Bijna einde verhaal

Serie: Op naar de top!

Een aantal dagen ging het voorzichtig goed. Elke dag gingen we even stappen in de bak en verder was ze zichzelf en lekker ‘haar’ pony’s aan het rond commanderen. Ik kon haar zelfs een paar dagen meenemen naar de poetsplaats. Dat kon al even niet meer omdat dat te veel zeer deed aan haar voeten. Elk stapje vooruit gaf me weer wat meer hoop, maar het was van korte duur.

Terugval 
Op donderdagavond liep ze weer moeilijk. Haar hoeven deden vreselijk veel zeer en ze had weer veel pijn. Shit shit… De pijnstillers hadden de week ervoor goed hun werk gedaan dus die maar weer gegeven. Ik wil gewoon niet meer dat ze zo veel pijn heeft. Voor de zekerheid ook maar gelijk probiotica toegevoegd aan het dieet want Zoë heeft eerder laten zien dat de pijnstillers zorgen voor problemen met haar darmen. Omdat het zo droog was en haar voeten zeer deden besloot ik ook haar hoeven 2x per dag te koelen en goed nat te maken. 

Zo gingen we weer een paar dagen verder. Zaterdag vond ik haar weer alert en vlot genoeg om te stoppen met de pijnstillers. Opgelucht dat de ergste pijn weer weg leek te zijn ging ik die avond naar huis. 

Anders dan anders
Zondag kwam ik eind van de ochtend aan bij de paarden. Ik moest eerst aan de slag bij de track van de pensionpaarden aangezien die de halve omheining overhoop hadden getrokken. Mild geïrriteerd kon ik eindelijk naar achteren om Zoë en Claudia te voeren. Claudia kwam gelijk enthousiast aanlopen, en Zoë leek te volgen maar halverwege bleef ze staan en begon met haar voorbeen te schrapen. Ik riep haar en ze kwam weer iets dichterbij, om vervolgens weer te gaan staan schrapen. 

Haar voer wilde ze niet hebben, maar het hooi vond ze nog wel interessant. Het zat me niet lekker, maar ik kon er nog niet helemaal mijn vinger op leggen wat er mis was. Zoë had dit gedrag nog nooit eerder laten zien. Ik ben een stukje verderop gaan staan om Zoë even in de gaten te kunnen houden. Ondertussen zocht ik op wat schrapen betekent bij paarden. Ongeveer het moment dat google mij antwoord gaf zag ik Zoë flemen. Koliek.

Paniek, koliek
Ik was gelijk in beweging. Deken af, masker af, buik afvoelen en luisteren of ik geluiden hoorde in haar buik. Het was akelig stil en ze had duidelijk pijn. Koliek, wat weet ik over koliek? Colosan en bewegen. Ik probeerde Zoë aan haar voorpluk met me mee te slepen naar de bak maar er was geen beweging in te krijgen. Dan maar zonder Zoë weer naar voren. Ik ben naar de kantine gesprint en binnen no time stond ik weer naast Zoë, met een halster en de colosan. 
Oké, colosan erin en lopen. De tranen liepen over mijn wangen. Dit was echt niet goed… Ik heb 10 minuten met Zoë gelopen en haar daarna weer op de kneuzenpaddock gezet. En wat nu? Ik belde de dierenarts. Ik nam Zoë’s temperatuur op en daaruit bleek dat ze een beetje verhoging had. Niet zo verrassend en ook niet direct zorgelijk omdat ze natuurlijk pijn had en het achterlijk warm was die dag. Ze kreeg het steeds warmer dus ik sponsde haar steeds even af zodat ze niet oververhit zou raken. 

Nu Zoë apart stond viel op dat ze helemaal niet wilde drinken. Na een uur heb ik op aanraden van de dierenarts nog een dosis colosan erin gegooid en aangezien ik toch bezig was met een spuitje heb ik ook wat water in haar mond gedaan. Dat nam Zoë mij niet in dank af. En vervolgens weer afwachten. 

