Je gezond verstand gebruiken of een hype volgen?

DEEL 6 van "Yvonne & Hardwell"

Geschreven door Yvonne Daalhuyzen

Deel 6: Gebruik je je gezonde verstand of volg je en hype?!

Het is alweer een poosje geleden. Een tijd waarin er niet veel lijkt te zijn gebeurd, maar toch meer dat ik in eerste instantie dacht.

Inmiddels is er weer een zadelmaker langs geweest en heeft hem een ander zadel aangemeten. Een testzadel weliswaar, maar de reden van dit testzadel is: mocht hij hier niet op lopen, dan moet er wat anders met hem aan de hand zijn en zal een dierenarts toch echt moeten gaan röntgen. Ik heb dat nooit gedaan en dat heeft een reden.

Ik heb eerder op sportstallen gewerkt waar veel werd gehandeld met Amerika. Ook heb ik veel op de vrachtwagen gezeten om paarden naar hun nieuwe eigenaren te brengen. Ik vervoerde ze door Europa en als de paarden overzee moesten, bracht ik de paarden naar de vliegvelden. Ik heb dus veel keuringsrapporten in mijn handen gehad.

In Amerika is het een must om röntgenfoto's te laten maken.  Europa volgde al snel met deze regel of wens, en uiteindelijk klonk het heel interessant om ook als hobbyruiter zoiets maar te schreeuwen, waardoor het nu' normaal' klinkt om hem 'even op de foto te zetten', voordat ik hem wel of niet koop. Alsof er geen gevoel meer bij zit.

Uiteindelijk wat mij betreft: teveel poppenkast. Er liepen (lopen) veel paarden op GP niveau met drietjes of vieren in hun rapport, terwijl een paard met allemaal eentjes stokkreupel kunnen lopen. Ik vond het een hype.

En natuurlijk vind je wel eens wat en heb je daardoor heel veel geluk dat je een hoop kosten bespaard is gebleven, maar misschien heb je ook daardoor je droompaard moeten laten lopen (al dan niet terecht). Maar goed, dat moet een ieder voor zich weten.

Ik doe niet aan hypes. Ik ontloop ze zelfs en trek mijn eigen plan. Ik vind het allemaal Onzin! Gewoon je verstand gebruiken, denk ik. En dat is mij tot nu toe heel goed bevallen. Ik heb dan ook nog nooit een dierenarts hoeven te laten komen voor dat soort kreupelheden of mankementen.

Maar nu dacht ik toch wel even, wat nu als.... Er zijn gewoon heel veel mensen die het wel belangrijk vinden om te keuren, juist, omdat ze daarvoor steeds de fout hebben gemaakt om het niet te doen, met alle gevolgen van dien (verdriet, verlies en heel veel geld kwijt)
En om mij heen begonnen steeds meer en meer mensen te vragen: is hij wel eens op de foto geweest??

En ineens voelde ik me heel klein en nietig worden. Want alle mensen verzekerde mij dat het toch niet zo onverstandig is , om hem na te laten kijken.

Goed, terug te komen op mijn zadel..
Ik heb 4 weken om hem uit te testen, dus moet ik hem ook uitgebreid gaan testen. Maar gek genoeg heb ik dat niet gedaan. Ik zit nog in mijn testperiode, dus ik kan nog rijden als ik dat wil, maar ook nu zet ik mijn hakken in het zand.

Ik wil mijn gezonde verstand gebruiken. Ik wil hem niet ineens hard aan het werk zetten en alles op alles zetten om te kijken of hij het wel doet. Of hij zijn kunstje nog kan. Ik wil niet over hem heen walsen, omdat ik dat testzadel maar 4 weken heb.

Ik heb namelijk wat anders bedacht. Iets waarvan ik gezegd heb dat ik het nooit meer zou doen.

Ik heb er iemand anders op gezet!

Iemand die paarden voelt, ze begrijpt, ze met een zachte manier vraagt en het ook voor mekaar krijgt. Zo'n iemand naar mijn hart en die zelfs ook bestaat. Ik heb gevraagd of ze wilde kijken en voelen wat er aan de hand kon zijn en wat denk je?

Dit paard is onzeker. Dit paard is bang dat hij het fout doet, dit paard is bang dat hij zijn balans verliest en dat hij daardoor weer zijn ruiter verliest en daardoor gewoonweg niet durfde!
Om het beeld compleet te maken:

Hij deed het, ze reed hem en hij liep, hij draafde aan en hij deed het voor haar. Hij kreeg steeds meer zelfvertrouwen en hij zag dat hij het goed deed! Van een bijna drafpasje, naar een paar banen compleet doorrijden, zowel linksom als rechtsom!
Ik was zo blij dat hij een aanpak kreeg die hij nodig had en dat er bij hem ook een trauma is ontstaan en dat het begrepen en aangevoeld is!

En ineens zie ik hoe belangrijk het is om te voelen, te begrijpen en te snappen wat er nu precies aan de hand is! Dit is het antwoord wat ik zocht en waar ik tegenaan liep.

Niks geen dierenartsen erbij, niks geen foto's, niks geen 'wetenschap' , maar gewoonweg voelen, tot elkaar komen en een diepe verbintenis aangaan met je paard waar je op bent gevallen.