Tot de volgende keer

Gastblogserie: Op naar de top!

Maandag hebben we een afspraak bij de kliniek en gaan we tot de bodem uitzoeken wat er mis is…
Ik had ervoor gekozen om Zoë thuis te vasten en te drenken. Het idee dat ze meer dan een uur bij mij vandaan zou staan vond ik niet prettig. Een vriendin had een grote stal vrij waar Zoë een nachtje kon slapen. Op zondag, Zoë’s verjaardag nota bene, zijn we naar de stal gewandeld en daar mocht ze zich in een kale stal vermaken tot we naar de kliniek gingen. Gelukkig stond haar beste vriendin aan de andere kant van de schuur en die heeft haar heel lief gezelschap gehouden de hele nacht. Zoë zag de bui al hangen natuurlijk. Die heeft geen oog dicht gedaan.

De volgende ochtend was het alweer vroeg dag. Auto halen, trailer aankoppelen en Zoë klaarmaken voor de rit. Eigenlijk gingen we erg goed, mooi op tijd konden we beginnen met laden. Zoë liep braaf mee de trailer op, maar blijven staan was nog een beetje te veel omdat ze erg onrustig was. Na wat heen en weer de trailer op en af te hebben gelopen kregen we de stang dicht en vertrokken we naar de kliniek.

Het verhaal
Op de kliniek waren we al heel snel aan de beurt. Een assistent hoorde mijn verhaal aan, van ons avontuur bij de kliniek vorig jaar, tot de gekneusde ribben, tot alle symptomen die Zoë had vertoond van een maagzweer in februari. En nu dus weer gevoelig op haar buik. Ik vertelde ook al iets over de huisvesting van Zoë. Hoe kunnen we nu weer hier staan met een maagzweer? Tja, daar wist hij geen antwoord op, dat moest ik maar aan de dierenarts vragen.

De dierenarts voegde zich ook bij ons en vroeg mij opnieuw mijn verhaal te doen. Ik was nog niet verder gekomen dan dat Zoë de week ervoor gevoelig was op haar buik toen de dierenarts haar aandacht duidelijk alweer kwijt was. Zonder nog naar mij te luisteren werd begonnen met de maagscopie. Tijdens de behandeling probeerde ik nog wel meer informatie door te geven, maar ik leek niet door te komen. Nadat de woorden “paddock paradise” vielen leek de dierenarts mij al in een bepaald kader te hebben geplaatst en mij verder niet meer echt serieus te nemen.

De eerste ronde
Nou goed, eerst de scopie. Waar het de vorige keer heel makkelijk ging wilde het deze keer eigenlijk niet. In de slokdarm kwamen ze al voedsel tegen, wat gek was na het lange vasten. Vervolgens was het einde van de slokdarm zo strak gespannen dat ze de maag niet in konden komen met de camera. Zoë moest een spierverslapper toegediend krijgen om toch binnen te komen. Ook in de maag bleek nog voedsel te zitten en er was dus niets te zien op de camera. De eindstand was dus een paard met een fikse bloedneus, een hoop vragen, en geen antwoorden.

Lange dag
Zoë moest de rest van de dag blijven en dan gingen ze het aan het eind van de dag nog een keer proberen, maar deze keer zonder verdoving om de slokdarm goed te kunnen bekijken. Ik moest mijn arme, bloedende, uitgehongerde en uitgedroogde paardje achterlaten in een stal. Omdat ik toch echt gewoon wilde weten of de problemen met de maag en darmen van Zoë niet met zand te maken hebben heb ik gezegd dat er een buikfoto gemaakt moest worden en toen zijn wij even vertrokken bij de kliniek om te proberen de uren te doden.

Ik was een hoopje ellende. Het beeld van hoe Zoë daar op stal stond liet me niet los. En waarvoor? Als ze het nou maar vinden, als we nu maar gewoon antwoorden krijgen. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor de steun van JJ. Die heeft mij de uren door gesleept. Rond 17 uur keerden we weer terug naar de kliniek voor ronde 2.

Het is een Fries
Het was echt vreselijk om te zien hoe Zoë eraan toe was. Haar buik helemaal leeg en compleet uitgedroogd. Ondertussen had ze bijna 24 uur niks gegeten en gedronken. Het is voor het goede doel, hield ik mezelf voor. Als we weten wat er is dan hoeft dit nooit weer. JJ en ik hadden de hele dag gehad om na te denken over alles wat die ochtend verteld en opgevallen was, dus nu bestookten we de dierenarts met vragen. Ik gaf duidelijk aan dat ik niet een derde keer naar de kliniek wil voor maag- en darmproblemen. Waar kon het aan liggen en konden we dat oplossen?

