Er is altijd iets

Gastblogserie: Op naar de top!

We mochten deze keer eens voor een ander onderzoek naar de kliniek toe. Die maagscopiën elke keer hebben we nu wel gezien. Toch was dit misschien nog wel spannender. Bij een slechte uitslag zouden de gevolgen niet gering zijn, en niet op te lossen door een simpele verandering in het voer. Maar goed, niet te veel bij stilstaan. Eerst maar eens de onderzoeken laten doen. En dat betekende weer op pad.

Het was belachelijk vroeg ’s ochtends toen we begonnen met laden. Dat vond Zoë ook, en ze was dan ook niet van plan om mee te gaan. We dreigden even flink ruzie te krijgen, maar gelukkig besloot Zoë vrij snel dat ze misschien toch maar eventjes de trailer op moest. Oké pfiew, we lagen nog op schema.

Kreupelheidsonderzoek
Het begon met een kreupelheidsonderzoek. Dat betekende dat ik ook aan de bak mocht. Eerst het achtje. De eerst twee keer waren een beetje een uitdaging aangezien Zoë de grote binnenbak erg imponerend vond. Daarna rechtuit heen en weer langs een muur in stap en in draf. Dat ging keurig. Stiekem jubelde ik van binnen over hoe braaf en hoe keurig op de commando’s Zoë was.

Wat volgde waren de buigproeven. Zes keer mochten Zoë en ik heen en weer rennen over het pad, om vervolgens geduldig doodstil te wachten terwijl het volgende gewricht gebogen werd. Er was een hele kleine onregelmatigheid bij het linker achterbeen. Maar niks om me druk over te maken, aldus de dierenarts.

Door naar de harde volte. Even waren we weer terug bij onze aller eerste keer op de kliniek, de eerste keer longeren op vreemd terrein tijdens de aankoopkeuring. Zoë deed precies hetzelfde als toen, ze wilde het liefst in mijn broekzak kruipen en bleef op een hele kleine volte om mij heen lopen. “Kom nou even meisje, dit kunnen we beter dan dit.” Maar eigenlijk moest ik er wel om lachen. Ze keken er maar even doorheen, als Zoë iets niet wil dan gebeurt het vaak ook niet. Linksom, rechtsom in stap en draf. Ook hier kwam wel iets uit. Gevoelig op linksvoor.

Dan de zachte volte. Dit ging top, Zoë liep lekker, en ondanks dat we al heel lang niet meer hebben gelongeerd luisterde ze super goed. Ze gooide er zelfs een paar vreugde bokjes uit. Hierna nog heel even op de harde volte gekeken of er verandering was, maar ze liet nog steeds hetzelfde beeld zien.

Verdoofd voetje
De gevoeligheid op haar linker voorvoet vroeg toch om wat extra onderzoek. De voet werd verdoofd en dit moest even inwerken. JJ en ik haalden snel koffie, want waar ik steeds heen en weer moest rennen en zo wel wakker bleef, had zij moeite om overeind te blijven. Voor ik mijn koffie achterover kon gooien mochten we Zoë weer van stal halen. Na wat geprik in beide voorvoeten werd voorzichtig aangenomen dat de voet goed verdoofd was.

Opnieuw moesten we op de harde volte. Ondertussen was Zoë wat meer gewend en wilde ze wel iets verder bij me weg lopen. De gevoeligheid op linksvoor was onveranderd. Ze hebben nog even op de zachte volte gekeken, maar ook daar was niks anders te zien. De conclusie was dat het dus niet een grote zorg was voor nu. Hiermee was het actieve deel van het onderzoek afgelopen.

Gevoeligheden zoeken
Wat volgde was een zeer uitgebreid onderzoek van de hele bovenlijn. Voor twee mensen die doodmoe waren en een paard dat wel klaar was met al dat gedoe aan haar lijf was het nogal een opgave. Dat er ook een hoop vliegen aanwezig waren hielp niet om het proces een beetje vlotter te laten verlopen. Maar ook dit onderzoek wisten we weer te doorstaan.

“Oké als eerste wil ik zeggen: Ik vind altijd iets.” Oh nee ze heeft iets gevonden! Mijn vermoeide brein schoot even in de paniek. Vervolgens realiseerde ik me dat ze gelijk had, er is altijd wel iets. Oké, ademhalen en rustig luisteren. Voornamelijk bij de achterhand waren een paar gevoelige plekken. Ook was ze iets gevoelig bij de schoft. Opzich allemaal geen hele schokkende dingen. De kans is groot dat een fysio al een groot verschil kan maken.

Maar zijn we dan safe? Weten we het dan zeker? Nou ja, niet helemaal. Het zou kunnen dat er meer onder zit dan nu, in de ongetrainde staat te voelen is. Om een volledig beeld te krijgen kon er een echo gemaakt worden. We waren er nu toch, dus kom maar door.

Eindeloze echo
We mochten weer naar een andere ruimte, waar Zoë weer braaf in de opvoelbox kwam staan en samen met mij wachtte op de dierenarts. Voor de echo moest haar rug geschoren worden. Een brede streep van schoft tot staart. Ondertussen haalde JJ een hoognodige volgende kop koffie.

De echo duurde eindeloos. Zoë was lekker in slaap met haar roesje. Zo ver weg dat we haar hoofd omhooghielden met een container. We kregen pas aan het eind te horen wat er gezien was, dus we konden niets anders doen dan rustig afwachten.
Zoë was alweer bijna helemaal wakker tegen de tijd dat de echo klaar was. Ze hadden de hele rug en het bekken in beeld gebracht. Terwijl Zoë even bij kon komen in een stal kregen wij de uitslag te horen. De dierenarts van de vorige keer was er ook bij om alles door te spreken.

De uitslag
Er waren een aantal dingen gevonden. Een paar plekken waar de ligamenten iets onrustig waren. Geen schokkende dingen! Er is 1 echt aandachtspunt, precies waar het achterste deel van het zadel op ligt, maar overall zag het er netjes uit.

Ik vind het elke keer weer vreselijk moeilijk om alle belangrijke dingen die gezegd worden ook te onthouden. Ik probeer zo veel mogelijk te filteren wat ik zeker niet mag vergeten, en wat ik best kan laten gaan. Dat deze gesprekken altijd aan het eind van een lange, vermoeiende dag plaatsvinden helpt hier niet echt bij. Maar goed, terug naar de uitslag.

Er zijn een aantal gevoelige, of onrustige plekjes gevonden. Dit zijn zeker wel aandachtspunten, maar er is geen reden om aan te nemen dat deze dingen niet belastbaar zijn! Dat is een beetje wat de toekomst moet gaan uitwijzen nog. Het is zaak dat we heel rustig gaan opbouwen, zodat we de gevoelige plekken niet overbelasten. Een echt revalidatie traject dus. Maar we mogen weer opbouwen!

Opbouwen
Om te voorkomen dat het opstarten van de training weer een nieuw probleem gaat veroorzaken in de maag krijgt Zoë de eerste periode een supplement bij om haar iets te beschermen. En zo kunnen we ineens weer vooruit kijken. We gaan een revalidatie traject in onder begeleiding van een trainer. We zijn nu op een absoluut 0 punt. Zoë heeft geen bespiering op haar bovenlijn en ze is erg “buikig” door een gebrek aan buikspieren. Vanaf hier mogen we dus weer beginnen.

Bij thuiskomst waren we moe, maar tevreden. Dit was toch eigenlijk wel het beste nieuws dat we konden krijgen. Het nieuws waar we op hoopten. We mogen weer verder, en dat gaan we doen!

Lees hier de hele serie:

Op naar de top!