Op naar de top!

Nieuwe Serie: 

Op naar de top!

- Van verzorgbaby naar eigen wedstrijdtopper -

Wat doe je als 23-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na. Maar de keuze is misschien eigenlijk al gemaakt.

Deel 1:  Als de keuze al is gemaakt

Een paar maanden geleden kreeg ik de schrik van mijn leven. Vanuit onverwachte hoek was er ineens interesse in mijn verzorgpaard en de eigenaren leken hier wel oren naar te hebben. Zoë is mijn alles-je en bij het idee dat ze weg zou gaan, sprongen de tranen in mijn ogen. En niet gewoon een beetje weg, maar helemaal naar Amerika! Licht grappend heb ik erop gereageerd. “Nee joh, je kan ons niet uit elkaar halen. Als je Zoë verkoopt moet je mij wel mee verkopen.”

Na een week van grote onrust kwam het verlossende woord van de eigenaresse. Ze konden Zoë toch echt niet weg doen! Het veulen van hun eigen hengst, met haar hele toekomst nog voor zich? Nee hoor, die bleef gewoon op stal. Ik kon dus weer rustig ademhalen en we gingen vol goede moed verder met de training van de knappe puber.

Alles leek helemaal lekker te gaan tot de sfeer plots omsloeg. Er werd steeds meer bezuinigd op Zoë en ze kon niets meer goed doen bij de eigenaren. Ineens was daar de vraag: “Wil jij Zoë nou kopen of niet?”

Nu was ik wel van plan om Zoë te kopen, na mijn studie, als ik een baan heb zodat ik haar naar behoren kan onderhouden. Op dit moment zit ik in het laatste jaar van mijn studie en ik ben aan het verhuizen. Dit is absoluut het slechtste moment ooit om een paard te kopen.

Dit was dan ook mijn antwoord. Na vier jaar een trouwe hulp te zijn geweest op stal ging ik er vanuit dat ze hier wel begrip voor zouden hebben, maar daarin werd ik toch teleurgesteld. Ik mag haar in november kopen, maar dan is alles tot die tijd op mijn kosten. Na november moet ze ergens anders heen. Ga ik hier niet mee akkoord dan gaat ze weg... naar Amerika.

Zo sta ik ineens voor een keuze. Zoë kopen, met al de risico's en kosten die daarmee gepaard gaan. Kosten die ik als student moeilijk kan dragen. Of ik moet haar loslaten, met als consequentie dat ik haar nooit meer zal zien. Ineens gaat alles meetellen. Alle gebreken, alle moeite en geld die ik al in dit paard heb gestoken en alle moeilijkheden die we samen overwonnen hebben.

Ik heb al een voor- en nadelen lijst gemaakt, heb het met kenners besproken en met vrienden. Op papier lijkt er maar één antwoord uit te komen. Ook al geeft dit mij een enorme knoop in mijn maag. Maar dan ga ik naar stal en duwt ze zachtjes haar neus tegen mijn wang en blaast haar warme adem in mijn gezicht. Ik besef me dat er eigenlijk nooit een keuze is geweest. Al voor wij hadden geleerd om samen te werken waren we al verbonden. In de twee jaar dat ik met haar werk is die band zo sterk geworden dat ik me geen leven meer zonder haar kan voorstellen. Dit paard heeft mij twee jaar geleden al gekozen, en nu is het mijn beurt om voor haar te kiezen.