CAO Paardensport waarom wel? Of waarom niet?

Gastblog*: Sanne Hubner

Op 26 Februari 2020 werd er een artikel gepubliceerd op Horses.nl. De FNV wil een CAO voor de paardensport.
YES! Eindelijk! Dacht ik.
Want, heel eerlijk, na mijn opleiding paardensport heb ik dit werk altijd met veel passie en liefde gedaan en doe ik dit nog steeds. Maar de uitstapjes naar andere beroepen heb ik natuurlijk niet zomaar gemaakt. Dan was er weer een dag dat ik op een stal van een (jong) paard af donderde, of dat ik mijzelf bezeerde omdat ik onvoorzichtig was met een paard op stal of in de wei zetten.

En ik hoor je denken; Maar dat was dan toch je eigen schuld? Dat heb je toch zelf gedaan? Het antwoord:
JA. En NEE. Ja, ik kies er toch zelf voor om op dat jonge, net beleerde paard te stappen. En Nee, als de werkgever iets van jou verwacht, dan doe je dat. Tenzij je graag elders wilt werken. Want; voor jou, 10 anderen. Zo is deze branche natuurlijk ook.

Hoe het ooit begon
Toen ik 5 was, op visite bij opa en oma, kwam ik voor het eerst in contact met paarden. Het was het paard van de buurvrouw. Een dierenarts die een aantal paarden aan huis had staan. De interesse voor dieren was er altijd al. Maar toen mocht ik dit geweldige dier van dichtbij bewonderen en zelfs op rijden!

Een passie ontstond en dat is nooit meer weggegaan.
De passie was zo fel, dat toen ik tijdens mijn middelbareschooltijd hoorde dat er een speciale opleiding was om met paarden te kunnen gaan werken ik natuurlijk geen andere keus had dan alles op alles te zetten om daar naartoe te kunnen.

Paardensport & Paardenhouderij
Daar ging ik dan. Met mijn hele hebben en houden, naar Deurne toe. Voor de opleiding mbo-niveau 4 paardensport en paardenhouderij op het NHB Deurne. 4 jaar lang leerde ik alles wat er te leren viel, liep ik stage bij geweldige bedrijven, en leerde ik vooral HET motto van de paardensport: Hard voor weinig, Nooit chagrijnig.

Hard voor weinig, Nooit chagrijnig
Want laten we eerlijk wezen. Dat is het wel.
Hoe vaak ik wel niet helemaal opgebrand, totaal oververmoeid op mijn bed ben geploft met mijn kleding aan in slaap ben gevallen, om de volgende dag gewoon weer fris en fruitig paraat te staan om 07:00 uur? En dat alles voor minder dan het minimumloon?!

Als ik mijn niet- paardenvrienden vertel hoe het er soms in de paardensport aan toe gaat en wat daar dan tegenover staat kijken ze me aan alsof ik gek ben. WAAROM DOE JE DIT NOG? Ja, waarom eigenlijk?
Het antwoord is heel simpel; uit liefde. Liefde voor de paarden, liefde voor het vak. En ook omdat ik andere dingen geprobeerd heb en weet dat er niks mooier is dan het verzorgen van deze prachtdieren.

Maar waarom dan klagen? Hoor ik je vragen.
Omdat de omstandigheden van het werk beter kunnen. En ik ben van mening dat het anders kan als er serieus gekeken wordt naar het opzetten van een CAO voor de paardensport.

Hoe dan verder?
En zo zijn er in Nederland nog veel meer paardenvrouwen en mannen die vanuit diezelfde liefde en passie een beroep aan het zoeken zijn in de paardensport. Die ook, net als ik baat zullen hebben bij een CAO.

In mijn columns ga ik in op de voor- en nadelen van een CAO voor de paardensport. En stel ik deze vragen ook aan sportstallen en manegebedrijven.

Gastblogger: Sanne Hubner
Wie ben ik? Dat is misschien ook leuk om te weten! Mijn naam is Sanne, ik ben 27 jaar oud en ik woon in Brabant. De paarden zijn mijn passie. En van deze passie heb ik mijn beroep weten te maken. Eerst voornamelijk in loondienst, als thuisgroom, voor verschillende bedrijven. En sinds 2021 als zzp’er. Samen met mijn partner heb ik een spring gefokte merrie, die wij inzetten voor de springsport en de fokkerij.

* = Geschreven teksten worden standaard beschermd door het auteursrecht. Zonder toestemming van de auteur mag een tekst niet zomaar worden overgenomen voor gebruik door een ander. Wilt u een tekst geschreven door een ander kopiëren dan dient u de schrijver van de tekst te benaderen en toestemming te vragen.