Van opbouw naar realiteit

Serie: Op naar de top!

Zoë heeft twee weken op de kneuzenpaddock gestaan en toen mochten eindelijk de hechtingen eruit. Dat was geen dag te vroeg, want madame begon zich te vervelen op haar kleine stukje. Met de hechtingen eruit mocht ze weer terug bij haar maatjes op de paddock paradise. Ze genoot van de herwonnen bewegingsvrijheid, maar er was wel een flink nadeel; ze kreeg een graasmasker op. Ik had haar al een aantal keer laten ‘oefenen’ met het masker op, maar toch was het wel een beetje spannend. We hebben haar goed in de gaten gehouden maar het leek erop dat Zoë genoeg eten binnenkreeg om van rond te kunnen komen. 

Weer trainen!
Na nog twee dagen wennen aan deze nieuwe situatie mochten we weer beginnen met opbouwen. We begonnen met een training van 4 minuten. Met de kennis die ik nu had zag ik veel meer, en dat was best confronterend. De wandeling van de poetsplaats naar de bak was eigenlijk al vermoeiend voor Zoë. Na het trainen viel ze direct in slaap, nog terwijl ik de bak aan het opruimen was. 

Elke dag mochten we 2 minuten langer trainen, net zolang tot we de 30 minuten bereikt hadden. De dierenarts had gezegd dat het tempo minder belangrijk was dan de duur van de training dus ik heb me weinig bemoeid met hoe hard Zoë liep, als ze maar in de juiste gang liep. Zoë deed het super braaf, maar ook erg traag, ze miste totaal de energie om meer aan te kunnen. Toch begon ik na een aantal dagen positieve vooruitgang te zien. Ze ging iets actiever en ruimer lopen, zonder dat ik daar meer voor hoefde te vragen. 

JJ to the rescue
De training ging met wat ups en downs, na de initiële stijgende lijn liepen we even vast. Gelukkig was daar JJ om ons weer wat verder te helpen en zowel mij als Zoë vertrouwen te geven. En zo werden de trainingen steeds wat actiever, steeds fanatieker en steeds functioneler. Eenmaal lekker op dreef liepen we tegen een ontstane scheefheid bij Zoë aan. Aan de longe kon ik het wel redelijk goed zien, maar Zoë niet helemaal helpen dus toen was ik zelfs een dag dapper genoeg om 10 minuten te rijden om te kunnen voelen wat Zoë met haar lijf deed. Pohh wat rijdt dat paard toch fijn…

Variatie
We begonnen voorzichtig weer verschillende dingen op te pakken. JJ had met Zoë gewandeld (achter Claudia aan, anders is Zoë verschrikkelijk buiten) en ik begon weer met lange teugelen. Elke nieuwe ‘discipline’ zorgde voor een kleine terugval, maar voor Zoë en voor ons was het heerlijk om weer wat variatie te hebben. En ondanks de kleine terugvallen bleef ze overall vooruitgaan.

Wat had ik gehoopt dat ik de blog daarmee kon eindigen… Maar helaas mocht het niet zo zijn.

Inscharen
Er is wat wisseling geweest in de kudde en tegen het eind van de vakantie stond nog 1 paard apart van de rest. Ze kon deze winter niet op dat stuk blijven en dus was het een beetje nu of nooit om alle paarden bij elkaar te zetten. Met Zoë’s goede staat durfden we de gok aan. We kozen voor nu, maar het had nooit moeten zijn.

We hadden eerst de gehele track opengezet voor de kudde. Dat zorgde voor veel enthousiasme en ze renden van voor tot achter over alle paden heen. Het was prachtig om te zien hoe hard ze gingen en hoe blij ze waren met de ruimte. Toen de rust weer weergekeerd was kwam het laatste paard erbij.
Oppervlakkig gezien ging het goed. JJ stond achter mij de eigenaresse van het laatste paard uit te leggen wat ze zagen. Het ging niet slecht, er was wat spanning met inscharen maar het ging beter dan verwacht. 

Helemaal mis
Maar Zoë trok zich terug. Ze haalde zichzelf totaal uit de situatie, en toen ze wegliep zag ik al dat het mis was. En flink mis ook. Ze had veel teveel bewogen en dat samen met de stress was teveel geweest. Voor mijn ogen stortte ze in, en ik volgde. Het is niet uit te leggen, en niemand kon op dat moment begrijpen waarom ik er zo zwaar aan tilde. Maar ik wist al dat dit verregaande gevolgen zou gaan hebben.
Het nieuwe paard lag niet lekker in de kudde en Zoë kreeg geen rust om te herstellen van de spanning. De constant terugkerende stress sloeg volledig op Zoë’s spieren. Het nieuwe paard liet Zoë niet eten en na een paar dagen stond Zoë met een opgetrokken buik, wat natuurlijk niet meehielp met het herstel. Ik heb het graasmasker maar weer achterwege gelaten zodat ze in ieder geval iets binnen zou krijgen, maar toch werd ze steeds slechter. 

PSSM
Een PSSM episode… precies op dezelfde datum als vorig jaar. Het is verschrikkelijk om te zien. Na een paar dagen kon ze niet meer draven, toen niet meer over harde ondergrond lopen, en daarna kon ik niet eens meer haar hoeven uitkrabben. Haar achterbenen stonden helemaal op slot en ze kwam nog maar met moeite in beweging. En ze had pijn… veel pijn…

Er moesten knopen worden doorgehakt, en als ik ergens slecht in ben dan is dat het wel. Ging ik haar uit de kudde halen? Voer omgooien? Pijnstiller geven? Dierenartsen erbij halen? En toen kwam het morele dilemma. Hoe lang moet ik haar dit aandoen? 

Zonder Zoë?
Zoë is mijn wereld en ik kan me nog geen wereld zonder haar voorstellen… Toch heb ik dat de afgelopen weken vaak geprobeerd. Uiteindelijk heb ik besloten om deze episode nog door te bikkelen. Dus Zoë staat weer apart met Claudia, zodat ze zoveel mogelijk rust hebben, en ze heeft een paar dagen pijnstiller gehad. 

Vanavond was ze heerlijk alert en stapte ze fanatiek en blij door de bak heen. Voor het eerst in een tijdje stond haar gezicht ontspannen zonder pijnsignalen. Hopelijk kruipen we dit dal weer uit en kunnen we weer op weg naar pijnvrij.

Serie: Op naar de top!