Paard aan huis: nachtelijke avonturen verzekerd!

Gastblog van: Yvonne Dijkstra

Welk paardenmeisje droomt er niet van: je eigen paard aan huis? Bij het krieken van de ochtend je gordijnen opendoen en dan je eigen paard bij je huis zien staan. Dat is alleen maar leuk toch? 

Sinds een jaar staat onze twintigjarige Argentijnse polopony bij ons thuis. Ja, we hebben een paard aan huis. Nooit gedacht of durven dromen dat dit nog eens zou gaan gebeuren.
Maar dat je eigen paard bij huis hebben niet altijd even leuk en makkelijk is, dat hebben we ook al ervaren.  Want we zijn nu bijna een jaar paardenhouder (ja ja…) en ik kan er nu al een boek, of meerdere blogs over schrijven. Zo begon ons paard aan huis avontuurlijk met een nachtelijke kennismaking met de nieuwe buren…  

Huis inclusief pensionpony
Het huis wat we gekocht hebben was inclusief pensionpony. Omdat de pony van de vorige huiseigenaren al aardig op leeftijd is, hebben we  aangeboden dat ze bij ons in pensionstalling kan blijven staan. En daarmee hadden we ook direct de oplossing voor wanneer onze pony thuis zou komen te staan: een maatje!  

Dus zo gebeurde het dat we vanaf de sleutel overdracht ook direct een pensionstalling aan huis hadden. Omdat we in de winter zijn verhuisd hebben we besloten dat onze eigen pony pas in het voorjaar thuis zou komen te staan. Dus de eerste maanden hadden we alleen de zorg voor de pensionpony. 

Het gras is bij de buren groener
Vooral ‘s nachts...  Het zorgen voor een ander pony bij een nieuw huis was wennen. En ik had na de verhuizing direct een belangrijke missie: hooi kopen. Want het gras in de wei was echt niet groen en voedzaam. Dus bijvoeren van de pony was noodzaak. 

Maar kennelijk was de pensionpony niet echt tevreden met het nieuwe hooi. Want op een nacht werd er ineens hard op onze slaapkamerramen geklopt en werden we wakker geroepen:  “Hé buurvrouw, wakker worden. Je pony staat in onze tuin!!” Eerst dacht ik dat ik droomde, maar het geklop op de ramen ging door. Dus snel de kleren aan en naar buiten. 

En daar stonden onze buren. Na een kort voorstelrondje, ik had ze nog niet eerder ontmoet, ben ik met ze meegelopen. Gelukkig was ik wel zo helder dat ik een bak met brokken en halstertouw meenam. En daar stond de pony: op een paadje naast het hok. En dat paadje was omheind met een hekje. Zonder uitgang.

In de achteruit
Dus de enige optie was achteruit terug. Ongeveer 25 meter.  
Gelukkig heb ik een beetje paardenkennis. Van een paardengedragstrainer heb ik veel geleerd in het luisteren en kijken naar je paard. Belangrijkste les? Als een paard spanning opbouwt gaan ze onverwachts gedrag vertonen.  
En spanning opbouwen deed de pony tijdens het achteruit lopen. En daarbij wist ik ook niet heel goed hoe deze pony zou reageren. Ik kende haar nog maar twee weken… Met veel geduld en paardenbrokken heb ik haar achteruit gemanoeuvreerd langs het schuurtje. Het zweet stond mij op plekken waar ik het liever niet heb. Maar het was gelukt. Zowel de pony als ikzelf waren veilig uit dit nachtelijke avontuur gekomen. 
Teruglopend naar de wei bedacht ik mij dat ze dus ergens bij het draad ontsnapt was dus niet terug kon in die wei. Gelukkig hebben we een tweede weiland dus daar heeft de pony de nacht doorgebracht.  
Koud en bezweet ben ik ons bed weer ingekropen. Blij dat deze ontsnapping goed afgelopen was. En ik realiseerde mij dat paarden aan huis houden wel echt een verantwoordelijkheid met zich meebrengt.

Paard aan huis
Maar ondanks dit nachtelijke avontuur wil ik echt niet meer anders. Nou ja, als het regent, waait en stormt dan verlang ik best terug naar de pensionstalling met grote binnenbak en overdekte dichte stallen…