In de knoei met je paard...

DEEL 3 van "Yvonne & Hardwell"

Geschreven door Yvonne Daalhuyzen

Het besluit is gevallen. Hardwell gaat naar de 'professionel'.

Bepakt en bezakt met spulletjes ga ik zenuwachtig op pad. Nu gaat het echt gebeuren. Nog nerveuzer dan ik, stapt Hardwell de trailer uit, als we bij de prof zijn gearriveerd. Ik praat aan één stuk door en de zenuwen gieren door mijn lijf. Hardwell dribbelt wat links en rechts, kijkt om zich heen en gilt naar alles wat beweegt. Die arme jongen weet niet wat hem overkomt. Kom op, kop d'r veur... Dit is goed voor hem. Hardwell gaat in opleiding!

De prof neemt hem van me over en we gaan naar de binnenbak. Ze longeert hem linksom en rechtsom. Ze vraagt niks van hem en observeert hem van top tot teen. Wat kan hij, wat doet hij... prima. We krijgen het voor elkaar Yvon! Misschien kun je zelfs aan het eind van de week nog op hem rijden... mijn hart maakt een sprongetje... zou het echt???

Maar dan krijg ik de volgende dag bericht. Hij is boos, heel boos! Woedend en tierend gaat hij tekeer. Er valt geen land mee te bezeilen en heeft inmiddels alles kapot getrokken. Als ze dichter bij komen, kunnen ze ook nog eens een haal verwachten. Het is voorbij, ze krijgen hem te pakken en zetten hem terug op stal.

Ze berichten me. Dit is niet goed... helemaal niet goed.

Dit is de eerste keer dat iemand anders hem zo meemaakt. Nee... de prof snapt heel goed, waarom ik eraf gevallen ben. Thuis ben ik in alle staten. Wat is er gebeurd? Heeft iemand zich pijn gedaan?? Dit is niet goed... Vragen en twijfels komen naar boven, heb ik een goed besluit genomen?

De prof vertelde me dat hij zijn tong vrijwel meteen over het bit gooide en totaal geen druk kon verdragen. Wat een ellende, mijn hart breekt. Het ging bij mij zo goed! Ik begin te twijfelen. Is het goed voor Hardwell, komen er geen ongelukken? Ben ik niet de beste voor hem?

De volgende dag ga ik naar hem toe en longeer hem zoals ik het doe. Hij krijgt een ander bitje in. Een simpel gebroken bitje. Een bitje, die ik niet goed genoeg vond voor mijn paard. Hij is in het begin nerveus, maar ik krijg hem kalm. Hij gaat steeds ontspannender lopen en beetje bij beetje zet ik hem meer bij. Het werkt en als van ouds zijn we weer bezig. Ik ben tevreden, mijn paard is tevreden en ik vertel hem vol trots hoe lief hij wel niet is.

Ondertussen ben ik aan het twijfelen geslagen.
Ik bespreek met vrienden de situatie en ik krijg van mijn lieve vrienden de simpele oplossing. Ga in gesprek en bespreek je twijfels en zorgen. En dat ga ik doen!

Zo gezegd, zo gedaan en heb ik de volgende dag mijn hart gelucht bij de prof. Mijn twijfels, mijn zorgen, mijn pijn. Hij is al van zo ver... Ik wil niet dat het kapot gaat.

We hebben fijn gepraat. Ze vertelde mij mijn zwakke punten en vertelde me ook wat voor invloed dat op Hardwell had.

Ik was te lief. Ik was te zoetsappig en Hardwell heeft een duidelijke leider nodig. Natuurlijk mocht ik hem ook weer meenemen als ik twijfelde aan haar. Dat was geen punt. Ze stond open voor alle opties.

Maar ik heb er over nagedacht. En ja... ze heeft gelijk. Toen ik hem op stal zag staan, vol vrolijkheid en rust, alsof hij eindelijk blij was dat hij zelf het heft niet in handen hoefde te nemen, besefte ik dat ik inderdaad te lief was voor hem. Hij mocht van mij niet alles, maar ... Ik was zeker te lief. Nu hoef ik hem ook niet te slaan, laat dat duidelijk zijn, maar gewoon wat duidelijker. Hier is hier en hier is niet daar.

Dat is, denk ik, de beste omschrijving... duidelijkheid. daar hebben paarden baat bij. Ik ben zijn vriend, maar ook zijn leider. En dat ben ik af en toe wel vergeten. Hoe vaak ik dat wel niet zeg tegen anderen. Nu ben ik betrapt op hetzelfde. Ik schaam me diep.

De volgende dag krijg ik bericht. Het ging super!!! Hij heeft braaf zijn rondje gelopen en er kon druk op zijn bit gezet worden. Ze gaat door. Morgen erop....