I like to move it!

THE chronicles of prinses sunny en prins pretje

Monique zag en verloor haar hart aan een mooie Tinker merrie. Maar niet het makkelijkste paard op de wereld... en dat is zachtjes uitgedrukt. Mevrouw kan niet vervoerd worden. Wat doe je dan?
Monique vond een oplossing en de Tinker Sunny en Shetlander Pretje ontmoetten elkaar voor het eerst in een manegebak.  Was het liefde op het eerste gezicht en een hoop geknuffel of moest Pretje rennen voor zijn leven?

Deel 3:
I like to move it, move it!


Zoals ik de vorige keer al zei, wat moest ik doen met Pret? Nou eigenlijk heel simpel hoor, als de berg niet naar ( mozes komt dan gaat mozes maar naar de berg), nou ja die snappen jullie wel toch?
Gelukkig kon Pretje terecht bij de stal waar Sunny stond, dus dan maar alles regelen.  Dat is nog best een hele onderneming, zo weten wij paardenmensen maar al te goed.
Niet-paardenmensen denken vaak dat je je paardje ergens zo inschuift maar zonder eigen trailer is dat toch een dingetje. En dat ook nog rond de feestdagen, wie verzint dat?

Ik natuurlijk, maar gelukkig kon mijn vaste vervoerder.  Hop, Pret in de trailer en gaan, gelukkig is hij erg makkelijk in de omgang.  Hij denkt altijd, als mijn mens mee verhuisd is het mij wel goed.

De eerste ontmoeting tussen Pret en Sunny ging echter een stuk gemakkelijker dan de eerste ontmoeting tussen Sunny en mij.  Wat zijn paarden toch lekker down-to-Earth en wat houden we daar toch van. Ik had al twee weken geprobeerd om contact te maken met Sunny, dit in verband met een halster omdoen en ja hoor dat was gelukt, met hulp, net op die bewuste dag. 

Dus in plaats van de knappe Friese merrie mocht Pret de kar trekken ofwel de staatsgevaarlijke merrie lokken richting de bak. Weer recht zo die gaat en ja hoor, Pret moest wel even in de vierde versnelling want die korte beentjes gaan natuurlijk iets minder snel dan de grote Tinker-stappen, maar het ging perfect!

Die uitdaging was al gewonnen en daar waar andere mensen wel twee keer na zouden denken om hun staatsgevaarlijke paard met de knuffel-shetlander meteen bij elkaar in de bak te zetten zei ik: "gewoon doen dat zoeken ze zelf wel uit. "

Het was liefde op het eerste gezicht. 
Nou ja, onwennig liefde wel hoor, want je zag Sunny denken, waarom gilt niemand het uit? Waarom krijg ik geen pak slaag? En wie is toch die vrouw met tranen in haar ogen? Ik denk mijn mens, maar is dat dan ook zijn mens?

Nou joehoe dan maar, beentjes de lucht in en lekker spelen met die kleine Pretletter, want zo lossen paarden dat op en daarom hou ik daar zo van.  Ja, ik snap dat ik een risico heb genomen maar ik had het natuurlijk nooit gedaan als ik al niet twee weken Sunny had geobserveerd en mijn Pret niet zo goed kende.  Sinds die eerste dag noem ik ons ook de drie musketiers want zo voelt het ook, een voor allen allen voor een.  Ofwel een team, een taak!

Daarbij moet ik zeker mij lieftallig echtgenoot ook bij het team rekenen, want zonder hem was dit allemaal niet eens gebeurd, hij was degene die zei als iemand dit kan, dan ben jij het.

Nu begint het avontuur echt, ja nu moet ik maar hopen dat Pret het leuk heeft op de nieuwe stal want hij kent echt al die emoties ook die van jaloezie, dus ook daar ligt nog een uitdaging. 
En leuk hoor zo'n halster om bij Sunny maar echt in de buurt komen? Nou dat vond ze nog allemaal erg spannend, best eng zo'n mens...  al is het jouw mens. 

Wat denken jullie dat DE weg naar haar hart is?