Je weet niet wat je niet weet

Gastblog: Redschrijft

Waarom rij je paard? Eigenlijk best een vreemde vraag. Want we vinden het heel vanzelfsprekend. Als je een paard heb, dan rij je paard. Maar is dat wel logisch?

Toen er nog geen auto’s waren, hadden paarden praktisch nut. Ze brachten ons van A naar B op langere afstand en konden zwaardere ballast meenemen. Ik weet dat opa vroeger de melkbussen met paard en wagen rond bracht.

Ben jij nog dankbaar?
Vandaag de dag is het puur voor het plezier, de sport of de hobby. Voor onszelf. Hoe vaak staan we daar bij stil?
Toen paarden nog enkel dienden als ‘last- en transportdier’, waren het ‘gewoon paarden’. Je zorgde er goed voor. Omdat de veearts geld koste en je het paard niet kon missen. Tegenwoordig is een paard veel meer dan dat. Het is ons maatje, ons ego en onze trots. We gaan heel ver om ‘het beste’ voor onze paarden te geven. De beste zorg, de beste aandacht, de beste tuigage, de beste manier van beleren, enzovoorts.
Is dat wel echt zo?

Oude wijsheid
Laat ik een stuk citeren uit een oud boek:

‘Terwijl velen hun geloof aan de grote intelligentie van hun vierbenige vrienden trachten te verklaren met talrijke voorbeelden van schijnbaar door overleg ingegeven handelingen, houden anderen paarden voor onbetwistbaar dom. Vermoedelijk is geen van beide standpunten juist, omdat hier weer eens een dier gemeten wordt naar menselijke maatstaven.’ (Een Koninkrijk voor een Paard, Hans-Heinrich Isenbart).

De laatste zin van dit stukje slaat de spijker op z’n kop. Wij meten en oordelen met onze menselijke maatstaven. Hoe kunnen wij dan oordelen wat goed of slecht is voor een paard? De schrijver van dit oude boek dacht daar al over na.
Naar mijn idee kunnen we dat niet volledig. En dankzij ons ego, denken we dat we dat wel kunnen.

Het ego van een olifant
Ken jij het beroemde verhaal van de vier blinde mannen met de olifant al?

Een koning wilde zich laten vermaken. Hij liet de paleis-olifant aanrukken, samen met enkele mannen die blind geboren waren. De koning vroeg aan de mannen om de olifant aan te raken en hem te vertellen wat het was.
De blinde man die de staart in zijn handen hield, zei dat de olifant een bezem was.
De blinde man die een been van de olifant betastte, zei dat de olifant een boom was.
De blinde man die het lichaam van de olifant voelde, zei dat de olifant een muur was.
De blinde man die met zijn hand over het olifanten-oor streek, zei dat de olifant een waaier was.

Elk van hen beschreef de olifant totaal anders.
Maar toch waren alle mannen van hun eigen gelijk overtuigd en ze begonnen te schreeuwen zodra ze het ‘foute’ oordeel van de anderen hoorden. Allen geloofden dat hun waarheid de enige echte waarheid was! Ze zaten er natuurlijk naast…
Net zoals wij er ook zo vaak naast zitten.
Bron: growingmindfulness.nl


Hoe vaak zit jij ernaast
Kun je dan echt helemaal niets goed doen voor je paard? Dat weet ik niet. Maar mijn ego denkt, dat zolang wij blijven handelen uit liefde en vertrouwen. We een heel eind komen.