Even alle kanten op

Gastblogserie: Op naar de top!

Zoals ik de vorige keer al had aangegeven hebben Zoë en ik een hoop ups en downs gehad de afgelopen tijd. We kwamen thuis van de kliniek met het goede nieuws dat de maagzweren hersteld waren. Ik liet mijzelf niet heel veel verder denken dat dit. Vastbesloten om alleen naar het positieve nieuws te kijken.

Oh nee toch, wat erg
Dit heb ik niet heel lang volgehouden. Alle mensen waaraan ik vertelde wat de uitslagen waren en wat er gezien was op de foto’s gaven dezelfde reactie. “Jeetje, wat gaat dat betekenen? Kissing Spines is niet niks toch?” Ik wilde er niet aan denken. Ik wuifde het weg door te roepen dat KS op de foto’s niks hoeft te betekenen. Heel veel paarden hebben het maar krijgen hier nooit last van. Elke keer dat ik dit zei geloofde ik er iets minder in.

Zoë kwam niet helemaal lekker bij van het lange vasten. Ze leek niet genoeg te drinken en bleef langer dan ik wilde ‘leeg’. Om weer een beetje ritme op te bouwen en zo te proberen Zoë weer in een routine te krijgen besloot ik toch weer licht te gaan trainen. Twee dagen waren we onderweg en toen liep ze kreupel. En dan bedoel ik slechter dan ik haar ooit heb zien lopen. Dat was wel een flinke domper op mijn toch al wankele positieve insteek.

Even iets heel anders
Oké alle kanten op had ik al aangekondigd, dus bij deze. Een dag nadat Zoë thuiskwam van de kliniek kregen we twee nieuwe paardjes bij ons op de paddock paradise. Ze kwamen eerst apart te staan van de kudde zodat ze allemaal rustig aan elkaar konden wennen. Toch vond ik dit wel erg spannend met hoeveel stress het Zoë zou bezorgen om twee nieuwe heren op haar terrein te verwelkomen.

Want dat is het, haar terrein. Zoë is sinds een aantal maanden de leider van de kudde en dit is de rol waar ze voor geboren is. Er is een soort rust over haar gekomen waar ik nog elke dag versteld van sta. Waar het eerste een angstig en onzeker pupje was, is ze veranderd in een stoere dame die recht op enge dingen afrent om te kijken wat het eigenlijk is.

Maar goed, twee nieuwe mannen dus. Dat betekende natuurlijk dat alle merries gelijk knetter hengstig waren. Echt bij het bizarre om af. De arme ruinen wisten echt niet wat ze ervan moesten maken, maar de dames leken het prima naar hun zin te hebben. In de tijd dat ze elkaar een beetje leerden kennen, herstelde Zoë langzaam van haar blessure.

Twijfel slaat toe
Ik was ondertussen wel knap onzeker geworden over hoe ik het verder moest doen met Zoë. Was ze kreupel geworden door de twee dagen trainen? Of had ze iets doms gedaan in een poging de nieuwe mannen te versieren? Wanneer kon ik ervan uitgaan dat haar blessure hersteld was? Wat kon ik veilig met haar doen zonder haar te overbelasten?

Een constante stroom aan twijfels gingen door mijn hoofd en verlamde mij totaal. Ik besloot om advies te vragen aan mensen met meer expertise op het gebied van dit soort klachten. Als eerste wilde ik een voeradvies om Zoë zo goed mogelijk te kunnen ondersteunen met haar maag- en darmproblemen. Dit was een fikse teleurstelling, maar hierover in een andere blog meer. Een paar dagen later had ik een afspraak met een revalidatie trainer. Dat was wel heel prettig.

Van de trainer kregen we een aantal richtlijnen om rustig een beetje te kunnen gaan opbouwen zonder mogelijke problemen in de rug te verergeren. Ze heeft me ook weer wat meer gerustgesteld over de mogelijke implicaties van de abnormaliteit op de foto. De locatie lijkt gunstig en op het moment lijkt Zoë geen last te hebben. Weer een beetje optimistischer kon ik verder.

De rust zelve
De dag nadat de revalidatietrainer er was voegden we de nieuwe paardjes bij de kudde. Wat heb ik staan kijken van het gedrag van mijn paard! Ongelooflijk hoe veel ze gegroeid is in de twee jaar waarin ze nu bij mij is. Ik weet nog hoe ze in haar oude kudde omvergelopen werd en als een soort boksbal werd gebruikt. Toen ze net bij mij kwam was ze bang voor pony’s en had ze geen idee hoe ze kennis moest maken met nieuwe paarden. Ze was zo onhandig en sociaal awkward dat ze bij haar eerste kennismaking met een nieuwe pony door het dak van de schuilstal gesprongen is.

Zo anders dan nu. Zoë is nu de leider van onze kudde, ze is het rustpunt van alle andere paarden. Ze leest situaties perfect en weet precies hoe ze moet reageren. Ze kan inschatten wanneer ze een paard of pony moet negeren en wanneer die op zijn plek gezet moet worden. Met stomme verbazing heb ik het zitten bekijken. Zoë werd er niet anders van, ook al waren de andere paarden best even van slag door de veranderingen.

Een van de nieuwe pony’s was nogal bazig en gespannen. Hij bleef jagen op de andere pony’s en gedroeg zich iets voernijdig. Dit zorgde voor onrust in de kudde. Mijn andere pony (Ja jongens, ik heb een tweede pony ondertussen) werd hier iets onzeker van en het was zo bijzonder om te zien hoe zij bescherming zocht bij Zoë. De eerste dagen zat ze bijna aan Zoë’s achterbeen geplakt. Want wat er ook misging, Zoë loste het met gemak weer op.

Opbouwen, hoe dan?
Mijn zorgen om stress en vernieuwde maagzweren leken totaal ongegrond te zijn en dus konden we weer een beetje gaan trainen. Dit viel me toch weer wat zwaarder dan ik gehoopt had. De dingen die ik graag doe waren eventjes niet aan de orde en het was even helemaal terug naar de meest basisdingen. Geen voltes, geen zijgangen, maar alleen rechtuit. Het liefst naar buiten.

Nu ben ik stiekem best wel een bak-ruiter/trainer. Ik vind het best leuk om naar buiten te gaan met een rustig paard, maar met Zoë is dat nog een flinke klus. Het eerste half uur zijn we constant in gevecht. Daarna gaat het best goed en kan ik best lekker doorwandelen, maar volgens mij is Zoë dan nog steeds voornamelijk gestrest. Samen met een ander paard gaat het wel beter en is het vooral voor mij een stuk leuker, maar het is nog steeds niet onze favoriete bezigheid. Van alle kanten wordt mij gezegd dat ik gewoon moet volhouden en dat Zoë vanzelf een leuk buitenrit en wandel paard wordt, maar ik heb er ondertussen een beetje een hard hoofd in.

Doelloos
Dus wandelen, we hebben het nu weer een keer gedaan en dan merk ik dat het me toch weer tegenstaat. Dat vereist dan van mij dat ik creatief ga zijn met de ruimte die ik heb op het erf. Gelukkig hebben we veel ruimte en mogelijkheden, maar ik mis een doel. Dat vind ik erg moeilijk en dan verlies ik snel de motivatie om door te zetten. Bouw ik op naar weer kunnen rijden? Ik weet het niet.

Ik ben volgens mij voornamelijk aan het proberen Zoë een beetje te vermaken. Ze is graag bezig, voelt zich graag betrokken. Misschien is dat wel doel genoeg voor nu.

Lees hier de hele serie: Op naar de top!