Kijken door een fokkers bril
Eens stond ik bij het weiland naast een oudere paardenman, een echte rot in het vak. We hingen samen over het hek naar de paarden te kijken, die aan het rennen waren in het weiland.
Lekker los
“Kijk, dié heeft een erg goede beweging”, zei de man, terwijl hij naar een zwarte merrie wees. Ja, de merrie was lekker aan het rennen maar de anderen ook, en eerlijk gezegd zag ik niet zo veel verschil. "Hoe zo dan?", vroeg ik toch maar, hoewel ik besefte dat ik hiermee te kennen gaf toch niet zo héél veel verstand te hebben van paarden.
“Nou, kijk dan naar die schouders, kijk eens hoe lekker los die zitten”. Loszittende schouders? Zo´n onzin had ik nog nooit gehoord. Ik wilde bijna de veearts gaan bellen …
Kennis = macht
Jaren later begrijp ik zijn woorden. Ik weet nu precies hoe je een paard moet beoordelen en herken de uitdrukkingen die in het vak gangbaar zijn. Alles wat los en vast zit wordt gelezen, over keuringen (van bijna ieder ras) en plaatjes van paarden die het perfecte exterieur combineren met een adembenemende uitstraling worden zelfs bewaard. Ik kan nu 20 paarden zien galopperen en zo diegene eruit pikken die de beste beweging heeft.
Het is zelfs moeilijk geen commentaar te geven als andere paardenmensen enthousiast vertellen dat ze gaan fokken met hun – in mijn ogen – niet al te beste merrie.
Roze bril
Uiteraard ben ik trots op die kennis maar inmiddels heb ik ook de nadelen daarvan ondervonden. Kennis is macht, maar kan ook beperkend werken.
Een paard is namelijk niet zo snel ècht mooi. De maatstaven zijn zo hoog komen te liggen dat er wel eens wordt vergeten dat die 10% in de bovenste regionen van keuringen, concoursen en evenementen het neusje van de zalm zijn. De andere 90% zijn de paarden die op maneges lopen, ergens in de wei staan en voor andere doeleinden worden gebruikt.
Ook die paarden hebben bestaansrecht, goedaardige karakters en kunnen hun baasjes gelukkig maken.
Een vriendin heeft me, eenmalig, meegevraagd om op zoek te gaan naar een paard maar werd stapelgek, want ik kon alleen maar zeuren over steile schouders, een te kort kruis, een stugge hoofd-hals verbinding en slecht bespierde dijen. Maar zij kocht dus toch het paard met de stugge hoofd-hals verbinding en is nog steeds zeer gelukkig met dit paard.
Fokkersbril
Het is goed om kennis te hebben van paarden en hoe die er behoren uit te zien volgens de ras-standaard. Als fokker ben je apetrots indien er goede veulens worden geboren, die alle kans van de wereld hebben om het ver te schoppen.
Maar ook dat ene, niet al te beste veulentje dient met zorg te worden opgefokt en veel aandacht en liefde te krijgen. En eerlijk gezegd, toen wij ooit jaren later een telefoontje kreeg van de kopers van dat betreffende veulentje, waren we dolgelukkig dat de mensen zo tevreden waren met hun nieuwe gezinslid. Want dat is evenveel waard als een kampioenslintje op een keuring.
“Kijk, dié heeft een erg goede beweging”, zei de man, terwijl hij naar een zwarte merrie wees. Ja, de merrie was lekker aan het rennen maar de anderen ook, en eerlijk gezegd zag ik niet zo veel verschil. "Hoe zo dan?", vroeg ik toch maar, hoewel ik besefte dat ik hiermee te kennen gaf toch niet zo héél veel verstand te hebben van paarden.
“Nou, kijk dan naar die schouders, kijk eens hoe lekker los die zitten”. Loszittende schouders? Zo´n onzin had ik nog nooit gehoord. Ik wilde bijna de veearts gaan bellen …
Kennis = macht
Jaren later begrijp ik zijn woorden. Ik weet nu precies hoe je een paard moet beoordelen en herken de uitdrukkingen die in het vak gangbaar zijn. Alles wat los en vast zit wordt gelezen, over keuringen (van bijna ieder ras) en plaatjes van paarden die het perfecte exterieur combineren met een adembenemende uitstraling worden zelfs bewaard. Ik kan nu 20 paarden zien galopperen en zo diegene eruit pikken die de beste beweging heeft.
Het is zelfs moeilijk geen commentaar te geven als andere paardenmensen enthousiast vertellen dat ze gaan fokken met hun – in mijn ogen – niet al te beste merrie.
Roze bril
Uiteraard ben ik trots op die kennis maar inmiddels heb ik ook de nadelen daarvan ondervonden. Kennis is macht, maar kan ook beperkend werken.
Een paard is namelijk niet zo snel ècht mooi. De maatstaven zijn zo hoog komen te liggen dat er wel eens wordt vergeten dat die 10% in de bovenste regionen van keuringen, concoursen en evenementen het neusje van de zalm zijn. De andere 90% zijn de paarden die op maneges lopen, ergens in de wei staan en voor andere doeleinden worden gebruikt.
Ook die paarden hebben bestaansrecht, goedaardige karakters en kunnen hun baasjes gelukkig maken.
Een vriendin heeft me, eenmalig, meegevraagd om op zoek te gaan naar een paard maar werd stapelgek, want ik kon alleen maar zeuren over steile schouders, een te kort kruis, een stugge hoofd-hals verbinding en slecht bespierde dijen. Maar zij kocht dus toch het paard met de stugge hoofd-hals verbinding en is nog steeds zeer gelukkig met dit paard.
Fokkersbril
Het is goed om kennis te hebben van paarden en hoe die er behoren uit te zien volgens de ras-standaard. Als fokker ben je apetrots indien er goede veulens worden geboren, die alle kans van de wereld hebben om het ver te schoppen.
Maar ook dat ene, niet al te beste veulentje dient met zorg te worden opgefokt en veel aandacht en liefde te krijgen. En eerlijk gezegd, toen wij ooit jaren later een telefoontje kreeg van de kopers van dat betreffende veulentje, waren we dolgelukkig dat de mensen zo tevreden waren met hun nieuwe gezinslid. Want dat is evenveel waard als een kampioenslintje op een keuring.
Wat zou ik nog eens graag over het hek willen hangen met die oude paardenman.
Ik zou hem vertellen dat hij helemaal gelijk had, maar hem ook wijzen op die andere bruine merrie, die weliswaar een minder fraaie beweging heeft, maar een gouden karakter. Want deze merrie zou ik met een gerust hart kunnen verkopen aan iemand van die 90% van de paardenmensen, die graag een ontspannen buitenrit beleven in de natuur samen met hun superlieve bruine merrie.
