Kruipend het dal uit...

Serie: Op naar de top!

Vier en een halve maand geleden schreef ik mijn laatste blog over Zoë. Jeetje wat een tijd geleden is dat alweer. Met de start van het nieuwe jaar zal ik jullie even bijpraten over het afgelopen half jaar met mijn knappe merrie. We zijn door hele diepe dalen gegaan, maar om maar gelijk met de deur in huis te vallen, we lijken langzaam op te krabbelen!

Hoefbevangen dus
Bij de laatste blog over Zoë schreef ik over de verpletterende diagnose hoefbevangen waar we mee geconfronteerd werden. Het was vreselijk om Zoë in zoveel pijn te zien, dus ondanks dat het een vrij slecht onderbouwde diagnose was en ik er best mijn twijfels over had hebben we Zoë toch behandeld als hoefbevangen. Dit betekende, in mijn eerste week stage na de vakantie, heel veel werk.

Twee keer per dag koelde ik haar voeten, ze kreeg pijnstiller en een maagbeschermer, het hele voerregime ging weer overhoop en zo vaak als ik kon gingen we even in de bak stappen.

Na een paar dagen knapte Zoë van de ene op de andere dag flink op. Ze trok zich los om in volle draf naar de wei te kunnen gaan, en wilde ook in de bak weer draven. Best gek voor een hoefbevangen paard. Iets meer dan een week later kwam mijn eigen dierenarts langs en die verwees de diagnose naar de prullenbak. Wat het wel was? Geen idee, maar hoefbevangen was ze niet.

Vragen zonder antwoorden
Ik heb een uitgebreid bloedonderzoek laten doen in de hoop daar iets meer informatie uit te krijgen, maar helaas leverde dat ook niks op. Geen antwoorden dus, maar ook niet meer die hele heftige pijn. Toch was het nog niet goed, ze liep nog steeds niet correct en wilde niet werken. Dus een chiropractor erbij om het lijf goed los te maken. Bij de buigproef bij het linker achterbeen viel Zoë praktisch om. Rechts wilde ze niet omhooghouden, dat deed pijn. De chiro heeft fijn geholpen om de rug los te maken, maar het probleem bleek onopgelost.

Ze wilde niet, of nou ja, kon niet natuurlijk. Maar zo voelde het niet. Dierenartsen konden niets vinden, een fysio en een chiropractor hadden haar nu bekeken en vonden niets, dan kon het niks lichamelijks zijn toch?

En dan komen alle meningen van mensen om je heen en dat is soms moeilijk te slikken. Het zou eraan liggen dat ik zelf niet gemotiveerd was, Zoë zou het werk niet leuk vinden, clickertraining zou ons redden om gemotiveerder te zijn, of het kon gewoon laat pubergedrag zijn. Take your pick, maar niets voelde goed.

En dus ploeterden we door. We gingen een paar keer per week loswerken, bij ons beter bekend als bejaardengym. Zoë bepaalde het tempo en ik stond er alleen om de gang te bepalen en de richting. We vonden het allebei vreselijk, maar rust roest. Alles meer dan deze minimale hoeveelheid beweging resulteerde in kreupelheid. Het was zo frustrerend, ik had een mega allround paard die ik al zoveel dingen had geleerd en puntje bij paaltje konden we niks. Ik was alleen maar bezig met vervelende dingen. De zorg om haar zomereczeem ging door, net als de behandeling voor rotstraal en het voorkomen van mok.

Zoë was mij echt spuugzat, en heel eerlijk gezegd gold dat andersom precies zo. We konden niet op deze manier verder, maar wat moesten we anders? Wie zat er te wachten op dit niet functionerende paard met alle bijkomende zorgen?

wordt vervolgd