Project Claudia - alle eisen van tafel

Serie: Projectpony Claudia - van marktpony naar kinderpony

Ik zal beginnen met een korte Zoë update. Een aantal dagen nadat ik gestart ben met pijnstillers knapte Zoë weer heel snel op. Zo snel en goed dat bij het bezoek van mijn eigen dierenarts, een week nadat ze hoefbevangen was verklaard, hij die diagnose weer van tafel heeft geveegd. Ze heeft een kleine week pijnstillers gehad maar toen hij er was stond Zoë alweer zonder en ze kon alles en toonde helemaal geen tekenen van bevangenheid. Iedereen om mij heen riep: “Zie je wel, dat dacht ik al, het was wel een rare diagnose voor Zoë.”

Ja jongens, dat snap ik, maar als iemand een betere verklaring heeft dan hoor ik het graag. Ze loopt weer beter maar nog niet goed. De uitslag van het bloedonderzoek is binnen, maar helaas zegt het niks. Waar de klachten nou vandaan komen? Geen idee, ze staat nog even gezellig samen met Claudia en we duimen dat ze toch nog wat verder opknapt.

Zuidlaardermarkt
Oké Claudia dan. Bijna een jaar is ze intussen bij ons, en in die tijd heeft ze al een hoop ontwikkeling doorgemaakt. Ik zal beginnen bij het begin. Vorig jaar gingen JJ en ik naar de paardenmarkt in Zuidlaren. Ik was al wel eens eerder heen geweest, maar dit was anders. Deze keer hadden we allebei een afgesproken bedrag aan contant geld bij ons, en we hadden de afspraak dat we de juiste pony, voor het juiste bedrag mee naar huis zouden nemen.

Alleen de perfecte pony, er hoefde niets gekocht te worden, maar we hadden de mogelijkheid. Het plan was vrij simpel. Koop een sneu gevalletje op de markt, laat die een winter lekker pony zijn op onze paddock paradise, in het voorjaar trainen/inrijden en dan naar een mooi huisje zodat we het jaar erop een nieuw projectje konden meenemen.

Wat zijn de eisen ?
Een sneu gevalletje dus. Nou die zijn wel te vinden op zo’n paardenmarkt. We hadden een aantal eisen waar de pony aan moest voldoen. Het moest een ruin of hengst zijn zodat hij bij de hengstenkudde in zou kunnen, hij mocht niet te oud zijn, het liefst rond een jaar of 10, geen eczemer, en groot genoeg dat ik hem zou kunnen inrijden. En we hadden een budget waar we zeker niet boven konden komen. Jullie snappen natuurlijk hoe het gaat met dit soort eisen, ik kan met trots zeggen dat we in ieder geval aan 1 eis hebben vastgehouden.
Met dit beeld in gedachten zijn we meerdere keren langs alle paarden gestruind. De paardjes die een beetje aan onze eisen voldeden bleken steeds te duur, te oud of al verkocht en zo bleven we ons rondje herhalen. Zo kwamen we al een derde keer langs een kleine gedrongen bruine pony die doodstil op haar plekje stond. Mijn oog bleef op het diertje vallen en dus zijn we uiteindelijk bij haar gaan kijken.

Brave kinderpony
Het was geen mooie pony, maar er zat overduidelijk iets van wild bloed (konik? Dartmore?) in en dat gaf haar een ruige, sterke uitstraling. Een merrie, duidelijk eczeem en luizen en andere jeuk ellende. Ze had zich helemaal afgesloten voor de drukte om haar heen. De handelaar zag ons staan en kwam ons snel inlichten over de pony. We kregen het paspoort te zien van Claudia. Het was een super brave kinderpony, keurig zadelmak. We konden er zo een zadel opgooien en wegrijden. Wij keken sceptisch naar de afgesloten pony die verre van gezond genoeg leek om nu een zadel op te kunnen leggen.

Ze was niet extreem mager, haar buik was wel gevuld, maar gezond was ze niet. Haar hals en achterhand waren leeg, geen vlees en geen spier. Haar vacht was vies, geklit en vervilt. De manen en staart afgeschuurd tot een paar sprietjes. Het was dus zeker een sneu geval, maar verder voldeed ze echt niet aan onze eisen. Met haar 120 cm was ze ook iets te klein voor ons doel. Toen de handelaar daarnaast ook nog eens een te hoog bedrag noemde hielden we het voor gezien. Op zoek naar een andere pony.

Door mooie verhalen heen kijken
Ik bleef haar vanuit mijn ooghoek in de gaten houden, maar ze bleef staan. Ondertussen werd JJ verliefd op een ander paardje die nog verder buiten onze eisen viel. Een KWPN fokmerrie. De handelaar speelde het spelletje goed en JJ was bijna zo ver om deze merrie, die ver boven budget was en die we nooit thuis zouden kunnen krijgen, te kopen. Ik heb haar uiteindelijk weggesleept bij de handelaar om even te overleggen zonder de mooie verhalen van de handelaar erbij. Al discussiërend dwaalden we weer over de markt en zo stonden we ineens weer naast Claudia.

De handelaar herkende ons en probeerde haar weer aan ons te slijten. We gaven iets mee en vroegen of we haar even mochten zien bewegen. Natuurlijk mocht dat, dus zo liepen we ineens met een pony over de markt. Claudia was helemaal afgesloten, traag, wantrouwend en echt stok-en stokkreupel…

Zeg maar nee…
Dat was dus snel bekeken. Ik baalde ontzettend want ik was ondertussen wel verkocht aan deze pony, maar voor het gevraagde bedrag een kreupele eczemer kopen dat sloeg echt nergens op. We dachten wel dat de kreupelheid vooral stijfheid was van de hele dag stilstaan op de markt, maar die gok durfden we niet te nemen. Dus hup, pony weer aan het touw en de handelaar gezegd dat we niet zoveel geld over hadden voor een kreupele pony. En dat bleek het magische woord.

Hij had zelf natuurlijk ook gezien dat ze niet goed liep en hij wilde duidelijk maar wat graag van het diertje af dus ineens ging de prijs in rap tempo omlaag. En dat net nu we de verantwoordelijke, correcte beslissing hadden genomen om haar niet te kopen. Nu was het de beurt aan JJ om mij weg te slepen bij deze handelaar. Terwijl we wegliepen riep de handelaar ons na: “Niet te lang nadenken, ik ga zo weg.”

Keuzestress
En zo stonden we tussen de twee potentiële aankopen in te twijfelen. De KWPN-merrie was absoluut het mooist, en die was zeker weten het geld wel waard. Alleen zaten we dan met het probleem dat we dat geld niet op zak hadden en dat we geen vervoer hadden voor een paard. Maar ja, Claudia was kreupel, een gok. Voor het laatstgenoemde bedrag kon het uit, maar deze kleine eczemer merrie van 14 voldeed verder eigenlijk aan geen van onze eisen.
Zo stonden we te dubben, tot ik ineens zag dat Claudia in beweging was. De handelaar ging inladen en vertrekken! Dat gaf de doorslag. Op een holletje gingen we achter de handelaar aan. We haalden hem net voor hij het terrein afliep in. “We nemen haar mee.”

En dan gaat dat ineens heel snel. Zo langslepend en moeizaam als het kopen van Zoë ging, zo snel ging dit. Ik gaf de handelaar het geld, ik kreeg een paspoort en een pony in handen gedrukt en weg was hij.