Een afscheid én een hoopvolle ontmoeting

Gastserie: Club Maria

Niets kan mij vandaag nog blij maken. Gisteren overleed mijn kleine scharrelhondje Taco. Ik wist dat het niet lang meer zou duren, hij was misschien wel 13 jaar en had een zwak hartje.

Ik was totaal niet voorbereid op dit bakstenen verdriet. Ik ben al de hele dag aan het huilen, maar ga nu toch maar met mijn ezeltje Maria wandelen. Met een zonnebril op. Niet dat het gaat helpen.

Eigenlijk had ik het kunnen weten. Ik ken verschillende mensen die jarenlang met een gat in hun hart rondliepen nadat ze hun hond verloren. Sander, Mary, Bob. Ik had gewoon niet déze pijn verwacht. Pijn, oké. Maar toch niet deze pijn met die bodemloze steken. Toch niet deze gemene pijn die steeds lijkt te fluisteren dat het ergens mijn schuld is. Taco’s vrouwtje Pelusa ligt aan mijn voeten als ik dit schrijf. Hoe moet zij zich voelen? Ze lag op een meter afstand toen hij op mijn schoot stierf.

Maar wat is het leven mooi, zeg ik tegen mezelf, dat je zoveel van zo’n klein piemelbeestje kunt houden. Zoveel dat je ziek bent van verdriet. Ook al was hij pas een jaar bij me. Wen er maar aan, zeg ik ook tegen mezelf, want dit is niet de laatste keer. Ik heb nog 7 dieren over: een ezeltje, twee paarden, vijf honden. En deze week ga ik naar de notaris om mijn handtekening te zetten onder Stichting Club Maria, mijn dierenopvang.

Wen er maar aan. Zonnebril op, de straat op. Dat helpt altijd als ik me niet goed voel, behalve dat het vandaag natuurlijk niet gaat helpen. Maria stapt stevig door. We lopen i naar het drooggevallen meer en daar zie ik in de verte een wild ezeltje staan. ‘Maria, kijk daar’, fluister ik. Maria ziet het ook. Ik ben al twee columns op zoek naar een ezelvriendje voor Maria.

Een wild ezeltje waar ze af en toe mee kan spelen, bijvoorbeeld. Of een mak ezeltje dat bij ons komt wonen, ook leuk. Maria treuzelt langzaam op hem af. Dan begint ze rondjes te rennen. Steeds harder. Dat moet ik onthouden als versiertruc: keihard voor zijn neus rondjes gaan rennen in de hoop dat hij achter me aan komt. Het werkt: het ezeltje begint ook te rennen. Via een grote boog over de uitgestrekte vlakte rent Maria terug naar mij, met het ezeltje achter zich aan. Pas als ze mij met haar neus aantikt, ziet het ezeltje ineens een mens. Ik sta met gebogen schouders en afgewend hoofd te doen alsof ik er niet ben. Hij schrikt maar hij herpakt zich snel. Hij rent maar half weg. Wat een leuk ventje! Jonger dan Maria zo te zien, en iets kleiner.

Meer dan een uur hangen ze samen rond. Ze hobbelen achter elkaar aan, snuffelen aan elkaar, neuzen. Grazen samen. Dan doe ik Maria aan een touw om weer richting huis te wandelen. Het ezeltje loopt nog een paar honderd meter over de weg achter ons aan. Dan schiet hij de bosjes in. Maria blijft een poosje de bosjes in staren. Ze moet de situatie altijd heel lang nakijken. ‘Dat was leuk hè Maria,’ zeg ik. ‘Morgen gaan we weer.’

Serie: Club Maria