De gevaarlijke steen
Tussen ons erf en een natuurgebied van Natuurmonumenten ligt een afstand van twee kilometer. We lopen regelmatig met de fjorden ernaar toe, als ze even 'vakantie' nodig hebben. Het natuurgebied is een stuk land met een riviertje dat er doorheen kronkelt, een heuvel met uitzicht, adembenemend mooi. De wandeling erheen is op zich al een groot genot, ware het niet dat, hoe vaak we dit stuk ook lopen, het iedere keer toch weer een groot avontuur is.
Op vakantie !
Vandaag nemen we een jonge ruin mee. Hij mag even bijkomen van zijn eerste avonturen van de africhting. Het eerste stuk is natuurlijk al moeilijk voor het jonge dier. We lopen weg van het erf en een kakofonie van gehinnik trompettert ons afscheid. We lopen langs een fietspad en alle trekkers, groot vrachtverkeer en onwaarschijnlijk hoge combines passeren ons. De fjord geeft er weinig om. We lopen langs een weiland met schapen. Help, wat zijn dat voor een rare wollen balen. Niets aan de hand jongen. De meeste fjorden vinden het even raar, maar lopen dan rustig verder.
Nu komen we langs verschillende weilanden waar prachtige jonge kwpn'ers hun jeugd mogen doorbrengen. Die komen als gekken aan gegaloppeerd en rennen een flink stuk mee langs de omheining. Tja, dat laat de meeste koudbloedige fjorden toch echt niet onberoerd! Maar dat is allemaal peanuts vergeleken met wat gaat komen...
Angst met hoofdletters!
We naderen even later HET toppunt van angst. De staart van de fjord zal spoedig omhoog gaan, en waterige poep zal naar beneden tussen zijn benen lopen. Zijn neusvleugels zullen grote gaten vormen en een woest gebries zal zich door zijn longen een weg naar buiten blazen. Zijn ogen zullen zo groot worden dat de oogkassen er bijna uit lijken te knallen. Zijn hoofd zal zo hoog opgericht staan en zijn lichaam zal verstarren en ieder spierweefsel zal uitrekken tot het uiterst mogelijke. Zijn huid zal trillen en het zweet zal door iedere porie naar buiten barsten. We naderen namelijk de gevaarlijke STEEN!!
Deze steen is een overblijfsel van de ijstijden en ligt naast het fietspad. Dat is nog niet zo heel erg maar echt verschrikkelijk is dat er ook nog een glimmend koperen plaatje op is geschroefd met daarop een dankwoord van Natuurmonumenten voor de boomplantdag anno 2001.
Het is echt weerzinwekkend!
Extreem angstaanjagend.
Een echte paarden nachtmerrie in zijn meest vreselijke vorm!
Self fulfilling prophecy
Iedere fjord, van ons 23-jarige oudje tot en met de afgespeende veulens, is als de dood voor de steen. Telkens weer, hoe vaak we er ook langslopen. Maar dan gebeurt het onwaarschijnlijke. De driejarige ruin sloft mee aan de hand en ziet de steen niet. Ineens merk ik dat bij mij het angstzweet uitbreekt. Wat gebeurt hier, is dit stilte voor de storm?
Gaan we straks weer met een briesende gek aan de hand in de bramenstruiken belanden? Ga ik weer buikschuivend in een rengalop hangend aan een stuk touw het natuurgebied benaderen, met mijn huid aan flarden en mij handen gestriemd van de snijdende touwen?
Ga ik straks weer blauw, gedeukt en gekneusd thuiskomen omdat een fjord weer eens bovenop mij sprong. "Hellup Mammaaa...", maar nee hoor, de ruin ziet niets.
Nu ben ik dus compleet de kluts kwijt. “Kijk dan, sukkel! Is dit niet doodeng??”
Of zou bij mij, na al die keren de schrik, de angst er zo diep in zitten dat niet de paarden maar IKZELF 'angsttherapie' nodig heb?
Op vakantie !
Vandaag nemen we een jonge ruin mee. Hij mag even bijkomen van zijn eerste avonturen van de africhting. Het eerste stuk is natuurlijk al moeilijk voor het jonge dier. We lopen weg van het erf en een kakofonie van gehinnik trompettert ons afscheid. We lopen langs een fietspad en alle trekkers, groot vrachtverkeer en onwaarschijnlijk hoge combines passeren ons. De fjord geeft er weinig om. We lopen langs een weiland met schapen. Help, wat zijn dat voor een rare wollen balen. Niets aan de hand jongen. De meeste fjorden vinden het even raar, maar lopen dan rustig verder.
Nu komen we langs verschillende weilanden waar prachtige jonge kwpn'ers hun jeugd mogen doorbrengen. Die komen als gekken aan gegaloppeerd en rennen een flink stuk mee langs de omheining. Tja, dat laat de meeste koudbloedige fjorden toch echt niet onberoerd! Maar dat is allemaal peanuts vergeleken met wat gaat komen...
Angst met hoofdletters!
We naderen even later HET toppunt van angst. De staart van de fjord zal spoedig omhoog gaan, en waterige poep zal naar beneden tussen zijn benen lopen. Zijn neusvleugels zullen grote gaten vormen en een woest gebries zal zich door zijn longen een weg naar buiten blazen. Zijn ogen zullen zo groot worden dat de oogkassen er bijna uit lijken te knallen. Zijn hoofd zal zo hoog opgericht staan en zijn lichaam zal verstarren en ieder spierweefsel zal uitrekken tot het uiterst mogelijke. Zijn huid zal trillen en het zweet zal door iedere porie naar buiten barsten. We naderen namelijk de gevaarlijke STEEN!!
Deze steen is een overblijfsel van de ijstijden en ligt naast het fietspad. Dat is nog niet zo heel erg maar echt verschrikkelijk is dat er ook nog een glimmend koperen plaatje op is geschroefd met daarop een dankwoord van Natuurmonumenten voor de boomplantdag anno 2001.
Het is echt weerzinwekkend!
Extreem angstaanjagend.
Een echte paarden nachtmerrie in zijn meest vreselijke vorm!
Self fulfilling prophecy
Iedere fjord, van ons 23-jarige oudje tot en met de afgespeende veulens, is als de dood voor de steen. Telkens weer, hoe vaak we er ook langslopen. Maar dan gebeurt het onwaarschijnlijke. De driejarige ruin sloft mee aan de hand en ziet de steen niet. Ineens merk ik dat bij mij het angstzweet uitbreekt. Wat gebeurt hier, is dit stilte voor de storm?
Gaan we straks weer met een briesende gek aan de hand in de bramenstruiken belanden? Ga ik weer buikschuivend in een rengalop hangend aan een stuk touw het natuurgebied benaderen, met mijn huid aan flarden en mij handen gestriemd van de snijdende touwen?
Ga ik straks weer blauw, gedeukt en gekneusd thuiskomen omdat een fjord weer eens bovenop mij sprong. "Hellup Mammaaa...", maar nee hoor, de ruin ziet niets.
Nu ben ik dus compleet de kluts kwijt. “Kijk dan, sukkel! Is dit niet doodeng??”
Of zou bij mij, na al die keren de schrik, de angst er zo diep in zitten dat niet de paarden maar IKZELF 'angsttherapie' nodig heb?
Een leven met paarden
