Yvonne en Hardwell weer op de goede weg!

In de serie 'Yvonne en Hardwell' konden we lezen dat Yvonne van haar paard weg afgeworpen en haar nek brak. Maar Yvonne piekerde er niet over om Hardwell weg te doen en begon stapje-voor-stapje opnieuw. Een moedige beslissing want er was een lange weg te gaan. Het vertrouwen was volledig weg en ook wist zij niet hoé zij het weer moest gaan aanpakken.

In de delen 1 t/m 6 konden we lezen dat Yvonne hulp zocht, en vooral mogelijke oplossingen zocht voor problemen die misschien ten grond slag waren aan het vurige gedrag van Hardwell.

Hierna was het een tijdje stil. Maar gelukkig is er nu:

Deel 7: Sprookjes bestaan niet

Wat een roman, mijn vorige blog. Prachtig! Het lijkt wel een sprookje.

Ik ben met Hardwell weer onderweg! Onderweg naar iets wat lang mag duren, of wat toevallig misschien snel kan gaan. Ik heb mijn wedstrijd-idealen aan de kant geschoven en wat we kunnen, nemen we mee, maar bovenal geen druk. Voor mezelf niet en voor mijn paard niet. Alleen al stapritjes zijn perfect!

Ik was dus regelmatig weer bij mijn paard te vinden en ik geloofde toch echt dat alles goed kwam.
Op naar de rijhal met nog steeds mijn testzadel en daar ging ik weer...
Lekker na het aflongeren erop en stappen. Na een poosje gestapt te hebben, vol frisse moed naar de draf. Tjonge, wat fijn! Ik helemaal los, fijn, super...

Maar toen kwam het... hij voelde steeds meer gespannen aan. Begon wat te klieren met het bit en sloot zich wat af.  Ik liep dan wel niet te klieren met het bit, maar ook ik raakte zowat gebiologeerd met elk dingetje wat hij aan het doen was, op een negatieve manier. Ik begon het ook spannend te vinden en zo raakten wij in een neerwaartse spiraal. Ik zette hem terug in stap, hij 'ontwaakte' uit zijn roes en 'schrok!' Hij maakte zich rond, ging met vier benen in de lucht en wilde wegrennen. Ik nam hem terug en dacht meteen: zie je wel!

Op dat moment schoten er allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik kon niks anders bedenken dan gewoon doorgaan. En opnieuw begonnen we vol goede moed.. "Goed zo Hardwell,  je kan het (of beter gezegd: goed zo Yvonne, je kan het..., toch?)"
Uiteraard werd het erger en erger, hij maakte nog twee bokkensprongen en toen raakte het me. Ik stapte af.

Dag sprookje! Dag prachtig verhaal! Ik was vreselijk teleurgesteld. En dan voornamelijk in mijn zadel. Op de tweede plaats mezelf en ja, toch ook wel in Hardwell.

Ik had toch echt gezien dat, als ik mijn gewicht (1cm!) verplaats, dat hij tegen de zijkant van de schoft aan ging. Maarrrr, was de reden van de zadelmaker: dat komt omdat hij scheef is, je moet hem trainen. Als hij met dit zadel niet wil, dan wil hij met geen andere zadel.

Vertel me toch eens: hoe kan ik hem trainen als hij pijn in zijn schoft heeft? Hoe kan ik hem trainen als ik steeds scheef zit? En wederom kom ik weer tot de conclusie dat het daar vast aan ligt.
Hoe komt het dan, dat ik mezelf niet vertrouw? In elk geval heb ik een paar weken in zak en as gezeten. Hoe krijg ik weer plezier in het rijden. Maar bovenal: hoe krijgt Hardwell weer plezier in het rijden?

Uiteindelijk heb ik een zadelmaker getroffen die ik (op aandringen van mijn vriendin) uiteindelijk toch heb laten komen. Poeh, dat viel niet mee, aangezien ik dus zeker zes weken de handdoek in de ring had gegooid. Wat een fijne vent! En wat een kundige man. Hij luisterde naar het verhaal en luisterde vooral wat ik wel of niet wilde bij mijn paard. Aantal zadels erop en ja hoor, eentje lag voortreffelijk ! Hier kan hij geen pijn van hebben! Hij heeft hem zover aangepast als nodig en hier en daar opgevuld en aangevuld.

Vol goede moed ging ik erop.. het zadel is fantastisch! Hardwell geen pijn en ook al ging ik van links naar rechts... het zadel raakte helemaal niks. Dit is het! Hier moet hij op lopen! Uiteindelijk alleen maar gestapt. Aandraven wilde ik wel, maar daar staakte Hardwell weer. Ik had teveel zenuwen. Dat had natuurlijk ook effect op Hardwell. Ik keek alleen maar naar wat er kon gebeuren. En nu ik alles opschrijf na ik mezelf voor mijn kop aan... Yvonne.... er is echt wat loos met je... Ik moet echt wat aan mijn mindset gaan doen. Ik werk mijn paard op zijn zenuwen.
Daarbij moet mijn paard vertrouwen krijgen. Net als ik. Dat maakt ons als sterke combi, ineens erg zwak.

Ik heb besloten om hem wel weer op te pakken, maar dat samen met mijn vriendin te doen.
Ik laat hem eerst weer rijden door haar. Dat was prachtig om te zien en het gaf hem een supergoede boost. Daarna ga ik kijken of het mij lukt...

In elk geval:

Zadel ? Check!!!!
Yvonne ? Laten checken