Een paard alleen

Serie: Een puber koopt een paard

Theresia kocht op 15-jarige leeftijd een paard. Met krantenwijkjes en oppassen had zij geld gespaard voor haar grote droom: een eigen paard.  Zij kwam echter niet uit een 'paardengezin' en wist nauwelijks waar ze aan begon.

Nu het tweede deel van deze nieuwe serie!

Verliefd!
Via een advertentie kwam ik mijn toekomstige paard op het spoor en na wat telefoontjes heen en weer werd er een ochtend geplaned wanneer we het paard mochten komen bekijken. Ter introductie: ik was amper vijftien jaar en zo als zovele meisjes op die leeftijd helemaal gek op alles wat 'paard' of 'pony' heette. Al een paar jaar reed ik iedere week bij de manege en ik had de laatste drie jaar een verzorgpony waarmee ik de nodige ervaring had opgedaan. Maar een 'eigen paard' was natuurlijk het allermooiste wat er in het leven bestond!

En een schrik!
Op de ochtend van de bezichtiging was ik op slag verliefd! Liefde op het eerste gezicht. Maar ook een enorme schrik want zo'n paard zou ik natuurlijk nooit kunnen betalen. Princess keek me aan vanuit een stal en ik kon wel huilen van geluk! Dit was het! Dit was het paard waarvan ik al die tijd had gedroomd! Maar zoals ik al vermoedde, kostte ze veel meer dan ik middels allerlei baantjes en vele krantenwijkjes bij elkaar had gespaard.

Slapeloze nacht
Na een slapeloze nachten emotionele gesprekken met mijn ouders werd besloten dat ik het paard op afbetaling mocht kopen. Mits de verkoper daar mee akkoord ging. Natuurlijk ging de verkoper ermee akkoord want een tweeënhalf-jarige halfbloed verkopen, zonder papieren, voor 2750 gulden was goede zaken doen.

Ik had totaal geen besef van de paardenmarkt en het dieptepunt waarin deze zich toen bevond, en mijn ouders al helemaal niet.  Enfin, ook al heeft de verkoper er een aardig bedrag voor gekregen, spijt heb ik nooit gehad. Princess was op alle fronten haar geld dubbel en dwars waard.

Slechte start
Ik had een stal geregeld voor mijn paard vlak bij ons huis, waar een mevrouw alleen woonde en stallen achter haar huis had. Deze mevrouw was eenzaam en zuur door de dood van haar man en het verouderingsproces. Hele dagen zat ze voor het raam herinneringen op te halen uit haar verleden en vond alles in de tegenwoordige tijd bij voorbaat slecht.

De stallen lagen achter haar vrijstaande villa, aan de rand van de stad, vlakbij de heide en het bos. Er was een oude hooischuur en een paddock. Het waren overblijfselen van de bedrijvigheid waar eens haar kinderen en haar man met veel enthousiasme drie sportpaarden hadden getrained en verzorgd. Bijna dagelijks kreeg ik alle medailles te zien die haar zoon bij elkaar had gesprongen. (of zijn paard??).  Het verleden was voelbaar aanwezig en doordat ze het alleen maar over haar herinneringen had, kon ik geen contact met haar krijgen. Ze was geen aardige vrouw en ze had geen interesse in mij of Princess.  Als het kon vermeed ik haar steeds vaker. Haar herinneringen en het verleden waren geen vrolijke of dankbare herinneringen. Het was alsof ze boos was dat de tijd niet stilstond en haar verleden vervaagde.

Eenzaam en alleen
De stalling van mijn paard was verre van ideaal. Had iemand mij maar verteld in die tijd dat je een paard nooit alleen moet houden... Jarenlang heb ik mij nog schuldig gevoeld over deze slechte start.

Princess stond daar de hele winter alleen met mij als enige gezelschap. Bijna dag en nacht was ik bij haar. 's Ochtends vóór school, 's middags na school en 's avonds na het eten.

Ik kan me nog haarfijn herinneren hoe we de weekenden doorbrachten. Nog voor het hele gezin wakker was, was ik al naar mijn paard gefietst. Ik liet haar in de bak loslopen en ging zelf op een stoel zitten met een wollen deken op schoot tegen de kou. de radio aan en daar zat ik uren lang naar mijn paard te kijken. Daarna fietste ik naar huis voor het ontbijt en even later ging ik weer naar Princess want we gingen wandelen op de hei!


wordt vervolgd