|
En zo ineens vliegt de tijd. Aan de start van de opleiding sprak ik voorzichtig de hoop uit dat Zoë tegen het einde van de praktijkdagen sterk genoeg zou zijn om mee te gaan naar de academie. De een na laatste sessie gaat over de module rijden, hoe mooi zou het zijn als we het rijden weer op een goede manier kunnen opbouwen? En het gaf me een half jaar om voor te bereiden, dus alle tijd! Toch voelt het nu alsof ik met mijn ogen knipperde en er plots een half jaar verstreken was. Nu was het dan zover, en hoewel ik het nog nauwelijks kan geloven: Zoë is er klaar voor! Zoveel verschil Wat is ze ongelooflijk veranderd in het afgelopen half jaar. Van een spierloos, iets dof paard met een opgeblazen buik staat er nu een prachtig glanzende spierbundel in Zoë’s paddock. Ik ben zelf best wel een doemkijker. Ik zie vooral de dingen die nog niet zijn zoals ik ze wil zien, maar ik neem steeds vaker even een stap terug en geniet van hoe geweldig ze ontwikkelt en groeit. En ja, ze mag nog wat kilootjes kwijt en met de opgeblazen buik gaat het nog wat op en af, maar dat kan bijna niet afleiden van de brede schouders en volle halsspieren. In de training doet Zoë het machtig goed. Na de eerste succesvolle pasjes travers kreeg ze de smaak helemaal te pakken. Ze hield het steeds langer vol en de beweging werd steeds mooier. We zijn het nog lekker aan het shapen en verfijnen tot een stoere, gedragen travers, maar het is nu al zo gaaf om te zien hoe ze de oefening begrijpt en deze op hele kleine aanwijzingen kan uitvoeren. Fanatiek grondwerken Met de travers in-the-pocket konden we de volgende stap gaan zetten. Ik heb Zoë’s denkproces bij de eerste stapjes appuyement op film staan en dat is een van mijn favoriete dingen om te kijken. De twijfel in de eerste pasjes, nog steeds twijfel na mijn uitleg wat ze moest doen in stilstand, een paar zeer vragende pasjes die leken op appuyeren, en daarna een meer zelfverzekerd stukje appuyement. Je kan de kwartjes bijna zien vallen bij mijn slimme merrie. Het klikte heel snel dat ze de travers beweging niet alleen op de hoefslag, maar ook over de diagonaal en de AC lijn kon uitvoeren. En met dat begrip konden we verder gaan spelen! Vanuit het appuyement in travers de volte op, als een begin van een werkpirouette. Vanuit het appuyement in renvers de volte op. En toen dat beide best lekker ging zijn we die oefeningen zelfs achter elkaar gaan plakken. Zoë doet het allemaal en probeert het elke keer beter te doen. Ze snapt steeds beter waar haar benen heen moeten en wordt daar dan steeds fanatieker in. Haperend longeren Het grondwerk gaat dus helemaal lekker, maar we doen nog veel meer. Zo zijn we ook weer aan het longeren. Dat is wel lastiger dan het grondwerk, want hoewel Zoë met het grondwerken in stap nog heel lang goed mee kan komen als ze klachten heeft, komen die bij het longeren direct naar voren. Dat maakt niet alleen dat het voor Zoë vaak minder prettig is om te longeren, maar ook dat ze het niet meer leuk vindt om te doen. Een stuk lastiger dus en we zitten daarin nog niet goed genoeg op dezelfde golflengte. Zoë heeft vorige maand een wat mindere periode gehad en toen heb ik het longeren weer even gelaten, maar nu ze weer beter is pak ik het weer fanatieker op. Met vallen en opstaan nog voor nu, maar toch is het al te zien dat haar beweging veel krachtiger en moeitelozer wordt. We werken nu vooral aan mooie vloeiende overgangen zonder spanning, en we hebben daar nog een lange weg in af te leggen, maar het wordt steeds een beetje beter! Leren, leren, leren Sinds een paar weken zijn we ook wat aan het puzzelen met werken aan de hand, maar dat moet vooral bij mijzelf echt nog wat helderder worden voor we daarin stappen kunnen gaan maken. Zoë doet het super braaf, dus dat geeft mij de ruimte om wat aan te klooien hierin