De buikfoto had niks opgeleverd, bloedonderzoek ook niet. En dus was er voor de dierenarts maar één conclusie. Bijna lachend vertelde ze me: “Je bent hier volgend jaar wel weer hoor, je hebt immers een Fries!”

Ik was echt verbijsterd. Het is dat die opmerking later nog een keer of 4 herhaald is dat ik zeker weet dat het gezegd is. Ik heb een Fries dus ik moet me er maar bij neerleggen dat ze elk jaar maagzweren heeft. Wat?!

De tweede ronde
Voor ik dit kon verwerken begon de tweede scopie. Deze keer dus zonder verdoving. Ik trok het eigenlijk niet meer, het idee dat Zoë het allemaal meekreeg maakte me misselijk. Gelukkig bleef JJ rustig en zij heeft alles meegekeken. Ik heb alleen maar naar de hoeven van Zoë staan staren. In de slokdarm waren 2 kleine verwijdingen te zien, maar niets ernstigs. De maag was nu wel leeg en daar was een flinke zweer te zien op de maagwand. “Ja daar word je wel wat narrig van,” merkte de dierenarts droogjes op.

Ik kreeg mijn (opnieuw) bloedende, uitgedroogde, uitgehongerde paard terug, diagnose maagzweer, medicatie voor 4 weken en een vrolijke ‘Tot de volgende keer,’ en daar moesten we het mee doen. Voor we vertrokken hebben we Zoë eerst geprobeerd te laten drinken. Uiteindelijk hebben we door haar hooi in de waterbak te doen toch wat vocht haar lijf ingekregen. Terug de trailer op was makkelijker dan ooit, want ze had alleen maar oog voor haar hooinet. En zo vertrokken we weer huiswaarts.

Meer vragen dan antwoorden
Was dit het waard? Het spookt nog steeds door mijn hoofd. Dat ze een maagzweer had daar was ik al best zeker van voor we naar de kliniek gingen. Ik ging juist heen om uit te vinden waar het door komt dat we steeds weer met dit probleem kampen. Nu waren we op pad gestuurd met een heleboel vage adviezen die ik absoluut niet kan rijmen met alles wat ik weet over paarden houden (suikers en zetmeel omhoog kan echt geen kwaad met eczeem, insuline resistentie en maagzweren?) en een doodongelukkig paard. Wat heb ik hier nu mee bereikt?

Het heeft ons allemaal een paar dagen gekost om bij te komen van het kliniek bezoek. Zoë heeft de dag erna heel veel liggen slapen. Ze voelde zich ziek, had pijn en haar eczeem stak door alle stress ook gelijk de kop weer op. JJ en ik moesten alles wat gezegd was een plek geven en ik moest kijken of ik iets met de adviezen ging doen. Na overleg met mijn eigen dierenarts heb ik besloten om, behalve de medicatie, eigenlijk alle adviezen te laten voor wat het is.

Controle
Hoe langer ik erover nadenk hoe vreemder ik het allemaal vind. De dierenarts heeft niks gevraagd over het voer van Zoë, het hooi, de kuddesamenstelling, stressfactoren in de omgeving of wat dan ook. Ze heeft Zoë niet eens aangeraakt afgezien van de scopie. Er is totaal niet naar mij geluisterd en niet gedaan wat ik wilde. Want ach, ik heb toch een Fries dus niet de moeite waard om verder te kijken? Ik kan er vreselijk boos om worden. Na de behandeling van 4 weken moeten we weer heen voor controle, maar ik ga niet terug naar deze kliniek.

Ik heb een andere kliniek gebeld en daarbij gemeld dat het gaat om een Fries. Of ze daar problemen mee hadden, want dan zocht ik wel even verder. “Nee natuurlijk hebben we daar geen probleem mee, we gaan uitzoeken wat er mis is met uw paard.”

Het zal mij benieuwen. We doen het nog een laatste keer, all-in. Een paard heeft niet zomaar pijn toch? Ik weiger daar zomaar mee akkoord te gaan. Ja ik heb een Fries, en wat voor een!