Het echte leven van een groom

Serie:  het echte leven van een groom

Deze serie is een ode aan alle grooms. 

Liza beschrijft hoe zij als paardenmeisje een professional werd in de paardenwereld.

Deel 3 Deurne, realistisch of een Pennymeisjesdroom? 

Vergissing? 
Wat doe ik in hier in vredesnaam. Op deze school, een opleiding volgen om te werken met paarden. Wil ik dit wel? 
Deze gedachtes passeerden met regelmaat de revue. Want het niveau op Deurne was hoog. 

Als dochter van twee niet “paardenmensen” was het zwaar. Het grootste deel van mijn klas had toch al meer ervaring in of met de paarden dan ik. Maar ik wilde dit, dit is mijn passie, nooit een dag in je leven te hoeven werken omdat je doet wat je leuk vindt, ook al verdient het eigenlijk heel weinig. Maar hoeveel mensen kunnen tegenwoordig nog zeggen dat ze gelukkig zijn met hun werk? 

De stages. 
Zoals met alle BBL-opleidingen is het de bedoeling dat je ook ervaring opdoet in de praktijk. Want op school is het natuurlijk een fijne, veilige omgeving maar niet een heel realistisch beeld van hoe het zal zijn als je na school aan het werk gaat. De stageperiodes duurden meestal een aantal maanden aan een gesloten. En de keuze was reuze! Op advies van mijn klassen begeleider ging ik het eerste jaar naar een manegebedrijf. Want daar had ik volgens hem de meeste kans van slagen na mijn opleiding. Goede motivatie ook. Voor mij zeker, vooral om te gaan bewijzen dat dat niet zo is.

Mijn tweede jaar was ook nog een manegebedrijf maar al gauw ging ik door naar de sportstallen. Twee keer een springstal. En man wat had mijn klassenbegeleider gelijk. Ik heb echt enorm afgezien. Laten we eerlijk zijn, als stagiaire ben je natuurlijk gratis extra handjes voor een bedrijf. En dat heb ik op de sportstallen zeker geweten. 

Afzien. 
Want dat was het echt. Lange dagen, zwaar fysiek werk. Een ongeluk zit in een klein hoekje als je moe bent en doorgaat op je reserves. Een paard op je voet, tegen een kruiwagen oplopen, van dat ene jonge paard vallen wat normaal gesproken “heel braaf” is. Maar wederom was opgeven geen optie.

Tegenwoordig werkzaam (nog steeds) in de paardensport, en zelf stagebegeleider, valt het me vies tegen hoe makkelijk de jeugd van nu opgeeft. Hoe snel ze “moe” zijn, iets niet kunnen, niet in de weekenden willen werken. De klaagzang die daarbij hoort is soms echt enorm frustrerend. Dat ik bij mezelf denk, kind je hebt geen idee. Het sluiten van de deuren van Deurne had natuurlijk zo zijn redenen. En ook ik heb het zeker niet makkelijk gehad op school. Maar links en rechts in de paardensport en ook op de specifieke vacature websites zie je het aanbod van banen met regelmaat groeien. 

Het is lastig om “goed” personeel te vinden, maar ook om te houden. 

Uitstapjes. 
Ook die heb ik gemaakt. Rond mijn 20ste kwam ineens een realisatie; de paarden moet een hobby worden. Ik verdiende heel weinig, maakte lange dagen, had amper een sociaal leven en dacht dat ik beter kon voor mezelf. Een nieuwe opleiding, weer terug in de boeken. Een totaal andere richting dan waar ik comfortabel in was en ik heb het welgeteld zes maanden vol gehouden.

Toch weer terug naar de paarden. Maar wel met een aantal eisen dit keer. Je bent jong, en het banen-hoppen hoort er dan een beetje bij. Ik heb voor veel verschillende bedrijven gewerkt tot ik uiteindelijk wist welke positie binnen een bedrijf het beste bij mij past. En ik kan je vertellen, het is niet als ruiter. 

Groom. 
De verzorging, hoe stom het ook klinkt, is waar ik de meeste voldoening uithaal. Natuurlijk heb ik in mijn Deurne tijd met veel bewondering gekeken naar de mensen die het talent (en het geld) bezaten om het te maken als ruiter in de sport. Maar hoe graag ik dat pad ook zou willen bewandelen, is het niet voor mij weggelegd. Heel eerlijk; door angst. Ik wil zo graag dat alles perfect is, en dit reflecteert ook in mijn rijden. Waardoor ik eigenlijk niet de paarden kan rijden of trainen zoals ik en mijn werkgever dat zou willen zien. Dus het rijden heb ik naast mij neergelegd.

Natuurlijk is het rijden wel onderdeel van mijn werk, je bent ook verantwoordelijk voor de beweging van de paarden als groom. Zeker als er geen stalruiter is.  Maar wetende dat ik niet op wedstrijd hoef en dat het gewoon gaat om een heerlijk trainingsrondje maakt dat ik ook veel meer kan genieten van het rijden. Natuurlijk droom ik er nog steeds over. Wat nou als ik dat wel zou kunnen, als ik mezelf niet in de weg zou zitten. Maar daarvoor heb ik mijn eigen paard. Die ik alleen voor mezelf rij en train. En waar ik ook zeker wedstrijd ambities mee heb. Als ik de tijd ga vrijmaken om dat te gaan doen.

Serie: het echte leven van een groom