Een rhesusveulen weer bij de moeder

In 2021 verwachtte wij een veulen van onze merrie. Haar vorige veulen was na zes dagen overleden. De vermoedelijke diagnose was: een rhesusveulen. We hebben de merrie toch weer laten dekken, door een andere hengst en hoopte dat deze combinatie ons meer geluk zou brengen. Maar we wisten vooraf dat er een risico zou zijn om wederom een rhesusveulen te krijgen. Gelukkig waren we nu beter voorbereid en hadden we vrij genomen om er 24/7 bij te zijn. Na drie dagen intensief voeden en de merrie melken, mochten het veulen en haar moeder weer samen zijn.

Na drie dagen en één nacht
Toen we de kritische drie dagen hadden bereikt, hebben we er nog één nacht aan vastgeknoopt. We hadden veulen voeding genoeg en de volgende ochtend de twee herenigen leek ons een betere optie dan ze ‘s avonds laat bij elkaar zetten.
Ook dit moment was weer erg spannend en van te voren bedachten we hoe we zo snel mogelijk de merrie en het veulen uit hun stallen konden halen, zonder paniek, en meteen samen in de bak zetten.

Biks!
Een fjord zou geen fjord zijn als ze niet omgekocht kon worden met biks. Met een emmer biks voor haar neus liep de merrie zo de stal uit en leek het alsof ze even was vergeten dat haar veulen in de andere stal stond. Maar we lieten ook meteen het veulen los en gelijk tijdig konden ze het korte stukje naar de bak lopen. In de bak stond de merrie voor de moeilijke keuze om de biks te gaan eten of toch eerst haar veulen innig te omhelzen. De keuze leek moeilijk voor haar maar ze presteerde om beiden te gelijk te doen.

Échte mamma-melk!
En het veulen? Zij dook onmiddellijk onder de merrie en begon te drinken. De merrie gilde even auuuww! En leek haar te willen wegtrappen, maar ze gaf zich er al snel aan over. Kennelijk was ik toch iets zachter geweest met mijn handen en hield het veulen weinig rekening met de gevoelens van de tepels van haar moeder.
Uiteraard hadden we gezorgd dat zowel het veulen honger had en de merrie op knappen stond. Dit werkte prima.

Galopperen valt te leren
En daar ging het veulen even later galopperend door de bak. “Linkergalopje, rechtergalopje, dit is leuk!”, leek ze te denken. Moeders wilde maar één ding, eten en daarna lekker rollen. Een intensief modderbad was voor haar paradijs op aarde na drie dagen op stal, waar ze niet durfde te gaan liggen omdat ze alleen maar was gefocused op haar veulen die in de stal naast haar stond. Arme merrie….

Super stress
Wat moet het een stress voor de merrie zijn geweest. En wat heeft ze zich achteraf netjes gedragen. Een gouden merrie met een gouden karakter want zomaar je kindje af laten pakken, te worden gemolken en dan ook nog eens zien dat je kostbare moedermelk wordt weggegooid, moet toch een pijnlijke zaak zijn. Indien zij ons de komende weken niet meer aankijkt, begrijpen wij dit volkomen en is het wel terecht. Indien zij mij persoonlijk nooit meer had vertrouwd en een rotschop had verkocht, had ik haar wel een beetje gelijk gegeven...
Maar gelukkig niets van dit alles. Ze was intens gelukkig met haar veulen en leek alles snel te zijn vergeten en/of vergeven.

Ter verantwoording geroepen

Hoe leg je zo’n merrie uit dat het voor een goede zaak was als het al moeilijk valt uit te leggen aan mensen?

Buren, familie, kennissen begrepen er maar weinig van. Een gezond veulen krijgen, bij de moeder weghalen, kunstmelk geven en na drie dagen weer bij de moeder laten drinken… bizar.

En dat hele verhaal van ‘rhesus’ is ook lastig. Wat weten we nou van ‘rhesus’? Heeft het iets met ‘rhesusaapjes’ te maken? Waarom krijgt een baby het al in de buik van de moeder en een veulen pas na het drinken van de biest? En kun je het niet ‘gewoon’ voorkomen door de bloedgroepen vooraf te checken? Dit waren slechts enkele vragen van die buren, familie en kennissen. Maar het is en blijft een lastig verhaal om te begrijpen.


Veel mensen associëren de naam ‘rhesusaap’ in de eerste plaats met de rhesusfactor (Rh+ of Rh-), eenbijzondere erfelijke eigenschap van een eiwit in ons bloed. Met behulp van het bloed van de rhesusaap konden artsen vroeger vaststellen of in verdachte gevallen het leven van een ongeboren kind door de rhesusfactor werd bedreigd of niet. Inmiddels zijn daar geen apen meer voor nodig. Rhesusapen worden echter nog steeds veel als proefdiergebruikt.

(Bron: www.aap.nl, Rhesusaap)

En ze heet…
Uiteraard heeft ons veulen een naam gekregen en zijn we er ontzettend gelukkig mee. Maar die houden we voor onzelf. Het taboe ‘Rhesus-veulen’ en ‘rhesus-merrie’ moet tenslotte nog doorbroken worden want dit heeft niets te maken met een zwak veulen of een slechte fokmerrie. Wij zijn enorm trots op het sterke veulen en de super brave merrie. En ook wel een beetje op onszelf.

En nu? We houden jullie op de hoogte en gaan nu eerst twee dagen non-stop slapen.

wordt vervolgd

Lees hier de hele - zeer leerzame - serie:

S.O.S. Rhesusveulen