Afwachten
De pijn kwam en ging. Het ene moment stond ze best rustig, en vervolgens werd ze weer steeds onrustiger en ging schrapen en flemen. Het was verschrikkelijk om te zien. Ik haalde haar af en toe even van de paddock om een stukje te lopen, maar ze wilde steeds minder lang bewegen. In de momenten dat ze rustig was zorgde ik snel voor de rest van de paarden, want doordat ik alleen maar met Zoë bezig was stonden die ondertussen zonder eten verbaasd mee te kijken bij het draad. 

Zoë kauwde nog wel wat op wat hooi en mestte kleine beetjes, maar ze wilde nog steeds niet drinken. Ook de tweede dosis colosan deed niks, dus de dierenarts kwam eraan. Toen ging het ineens heel hard nog slechter, en uiteindelijk wilde ze zelfs gaan liggen. Daarna mocht ik niet meer aan haar buik komen en ze wilde niet dat ik haar temperatuur nog opnam. 

Verstopt
De dierenarts was er supersnel, en handelde direct. Zoë was super braaf met opvoelen. “Ik voel inderdaad een verstopping.” De ogen van de dierenarts werden groot van verbazing en schrik. “Zo hé, dit is een hele grote verstopping.” Mijn arme arme merrie…

Sonde erin en parafine de maag in om de darmen schoon te spoelen. Net als haar baasje is Zoë heel gevoelig voor bloedneuzen, en dat maakt het algehele beeld natuurlijk nog eens een stukje onprettiger. Maar ze deed het weer zo goed en braaf. Het duurde best een tijdje, maar het ging heel goed. Ze kreeg darmontspanners, maar geen pijnstillers.
Waarschijnlijk zijn het de pijnstillers geweest die het probleem veroorzaakt hebben. 

De darmontspanners deden gelijk hun werk en ze leek al veel minder last te hebben. We moesten regelmatig even een kwartiertje flink actief lopen, en verder wachten en duimen. Terwijl JJ de rest van de paarden verzorgde ging ik snel naar huis om te douchen, al mijn spullen voor mijn werk te pakken en daarna heb ik mijn auto naast de kneuzenpaddock geparkeerd bij wijze van slaapplek. 

Zwoele zomernacht
Het was de warmste septembernacht ooit gemeten las ik later, nou dat heb ik gemerkt. Zoë was heel rustig ‘s nachts en heeft eigenlijk alleen maar geslapen. Gelukkig hoorde ik haar ook af en toe drinken. Elke anderhalf uur ging mijn wekker en kroop ik mijn auto uit om met Zoë te lopen. 

De volgende ochtend waren de darmontspanners uitgewerkt en dat was wel te zien in Zoë’s gezicht. Ze had weer meer last, maar nog lang niet zo erg als de dag ervoor. Voor ik naar mijn werk moest kon ik nog een keer met Zoë lopen en daarna nam JJ de wacht over. 

Gewoon werken
Wat volgde was een lange dag. Elk uur hadden we even contact over hoe het ging en alles leek rustig. ’s Middags leek Zoë iets gemotiveerder te zijn om te lopen, ze dronk goed en was wakker en alert. Toen ik ein-de-lijk vrij was wilde ik eigenlijk de dierenarts weer laten komen voor de zekerheid, maar ik besloot eerst zelf even te kijken hoe ze erbij stond. 

Ze is er nog
Direct toen ik het hek door kwam voelde ik de spanning van me afglijden. Zoë begroette me vrolijk en melde dat ze honger had en nu echt wel eens eten wilde hebben. De spiertjes in haar gezicht waren ontspannen, hoewel je de strepen van de spanning nog in haar vacht zag staan. Ze had goed gemest overdag. Ik heb een foto van de mest naar de dierenarts gestuurd en die bevestigde dat de verstopping weg moest zijn!

Ik kon weer ademhalen. We moesten voorzichtig het eten weer opbouwen en we houden Zoë goed in de gaten, maar ze heeft het overleefd. Wat was dit verschrikkelijk eng. Die realisatie dat ze voor mijn ogen dood stond te gaan, dat ik machteloos stond… Nee, dat gaan we nog niet doen. Ik ben nog niet klaar met mijn gekke weirdo merrie. Maar ik zou nu wel graag even kunnen bijkomen van wat we allemaal hebben meegemaakt de afgelopen maanden. Misschien tijd voor een lekker lange (paardloze) vakantie!

Serie: Op naar de top!