Zoveel zorgen

Serie: op naar de top!

Wat doe je als 24-jarige studente als je geliefde verzorgpaard dreigt te worden verkocht naar Amerika?
Een lastige vraag voor Britt Neijzen.
Zij maakte lijstjes, sprak met mensen en dacht goed na.

Waar waren we gebleven?  Mevrouw Zoë, de prachtige Fries van Britt, was chagrijnig en deelde rake klappen uit. Britt brak haar arm en had eigenlijk nog ontzettend veel geluk gehad dat zij zichzelf beschermde met haar arm...

Gelukkig was er voor alles weer een eerste keer. Ookal zijn er veel zorgen...

Deel 10: zovEel zorgen

Sinds ik Zoë heb gekocht heb ik al heel veel geleerd. Iets waar ik me wel op voorbereid had, maar misschien toch onderschat heb zijn de zorgen die komen kijken bij het hebben van een eigen paard. Een instructrice van mij zegt altijd: “Problemen moet je niet kopen, die krijg je vanzelf.” Voor Zoë en mij werd deze waarschuwing al na drie weken bevestigd. 

Zomereczeem - probleempje?
Nu wist ik van Zoë natuurlijk al wat ze aan “problemen” had. Zoë heeft al van jongs af aan last van zomereczeem. Dit is in haar familie veelvoorkomend en dus geen verrassing. Ik heb dus niet helemaal geluisterd naar het advies en ondanks wat bekende probleempjes heb ik Zoë toch gekocht.

Dik oog en  'onhandige' behandelingen
De dag nadat ik mijn arm brak (met wat hulp van Zoë) had Zoë ineens een dik oog. Natuurlijk moest de dierenarts er gelijk bij en gelukkig was er geen schade aan het oog, maar mevrouw moest wel 3 keer per dag behandeld worden. Dit was een stuk minder moeilijk geweest als ik niet met één arm in het gips liep, maar met hulp van vrienden kon haar oog behandeld worden en het was snel weer genezen. Om te voorkomen dat ze weer een dik oog kreeg moest Zoë constant haar vliegenkap op houden.

'Speel' kameraadje
En dus stond Zoë de hele zomer onder de eczeemdeken en met vliegenkap op. Zoë heeft de eerste maand bij ons alleen gestaan, maar gelukkig kwamen daarna twee mini-paardjes bij haar staan. Dit nam mijn zorgen over het alleen staan weg, maar die werden al snel vervangen door een nieuwe zorg. Het ruintje dat bij haar kwam staan wilde graag spelen en Zoë snapte hier niets van. Hij bleef haar bijten en uitdagen tot ze onder de kleine bijtplekjes zat. Niet echt ideaal dus. Oplossing; de ruin ging bij de andere kudde en de twee merries bleven samen achter. 

Dit was een hele goede zet, de dames waren binnen no-time beste vriendinnetjes. Helaas is Zoë’s vriendinnetje ook niet de makkelijkste qua gezondheid en dus kwamen ze samen op een paddock te staan. Dit werkte voor Zoë prima, want met haar zomereczeem kan het geen kwaad om minder gras te krijgen. Dit was een rustige periode voor mij op het gebied van zorgen. Zoë was blij, en haar eczeem was onder controle. 

Wie kan het snelst eten?
De rust werd verstoord toen er een nieuw paard bij de kleine kudde kwam. Een knap arabiertje met vreselijke voernijd. Waar Zoë eerst bijna onbeperkt hooi tot haar beschikking had, vrat het arabiertje al het hooi onwijs snel op en stonden ze dus binnen een paar uur zonder. Zoë had dit in het begin nog niet zo door en ik maakte mij flink zorgen over of ze wel genoeg binnen kreeg en of ze niet te lang zonder eten stond. Toen Zoë eenmaal door had dat het hooi snel op ging, at ze snel mee met het arabiertje. Dit maakte dat het hooi nog sneller op was natuurlijk. Dit moest anders, dus we zijn ze flink meer hooi gaan voeren, als ze onbeperkt hooi hebben is de theorie dat ze stoppen met als idioten alles zo snel mogelijk opeten. 

Dik, dikker, té dik
Het onbeperkt voeren had twee effecten, Zoë werd in twee weken dubbel zo dik en haar eczeem explodeerde. De dierenarts kon ons even iets helpen met de jeuk, maar al snel kwam het gewoon weer terug. Zoë heeft haar manen ondertussen flink uitgedund en driekwart van haar voorpluk is verdwenen. Er moest iets veranderen en Zoë moest echt afvallen. En dus zijn we nu stro bij gaan voeren en precies gaan afwegen hoeveel hooi de paarden krijgen in de hoop dat ze zo niet meer teveel kan eten. Nu is het duimen of dit gaat werken...

Spoken in de bosjes?
Vanmorgen kreeg ik een berichtje dat Zoë erg onrustig was. Ik maakte mij er niet zo druk over, maar toen ik ’s avonds aankwam was ze nog steeds onrustig. Ze had overdag bijna niet gegeten en gedronken. Ik heb haar even laten rennen in de bak en dat leek even te helpen maar ze bleef angstig. Ze durfde niet aan de rechterkant van de weide te komen, en laat dat nu net zijn waar het hooi en water staat. Ik durfde niet weg te gaan zonder te zien dat ze wel durfde te eten en drinken en dus heb ik het mij gemakkelijk gemaakt in de hoek van de schuilstal. Vanaf daar heb ik een uur lang mijn paardje geobserveerd. Pas toen ze (nog steeds strak van de spanning, dat wel) stond te eten bij de ruif kon ik met een gerust hart naar huis. 

Ik had mezelf niet meteen zo ingeschat, maar volgens mij ontwikkel ik me in rap tempo tot een bezorgde paardeneigenaar. Het liefst zou ik Zoë in bubbeltjesplastic wikkelen en haar meenemen naar huis zodat ik haar constant in de gaten kan houden. Dat kan natuurlijk niet, dus nu maar hopen dat het met de huidige maatregelen allemaal weer wat beter wordt.

Zoë blijft gewoon een beetje een zorgkindje, maar samen kunnen we alles overwinnen!