Van een man, die op een dag in het Latijn begint te dromen en astronoom besluit te worden, tot een jongen die zo wit is dat je er bijna doorheen kijkt; er gebeurt veel in een dorp dat stil lijkt te staan in de tijd en specifiek in de lange donkere winter. Zomerlicht, en dan komt de nacht Als lezer beleef je ‘IJsland’ op een intieme manier. Jón Kalman Stefánsson neemt je aan de hand mee en laat je de gemeenschap van binnenuit zien. De humor, de visie op het leven en de dood en vooral de levensstijl van de IJslandse bewoners zijn sfeerbepalend voor dit boek. Warrig of mooi? De verhalen zijn mooi beschreven en creatief. En toch is het lastig om de grote lijnen in het boek te volgen. Het komt allemaal warrig over en je moet als lezer echt je aandacht erbij houden. En de IJslandse paarden, waarvan er één zo mooi op de cover staat? Helaas, zij ontbreken volledig in het boek. Conclusie: Een boek voor de échte IJsland liefhebber. Geen boek voor de échte IJslandse paardenliefhebber. |
Het leukste blog over paarden en pony's.
Lees, lach, geniet, wees kritisch en: doe mee! Categorieën:
Alles
Archieven:
Oktober 2024
Paarden Columns © 2024
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar de website. |
Proudly powered by Weebly