Van paardje aaien naar NHB Deurne

Serie:  het echte leven van een groom

Je kent dat gevoel vast wel. Of misschien ervaar je het zelfs op dit moment. Dat gevoel, dat je eindelijk iets hebt gevonden waar jij je hele ziel en zaligheid in kwijt kunt.
Dit is natuurlijk per persoon verschillend. Misschien ben je wel heel creatief, maak je de mooiste tekeningen en schilderijen of de mooiste tierelantijntjes. Of misschien is het iets totaal anders; sport of computers. Voor mij, zijn het de paarden.

Hoe het begon
Als jong meisje was er altijd al de liefde voor dieren. Maar na het eerste contact met paarden was ik volledig verkocht. Zo groot maar toch elegant, een ultieme spiegel maar ook
mysterieus. Na die eerste ontmoeting wist ik het in elk geval zeker; paarden zouden een rode draad in mijn leven worden. (Ook al moet ik eerlijk bekennen dat ik zo af en toe mijn
twijfels had als ik weer eens in het zand lag.)

Verlichte zit op de drempels
Dus toen ik oud genoeg was wilde ik niets liever dan op paardrijles. Met mijn cap op mijn hoofd op de fiets, zweepje in de hand en alvast de verlichte zit oefenen op de drempels.
Ieder vrij moment was ik op de manege te vinden. Naast het plezier met de paarden was er ook altijd het competitieve, het altijd nummer 1 willen zijn. Met poetsen, rijden, de ponykamp-spelletjes.
Uiteraard zijn er ook verschillende verzorgpony’s en paarden geweest, die op zolder in uitpuilende fotoalbums vereeuwigd zijn.

Thanks for the lease
En wie heeft het nou niet, de diepe wens om uiteindelijk een eigen paard of pony te hebben. En oh man, wat heb ik bij mijn ouders gezeurd. Ik had, zo vond ik zelf, hele creatieve
oplossingen op het standaardantwoord; Nee, want wij kunnen het niet betalen. Maar pap, dan neem ik toch een baantje? Dan ga ik wel kranten bezorgen, of in de snackbar werken.
Maar ondanks alle “oplossingen” bleef het antwoord nee.
Gelukkig was er rond mijn 13 e een manege in de buurt die ook paarden te lease aanbood. En zo kreeg ik voor 3 dagen in de week Luigi te lease. Helemaal het einde! Een soort van mijn eigen paard, waar ik dekjes en dekens voor kocht, met matchende peesbeschermers. Elke dag na de middelbare school ging ik er heen, al was het alleen maar om een appeltje te brengen.

Poep gebeurd
Maar oh man, ik heb ook zo veel klusjes gedaan om er maar “bij te kunnen horen”. De eerste keer met blote handen een drol uit een waterbak halen was ook echt de kriem! Gadver wat was dat smerig. Om nog maar te zwijgen over de gratis fitness-lessen met het poepscheppen en vegen door de jaren heen. Eén ding is zeker, een abonnement op de sportschool had (en heb ik nog steeds) niet nodig. Maar het doen van al die klusjes maken je nog niet de beste ruiter of amazone. Dus ik wist dat ik mijn tijd beter moest gaan besteden.

Beroepskeuze
Toen ik in de derde van de MAVO zat hoorde ik in de wandelgangen ineens over een opleiding voor paardenmeisjes. Daar moet ik heen! Mijn besluit stond vast. Hoe dan ook zou ik naar het NHB Deurne gaan. Thuis werd er ook steeds vaker gevraagd “wat ik nou wilde worden”. En tja, wat wil je eigenlijk worden als je naar Deurne gaat? Ik kom niet uit een “paardenfamilie”, dus hoe ga je aan je ouders uitleggen dat je het niet erg vindt om stallen uit te mesten, en klusjes te doen, zodat je misschien weer een keer op het paard kan komen te zitten?
Er waren inderdaad heel veel bezorgde vragen van mijn ouders; Hoe zit het met het salaris, een zekere toekomst, en wat hield de opleiding nou eigenlijk in? Maar ik wist het zeker, ik moest en zou naar Deurne.

Deurne
Een jaar later haalde ik mijn mavodiploma. En na het invullen en opsturen van al het papierwerk, werd ik uitgenodigd om de toelatingstoetsen te komen doen op het NHB Deurne. Rijden en springen en een gesprek met de instructeurs waren daar onderdeel van. Aan het einde van de dag kregen we te horen of we waren toegelaten of niet. Dol gelukkig toen ik Deurne verliet, met zicht op een toekomst met mijn grootste liefde en passie ooit; De paarden!

Het echte leven van een groom