tot we het juiste gevoel gevonden hebben. Maar dan, zoals gezegd waren de trainingsdagen met als thema: rijden. Het is natuurlijk niet verplicht en met lekker blijven grondwerken is er geen man overboord, maar hoe gaaf zou het zijn als we gewoon de module mee konden doen? Hoe gaaf zou het zijn als ik toch weer met Zoë het rijden kan gaan oppakken? Qua spieren en bovenlijn staat ze er beter voor dan ooit, dus dat zou geen roet in het eten moeten gooien. Rijden! Vorig jaar augustus zat ik voor het laatst een keer op Zoë. Een paar minuten om iets te voelen wat ik in het longeren dacht te zien. De laatste keer echt rijden was eind juni, de dag voor we naar België vertrokken. Zelf rijd ik heel af en toe nog wel eens op andere paarden (om vervolgens een week krom te lopen van de spierpijn) maar voor Zoë was het dus echt weer heel lang geleden. Ondanks dat ik niet persé hoefde te rijden tijdens de module wilde ik wel zo voorbereid zijn dat als het goed voelt, het ook gewoon kan. Dat ik Zoë op die manier de best mogelijke ervaringen mee kan geven. En dat betekende dus oefenen. Zorgvuldige voorbereiding De primeur was aan een van de verzorgsters van Claudia. De jonge meid is voor de duvel niet bang en durfde wel op Zoë’s rug te klauteren als eerste ruiter in bijna een jaar. Zoë vond het best wel spannend, maar ik kon niet helemaal inschatten of ze het spannend vond dat iemand anders dan ik op haar rug zat, of dat het te maken had met externe factoren. Gelukkig is Zoë super braaf en hebben we haar vooral lekker veel gekriebeld. Vervolgens ben ik af en toe gaan grondwerken met de barebackpad op Zoë’s rug, zodat ze eraan kon wennen dat ze de oefeningen met iets op haar rug ook kan uitvoeren. Dit zorgde de eerste keer wel even voor wat verwarring, maar al snel was het de gewoonste zaak van de wereld. En dan de volgende stap: Opstappen zonder spanning! Ik had me natuurlijk nergens druk over hoeven maken, Zoë gedroeg zich alsof het nog altijd dagelijkse kost was. Ze kwam keurig naast de kist staan (die fungeert als opstapkrukje) en nadat ik op haar rug was geklommen eiste mevrouw haar welverdiende snoepje op. Zo zat ik daar, weer op de rug van mijn paard. Zoë wandelde na een tijdje naar het midden van de bak en daar ben ik weer afgestapt. Weer een positieve ervaring die we konden afvinken. Dat smaakte natuurlijk naar meer, en een week later was ik weer op haar rug te vinden. Met de steun van JJ gingen we kijken hoe het in stap ging. Daarin kwam heel veel onzekerheid bij Zoë naar voren. Ze wilde het liefst stilstaan of achter JJ aanlopen. Maar op eigen benen lopen was erg lastig. Ondanks die onzekerheid hebben we enorm genoten van elkaar. Vanaf haar rug kan ik bij alle beste kriebelplekjes en Zoë vindt het helemaal gezellig om gewoon zo bij elkaar te zijn. Die stabiliteit en zelfverzekerdheid komt vanzelf wel weer. Voor nu is het gewoon onvoorstelbaar bijzonder en gaaf om op mijn knappe merrie te mogen zitten. Goed vooruitzicht Het grondwerk blijft onze leidraad, aangevuld met het werken aan de longe en werken aan de hand en ondertussen gaan we het rijden voorzichtig wat uitbouwen. Dan zien we vanzelf tot hoever we kunnen gaan, waar Zoë’s grenzen liggen. Het weer actief kunnen rijden zou de kers op een toch al geweldig gave taart zijn, en dat ik Zoë mee kon nemen naar de opleiding was op zichzelf al een droom die uit is gekomen. Binnenkort meer over hoe de trainingsdagen zijn verlopen! De hele serie:
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
Het leukste blog over paarden en pony's.
Lees, lach, geniet, wees kritisch en: doe mee! Categorieën:
Alles
Archieven:
Augustus 2024
Paarden Columns © 2024
Linken en citeren mag altijd. Herpublicatie op niet commerciële websites mag alleen o.v.v. mijn naam plus een link naar de website. |
Proudly powered by Weebly