De lentekrans van veulens

Oh wat een lief en mooi gedicht!
Over de lente, veulens die in de wei dartelen en de mens die er zo van geniet:

In de lentezon, zo zacht en mild,
Worden veulens geboren,
speels en wild.

In weelderige weiden, groen en fris,
Ontstaat nieuw leven, een waar paradijs.

Met hun ogen vol verwondering en pracht,
Stappen ze voorzichtig, hun eerste zachte kracht.
Hun hoeven dansen op het prille gras,
Een teken van geluk, zo puur en zo ras.

Als mensen kijken we met hoop en droom,
Naar deze tere wezens, vol leven en stroom.
Ze herinneren ons aan de schoonheid van begin,
Aan de belofte van nieuw, aan de kracht van zin.

In hun speelse sprongen en dartelende lach,
Vinden we troost en vreugde, dag na dag.
Ze leren ons om te koesteren, te vertrouwen,
In de cyclus van leven, in de seizoenen van rouwen.

Dus laten we genieten van dit prachtige zicht,
Van veulens in de lente, zo stralend en licht.

Ze brengen ons geluk, een wonderbaarlijk gezicht,
En vullen onze harten met pure levenskracht.

Laat ons dansen met de veulens, in de lentetijd,
En de vreugde van hun geboorte, altijd verblijd.
Voor zij herinneren ons aan de hoop die altijd groeit,

In de prille ontluiking van elk nieuw begin, zo zoet.