Déjà vu

Serie: op naar de top!

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?   Zoë had zorgwekkende pijn in haar buik... Britt moest met Zoë naar de kliniek met de trailer... Dat werd een avontuur: Trailerladen voor gevorderden!  Daarna: allemaal onderzoeken...

En nu? Een spannende Déjã vu!

Tikkend tijdbommetje
Een jaar of 6 geleden heb ik een lelijke val gemaakt op een buitenrit. In die tijd was ik nog niet bij de knappe Friesjes, maar verzorgde ik een lieve Tinker. Ik ging samen met iemand op buitenrit, toen het al vrij snel mis ging. We waren net allebei opgestapt toen achter ons iemand riep: “Pas op!” Ik keek om en zag dat aan het eind verderop een paard zich had losgetrokken en met een noodgang onze kant op galloppeerde. 

Het paard scheurde langs ons heen, en met heel veel moeite kon ik mijn paard op zijn plaats houden. Hij wilde maar wat graag mee rennen, maar ik had net genoeg controle om hem bij me te houden. Het resultaat was wel dat ik nu op een soort tijdbommetje zat. Ik voelde de spanning onder mij en ik wist dat er maar heel weinig voor nodig was om hem te laten ontploffen.

Toen het paard nog een keer langs rende, nu in de tegengestelde richting, werd het teveel. In volle rengalop gingen we over het pad heen richting het bos. Ik had geen stuur en geen rem meer en kon eigenlijk alleen maar vasthouden en hopen dat hij weer zou stoppen. Halverwege het pad zag ik echter dat een eindje verderop mensen waren blijven staan om te kijken, als mijn paard zo door zou rennen zou hij zo over ze heen lopen!

En dus deed ik toch weer een poging om hem te stoppen. Eerst met beide teugels, maar uiteindelijk met 1 teugel, in een poging om hem te laten draaien. Niets leek effect te hebben en ik had me er net bij neergelegd dat de mensen maar op tijd aan de kant moesten, toen mijn paard ineens toch het voordeel van omdraaien inzag...

In de greppel
Sneller dan mijn lijf mee kon komen draaide hij onder mij vandaan. Ik weet nog heel goed dat moment dat ik los kwam uit het zadel en zelf rechtdoor vloog, terwijl mijn paard weer richting stal vertrok. Ik landde met een klap in de greppel naast het pad. Meteen probeerde ik naar boven te klauteren om te zien hoe het mijn paard verging, maar mijn lichaam was heel duidelijk: “Dat kan niet!”

Aan het gras heb ik mezelf uiteindelijk uit de greppel getrokken. Zonder te proberen te gaan staan wist ik al dat mijn linker enkel mij niet zou gaan dragen. De wandeling terug naar de stal was de langste die ik ooit gemaakt heb. Ik kon niet op mijn linkervoet staan en leunend op iemand die mij te hulp was geschoten ben ik uiteindelijk bij de stal terecht gekomen.

Mijn enkel bleek gelukkig niet gebroken, maar het gewrichtskapsel was kapot. Het heeft bijna een jaar geduurd voor ik weer helemaal pijnloos en normaal kon lopen. In dat jaar heb ik heel weinig met paarden gedaan. Ik durfde niet meer op mijn verzorgpaard te rijden. Ik heb het geprobeerd en heb er met hartkloppingen 10 minuten op gezeten voor ik snel de grond weer opzocht. Gelukkig durfde ik na een jaar weer lessen op de manege te proberen en vond ik al snel het plezier weer helemaal terug.

Paniek op de wei
Het hele voorval is ondertussen al zo lang geleden dat ik er nog zelden aan terug denk, tot deze week. In een soort déjà-vu moment bevond ik mij ineens weer in bijna dezelfde situatie. Ik was met Zoë aan het uitstappen op het pad dat langs onze weide loopt. JJ liep mee ter ondersteuning omdat het de eerste keer was dat Zoë onder het zadel in haar eentje het erf af was. Ze was super braaf en ontspannen, en alles leek perfect, tot we weer terug gingen richting het hek.

We waren net gedraaid toen Zoë ergens van schrok. Ze zette aan, gallopeerde drie sprongen en toen kwam ze weer netjes tot stilstand op de one-rein-stop die ik haar heb aangeleerd. Even diep ademhalen, een klopje voor Zoë en weer rustig verder. Tot ik JJ hoorde zeggen: “Hé, wat doet die hier?!” Ik keek net op tijd op om Zoë’s weidemaatje door de bak te zien rennen, recht op de weide af waar de hengsten in stonden!

Gelukkig kwam ze niet door het draad heen, maar het resultaat was dat er nu drie pony's hysterisch over de weides rende, met Zoë’s weidemaatje los op het erf. Met al die drukte raakte ook Zoë steeds meer gespannen. 
Ze schrok weer, weer een paar galop sprongen. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik bracht mijn linkerhand naar mijn knie, beetje druk op die linker teugel, en precies zoals we altijd in rust geoefend hebben draaide Zoë haar hoofd naar me toe en stond weer stil. 

Slik, rustig ademhalen, teugel weer los en stappen. Rustig stappen. Ik zag niet meer wat er naast mij gebeurde, JJ was naar het hek gerend dus ook die was buiten mijn beeld. Ik was alleen met Zoë op het pad en het enige waar we mee bezig waren was stappen, rustig stappen. 

Veilig op de grond
Daar was het hek al! En achter het hek kwam de pony langs rennen. Even voelde ik Zoë verstijven maar ze bleef nog steeds bij me. Bij het hek moest ik afstappen. Ik vind dit altijd best een dingetje met een gespannen paard, als ze er vandoor gaat terwijl ik er nog half naast hang, dan zijn de gevolgen niet te overzien. Dus weer Zoë’s neus richting mijn knie gevraagd. Ze bleef keurig staan, ook toen de pony weer voorbij kwam rennen. Voeten uit de beugels, en toen zo snel mogelijk uit het zadel. 

Zoë verzette nog steeds geen stap. Ik viel haar dankbaar om de hals, wat een topper! Pas toen ik haar mee wilde nemen het hek door liet Zoë zien hoeveel spanning ze had opgebouwd. Gierend sprong ze met vier benen tegelijk de lucht in, om daarna een paar enorme bokken eruit te gooien. Vervolgens liep ze braaf met mij mee naar de poetsplaats om daar bijna meteen in slaap te vallen. Dat de pony nog steeds over het erf rende kon haar niet meer opwinden. Ze had haar taak volbracht en mij veilig thuis afgezet.

Het was eigenlijk pas toen ik onderweg was naar huis dat ik bedacht hoe vergelijkbaar de beide voorvallen waren. Bijna alle factoren waren hetzelfde, alleen was het deze keer een ander paard, en wat voor een paard! Ik ben zo ongelooflijk trots op haar. Zij vertrouwde op mijn hulpen en ik kan erop vertrouwen dat ze voorzichtig is met mij. Als jullie mij zoeken, ik zit nog een tijdje op mijn roze wolk!