BOA

Boa, de Shire horse merrie

"Mevrouw, wat doet u daar?"

Ik schrik me helemaal het kapot!  Hurkend in de bosjes valt al niet mee, en net als ik bijna klaar ben, hoor ik deze vraag. Snel broek omhoog, vergeten de laatste druppels af te vegen, niet prettig... Ik schiet omhoog, draai me om en zie ineens vlakbij mij een groot paard mij streng aankijken.

"Mijn hemel wat is dit?  Een grapje???", vraag ik aan het paard. 

"Nee, een Grapperhaus, nou goed!", antwoordt het paard geïrriteerd.  "U mag hier niet wildplassen!"

"Nou zo wild was het niet hoor.  Een bescheiden plasje en geen papiertje achtergelaten." antwoord ik verontschuldigend. "Echt leuk is dat niet hoor, mevrouw paard. En waar bemoeit u u trouwens mee?"

"U moet zich aan de regels houden, net als ieder ander: afstand houden, een mondkapje dragen en niet wildplassen.", zegt het paard kordaat terwijl ze met haar been heen en weer zwaait om kracht bij haar woorden te zetten.

Ohjee, denk ik. Weer zo'n paard dat denkt dat ie een BOA* is omdat ie toevallig zo heet.....

"Weet je wat, BOA....?"

"Hoe, hoe... hoe weet u mijn naam?", vraagt het paard nu heel verbaasd.

"Ach, een gokje...,", antwoord ik bescheiden.

"Ik heb toevallig nog wat biks in mijn jaszak en ik ga jou al dit lekkers én een dikke knuffel geven.... dan praten we er niet meer over, okay?"

Ik klim over het hek, ga op een boomstam staan, strek mij ver uit en sla mijn armen om de grote vriendelijke reus heen.  BOA knabbelt lekker op de bikskorrels en terwijl ik haar aai, hoor ik haar zowaar knorren. 

Ik beloof haar dat ik nooit meer zal te wildplassen in de bosjes en mijn mondkapje de volgende keer zal dragen. 

We genieten beiden van de knuffel. Dat mag gelukkig nog!

* (Een bijzondere opsporingsambtenaar in dienst van de Gemeente om de corona-regels te handhaven.)