Goed bericht !

Op naar de top!

- Van verzorgbaby naar eigen wedstrijdtopper -

,We doen het zelden maar we plaatsen nu meteen het volgende deel van Britt erachter aan. Want Britt heeft fantastisch nieuws !
Lees haar volgende verhaal:

Deel 5: Duimen draaien!

Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

In Deel 1 lazen we dat de keuze eigenlijk al was gemaakt, dus....

In Deel 2 lazen we de verzorgbaby in de puberfase kwam en gelukkig voorbij groeide.

Deel 3 over woorden inslikken, honderdvijftig paaltjes slaan en Corona-uitgestelde-afspraak voor de keuring.

Deel 4 wil Zoë wel de trailer op? Of is ze een rasechte 'koppige Fries'?

Deel 5:  duimen draaien

Na haar eerste lange trailerrit kwam Zoë voor het eerst op onbekend terrein. Toen ik dit tegen de dierenarts zei, die zich over ons ontfermde, keek ze mij verbaasd aan. “Goh, dat zou je niet zeggen.” Ik keek naar Zoë en begreep gelijk wat de dierenarts bedoelde. De situatie haalde in Zoë de meest zelfverzekerde en dominante vorm van haarzelf naar boven. Ze maakte zich groot, en gaf een enorme show weg. Ze kwam, zag en overwon, het was dan ook geen verbazing dat ze de klinische keuring perfect door was gekomen. 

Toen kwam het moeilijkste stuk. Ik gaf Zoë uit handen en de dierenarts nam haar mee de kliniek in. Samen verdwenen ze achter een grote witte deur en toen was het duimen draaien geblazen. Wat duurde dat verschrikkelijk lang!

Ik was mijn gezelschap heel dankbaar, want als ik daar alleen had gezeten was ik gek geworden, denk ik. Na wat voelde als een eeuwigheid, ging de deur een stukje open en kwam de dierenarts naar buiten. Van haar gezicht viel niets af te lezen, maar gelukkig liet ze me niet lang in spanning.

Zoë is goedgekeurd! Als haar gebit is bijgewerkt zijn we helemaal klaar om al onze dromen na te jagen. Ik draaide me om naar mijn vriendin. “Dan laden we haar weer in.... en dan kunnen we naar de wei.” Zoë werd naar buiten geleid en aan mij overhandigd. Met wat overtuiging ging het koppige monster weer op de trailer en toen waren we op weg naar huis. 

“Kan je even stoppen met grijnzen, het wordt een beetje vervelend,” lachte mijn vriendin naast mij. Ik kon het niet helpen, we waren met Zoë onderweg naar haar nieuwe plekje, Zoë werd mijn paard, en er was niets wat ons nog tegen kon houden. 

Zoë kwam van de trailer af, zag de pony's staan en schrok zich wezenloos. Wat waren dat voor rare kleine wezentjes? Ze kon er niks van maken. Toen ze van de schrik bekomen was, hebben we Zoë in haar wei gezet en ben ik voor de laatste keer naar haar oude stal gereden om het afgesproken bedrag te overhandigen. Met enkele laatste beleefde woorden nam ik afscheid van de oude eigenaren en vertrok als trotse paardenbezitter. En van wat voor een paard! Hoe verder ik weg reed bij de oude stal, hoe meer het besef indaalde dat het eindelijk zo ver was.

Zoë is van mij!