|
We hebben beet: de bak water die ik 4 weken lang buiten het hek zette om een wilde ezel te lokken, is leeg. De dag erop doe ik een appel in het water. De volgende ochtend is het water op en de appel weg. Mooi. Ik wist wel dat er hier ’s nachts ezels rondhingen. Ik zag er laatst nog een wegvluchten toen ik laat thuiskwam. Nu heb ik er dus eentje zover dat hij naar ons hek komt voor water en lekkers. Het doel: een ezelvriendje vinden voor mijn ezeltje Maria. Maria heeft snel in de gaten dat er aan de andere kant van het hek steeds een appel ligt. Als ik het hek opendoe om te gaan wandelen, begint ze plotseling keihard te rennen. Ik realiseer me nog net op tijd dat ze naar de appel rent. Die heeft ze natuurlijk al die hele tijd in de smiezen. Vlug snaai ik de appel weg en verstop hem in de brievenbus. Maria duwt haar snuit in de bak water, maar de appel is weg. Als ik haar was zou ik nu goed nijdig zijn. Dat was háár appel, zij had hem als eerste gezien! ’s Avonds in bed bedenk ik dat ik haar toch wel de helft van de appel had kunnen geven? Of op zijn minst een stukje? Waarom heb ik daar niet aan gedacht?
’s Avonds in bed is het makkelijk praten. Maar ik las ergens dat die kleine teleurstellingen er op een ander moment weer uitkomen. Dieren schijnen een sterker gevoel voor rechtvaardigheid te hebben dan altijd werd gedacht. Misschien dat Maria daarom, samen met de paarden, aan mijn mooie, bloeiende Flamboyant-boom is begonnen. Of dat ze daarom soms weigert opzij te gaan. En nu, op dit moment, staat die wilde ezel misschien wel voor haar neus die appel op te eten, aan de andere kant van het hek. Ik denk niet dat zijn gevoel voor rechtvaardigheid zo sterk is ontwikkeld dat hij de appel met Maria deelt. En dat moet haar vriendje worden? Zul je zien dat ze straks wel haar speelgoed met hem moet delen, als hij zover is om op bezoek te komen. Arme Maria. De hele dag worden er appels voor haar neus weggekaaid en ze kan niks zeggen. ‘Sorry dat ik gisteren die appel voor je neus wegpakte’, zeg ik de volgende dag tegen Maria. Ik geef haar alsnog een hele appel. Opmerkingen zijn gesloten.
|
Het leukste blog over paarden en pony's.
Lees, lach, geniet, wees kritisch en: doe mee! Categorieën:
Alles
Archieven:
Augustus 2024
Paarden Columns © 2024
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar de website. |
Proudly powered by Weebly