Pech, pech en nog eens pech

Gastblogserie: Op naar de top!

Het is alweer veel te lang geleden dat jullie van mij gehoord hebben. Dit heeft een aantal oorzaken. Ten eerste wilde ik graag wat meer over leuke, positieve dingen schrijven. We hebben al zoveel vervelende dingen meegemaakt, ik keek uit naar een stijgende lijn. Zoals jullie misschien nu al kunnen raden viel dat een beetje tegen.

Rustig opbouwen
Na de wedstrijd hebben we eerst even stilgestaan nadat de osteopaat langs was geweest. Dit hebben we niet zo heel lang volgehouden, dus al snel gingen we weer rustig opbouwen. We stapten over op een bitloos hoofdstel en hier moesten we allebei wel even aan wennen. Net toen we weer lekker bezig waren sloeg Zoë plotseling helemaal om.
We hadden les en hadden al eventjes ingestapt, maar bij het eerste aandraven ging Zoë in de staak. Ze draaide kleine rondjes om mijn been heen en wilde niet meer vooruit. Samen met mijn instructrice hebben ik nog geprobeerd of het aan het zadel of het hoofdstel lag, maar hoe ik ook op haar rug ging zitten, ze bleef staken.

Gekneusde ribben
De dierenarts kwam langs en Zoë bleek haar ribben gekneusd te hebben. Precies waar ik mijn rechterbeen aanleg tijdens het rijden. Au… En dus stonden we weer stil. De tweede reden dat ik lang niets geschreven heb, is dus dat we bar weinig hebben meegemaakt. Zoë stond lekker in haar kudde op de paddock paradise, maar meer konden we eigenlijk even niet doen.

Half december leek ze redelijk hersteld te zijn, maar voor de zekerheid heb ik haar tot januari gegeven om er zeker van te zijn dat ze geen pijn meer had. In januari gingen we weer van start, en hoe! Zoë liep super op het nieuwe hoofdstel en ze deed keihard haar best onder het zadel. Toch zaten een paar dingetjes me niet helemaal lekker. Ik mocht haar niet achter bij haar buik aanraken en bij de eerste keer aandraven deed ze elke keer een beetje bozig. Maar met hoe goed ze het verder deed maakte ik me daar nog niet zo heel erg druk over.

Maagzweer
Tot februari… Ik had een wat mindere week en dacht dat hierdoor het rijden ook wat minder ging, maar de week erna ging ze weer volledig in de staak. Zelfs stappen was niet meer te doen onder het zadel. Ook los liep ze niet meer zoals ik van haar gewend was. In overleg met de dierenarts heb ik eerst de fysio laten komen. Die constateerde dat Zoë veel last had van haar darmen en dat ze in beweging heel veel tekenen liet zien van een maagzweer.

Na nog wat aanmodderen en proberen kwam eind maart de dierenarts en begonnen we met maagzuurremmers. Dit sloeg gelukkig goed aan. Twee weken later had ik mijn paard weer terug. Behalve dat ze onder het zadel duidelijk bang was voor pijn. Als ik dacht aan draf verwachtte ze pijn te krijgen en ging dus maar alvast in de staak. Om helemaal uit deze vaste routine te komen zijn we vorige week voor het eerst in anderhalf jaar weer eens op buitenrit geweest. Hier vergat ze dat ze pijn had gehad en ging gewoon lekker lopen!

Niet weer…
De dag erna was ik haar uitgebreid aan het poetsen (heerlijk dat verharen), en reageerde ze ineens weer toen ik haar achter bij haar buik aanraakte. Shit! Ze beweegt nog goed, lijkt weer lol te hebben in het rijden, maar toch weer die pijn bij haar buik. Deze keer ga ik niet afwachten of het zich weer gaat ontwikkelen tot maagzweer. Maandag hebben we een afspraak bij de kliniek en gaan we tot de bodem uitzoeken wat er mis is…

Duimen jullie voor ons?