Mevrouw is chagrijnig... en hoé!

Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

In Deel 1 lazen we dat de keuze eigenlijk al was gemaakt, dus....

In Deel 2 lazen we de verzorgbaby in de puberfase kwam en gelukkig voorbij groeide.

Deel 3 over woorden inslikken, honderdvijftig paaltjes slaan en Corona-uitgestelde-afspraak voor de keuring.

Deel 4 wil Zoë wel de trailer op? Of is ze een rasechte 'koppige Fries'?

Deel 5  Gaat de keuring goed? We gaan het lezen.

NU:
DEEL 6: Alle begin is moeilijk

Deel 6:  alle begin is moeilijk

Wat heb ik de eerste week genoten van mijn knappe paard. Het was heel bijzonder om te zien hoe ze zich aanpaste aan haar nieuwe omgeving. Zittend op de drempel van onze kantine hebben mijn vriendin (en nu staleigenaar) JJ en ik Zoë gadegeslagen. In het begin snapte ze er echt niks van. De nieuwe omgeving was heel indrukwekkend en de pony's vond ze doodeng. Het hielp niet dat de kleine Jake gelijk smoorverliefd was op de knappe Friese dame en al zijn charmes in de strijd gooide om haar aandacht te trekken. Van grote afstand keek Zoë verbijsterd naar de twee monstertjes die druk spelend en showend door hun weide scheurden. 

Zoë bleef zo veel mogelijk in de buurt van haar nieuwe beste vriendin Sandra, het grote trekpaard van de buren. Al is Sandra een andere kleur, Zoë begreep wel gelijk dat dit ook een paard was en de twee vormden onmiddellijk een kleine kudde. Na een paar dagen begon Zoë voorzichtig dichter bij de pony's te komen. Jake leek zich er ondertussen bij neer te hebben gelegd dat zijn liefde onbeantwoord was en volgde het voorbeeld van zijn grote broer Josh. Die was heel rustig in het bijzijn van Zoë en liet zich uitgebreid besnuffelen tot het lampje bij mevrouw ging branden: De kleine mannen waren ook gewoon paarden!

De eerste paar dagen waren echt wel een beetje spannend voor mij als kersvers baasje. De onrust van Zoë ging mij vreselijk aan het hart, ook al wist ik dat het iets was waar ze even doorheen moest. Het was zo’n opluchting toen Zoë de rust vond om lekker te grazen in haar weide, ongeacht van waar Sandra of de pony's op dat moment waren. Het duurde een paar dagen maar toen voelde ze zich echt thuis. Een teken voor mij dat het echte leven weer kon beginnen.
Voor ik Zoë weer aan het werk ging zetten wilde ik de basis goed op orde hebben. De dierenarts kwam een poging doen om het gebit van Zoë te fatsoeneren en de hoefsmid mocht zich uitleven op haar voeten. Beide hadden hier een leuke taak aan, maar nu dit allemaal op orde was konden we met frisse moed aan de slag.

De vele weken van minimale inspanning hebben hun weerslag gehad op Zoë, er mochten zeker wat vetjes omgezet worden in spieren en aan haar conditie mocht ook wel wat gesleuteld worden. We begonnen weer met longeren en grondwerken. Zoë had er zin in, ze liep super op haar net bekapte voetjes en deed vreselijk haar best. Na het werken stapten we steeds uit in het bos, iets wat Zoë nog steeds super spannend vond, maar waar ik steeds meer van genoot.

Na een week longeren begon het wel te kriebelen, ik wilde weer rijden. Het was al een hele tijd geleden dat ik met Zoë had gereden dus JJ zou mij voor de zekerheid even helpen. Alles was er klaar voor, ik had mijn rijspullen aan, mijn cap mee en zelfs het weer deed zijn best. Er was maar één ding waar ik even geen rekening mee had gehouden... Zoë was chagrijnig.

Met paarden kun je maar beter niet een te vaste planning hebben, je moet je kunnen aanpassen aan de situatie. Dat is mij nu weer pijnlijk duidelijk geworden. Tijdens het poetsen was mevrouw vervelend, drammerig en respectloos naar mij toe. Ik probeerde haar op haar plaats te zetten maar deed dit niet stellig genoeg omdat ik nog niet bereid was van mijn oorspronkelijke plan af te wijken. Zoë werd steeds bozer en ik gaf geen duimbreed mee...

tot ze uithaalde...


Ik weet nog dat door mijn hoofd schoot dat ik te dichtbij was, ik bewoog weg van haar maar het  was al te laat. Er was een klap tegen mijn arm en lijf en ik viel, hard. Ik kreeg even geen lucht en hapte wanhopig naar adem om mijn leeg geslagen longen weer te vullen. Vervolgens trok de pijn door mijn lijf. Kermend lag ik op de grond. Ik durfde niet te bewegen en staarde naar de blauwe lucht boven mij. Het was perfect weer geweest om te rijden.