De puberfase voorbij

Op naar de top!

- Van verzorgbaby naar eigen wedstrijdtopper -

Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. In Deel 1 lazen we dat de keuze eigenlijk al was gemaakt, dus....

Nu in Deel 2: De puberfase voorbij
'Baby' wordt een 'Kind',  maar niet zonder eerst even flink te puberen...

Deel 2:  De puberfase voorbij

Toen ik begon met het verzorgen van Zoë heeft zij van mij de bijnaam “Baby” gekregen.
Oorspronkelijk kwam dit doordat we naast het paard Zoë ook een ruiter Zoë hadden op stal. Al snel had ik het altijd over baby Zoë en dit is uiteindelijk verworden tot de simpele bijnaam baby.
Ik gebruikte het zo veel dat anderen de koosnaam over namen omdat Zoë er beter naar luisterde als naar haar echte naam.

Nu betrapte ik mijzelf er afgelopen week op dat ik Zoë niet langer baby noem. Tegenwoordig noem ik haar steeds vaker “kind”. Een stapje verder in de groei dus. Eigenlijk is dit niet meer dan terecht.

Toen ik net met Zoë begon wás ze ook gewoon nog een baby. Ze kende nog vrijwel niets en onze
band stond ook nog in de kinderschoenen. Ik las mijn allereerste berichtje aan mijn instructrice weer eens terug en moest er toch wel erg om lachen. Niet alleen Zoë was destijds nog jong en onervaren, maar ook ik was nog verbazend onwetend. Ik had een testje gedaan om te zien hoe het ervoor stond met Zoë haar opvoeding. Hieruit moest ik toch concluderen dat de communicatie nog niet geweldig was. Mijn instructrice kwam mij helpen om dit te verbeteren.

Samen begonnen we hier rustig aan te sleutelen, maar het liep nog steeds niet helemaal soepel.
Mijn instructrice besloot het over een andere boeg te gooien. Voor we verder gingen wilde ze kijken hoe het gesteld was met de machtsverhouding tussen mij en Zoë. Ze liet ons een spel doen,
genaamd “Jouw-ruimte-mijn-ruimte”. Nou, dat heb ik geweten. Met knikkende knieën kwam ik na de les de bak uit. Ik heb alle zeilen bij moeten zetten om Zoë voor te blijven en haar uit mijn buurt te houden. Het moment dat ze door kreeg dat ik de leiderschapspositie wilde opeisen steigerde ze dreigend naar me en probeerde me in mijn rug aan te vallen. Oren plat en tanden ontbloot...

Twee dingen werden heel erg duidelijk die dag. Ten eerste: we hadden te maken met een heel dominant karakter, en ten tweede: Zoë was volledig de baas over mij.

De periode hierna kan ik alleen maar beschrijven als heel onrustig en gespannen. Elk contact met
Zoë was een strijd. Ik kon niet in de wei staan zonder haar in de gaten te moeten houden, als ik met haar liep moest ik constant opletten dat ze me niet probeerde te bijten of schoppen. Ik zat met mijn handen in het haar. Meerdere keren heb ik me wanhopig afgevraagd of dit paard niet veel te hoog gegrepen was voor mij. Ik deed vreselijk mijn best om op een hoger energie niveau te komen dan Zoë, maar zelfs toen ik de leiding langzaam over kon nemen had ik nog steeds te maken met een vreselijk boos paard.

Zoë heeft zich nog nooit overgegeven. Laatst was mijn instructrice met een ander paard bezig en na een oefening liet het dier het hoofd zakken en de ontspanning straalde ervan af. “Kijk!” Zei mijn instructrice, “Dit is dus wat ik altijd bedoel! Zo kan je het ook een keertje zien zoals het hoort te gaan!” Zoë is gewoon altijd net even een beetje anders.

Dit wil niet zeggen dat al die kleine gevechten die wij geleverd hebben en alle ruzies waar we
doorheen moesten werken geen effect hebben gehad. Elke keer dat ik niet opgaf groeide Zoë’s
vertrouwen in mij.

Wanneer het precies gebeurde weet ik niet, maar opeens begonnen er dingen te lukken. Waar ik eerder steeds het gevoel had achteruit te gaan, konden we nu ineens stappen gaan
maken. Vanaf daar kwamen we in een stroomversnelling. Voor ik het wist zat ik op haar rug en konden we ook vanuit het zadel aan het werk gaan. Ik kon steeds meer gekke dingen proberen met haar. Zij vertrouwde mij en ik heb me nog nooit zo vertrouwd gevoeld op een paard. Samen konden wij alles aan.

En zo belandden we bij afgelopen week. We hadden lekker wat grondwerk gedaan, iets wat we
tegenwoordig zelfs zonder halster probleemloos samen kunnen. Mijn cap lag naast de bak en het
krukje stond er ook al. Voor ik er te veel over na kon denken vroeg ik Zoë naast het krukje te komen staan en een moment later zat ik op haar rug. Alsof ze nooit anders gedaan had stapte Zoë de bak rond. Ze liet zich sturen door druk tegen haar hals en reageerde keurig op mijn zit. Anderhalf jaar geleden konden we nauwelijks van de wei naar de stal lopen en nu rijden we vol vertrouwen rond.

Ik was in jubelstemming, kijk toch eens wat een knap kind!