Club Maria
door Luise Maria van Lieshout
|
Ik ben tekstschrijver en woon op Bonaire met twee paarden, een ezel en vijf honden. Het zijn allemaal rescues. Ik woon off grid, midden in de natuur. Ik schrijf over dit leven op facebook.com/clubmariaclub en op Instagram: mariaendeclub
Voor PaardenColumns schrijf ik extra columns over Club Maria! Luise Maria van Lieshout |
|
Luise Maria:
"Deze zomer woon ik 10 jaar op Bonaire. Ik vertrok uit Nederland na een zelfmoordpoging. Ik had bijna een jaar in een rolstoel gezeten. Ziekenhuis, verpleeghuis, zorgboerderij. Ik voelde aan alles: ik moet hier weg. Alles moest anders. Ik verkocht mijn huis en deed mijn spullen weg. Er staan nog 2 dozen bij mijn moeder: eentje met winterkleren en eentje met foto’s.
Ik was nog nooit op Bonaire geweest, maar mijn lichaam zei volmondig ‘ja’ als ik op internet naar plaatjes van Bonaire keek. Ik kreeg voor het eerst weer zin in de toekomst. Ik had net geleerd hoe ik naar mijn innerlijke stem moest luisteren: gewoon de signalen van mijn lichaam volgen. Mijn lichaam wees me de weg naar Bonaire.
In het vliegtuig voelde ik me al thuis op Bonaire. Ik kende er niemand en dat was precies de bedoeling. Langzaam bouwde ik een nieuw leven op. Ik kocht een omafiets. Begon met yoga-lessen. Ik wist niet meer wie ik was, ik dacht: laat ik maar gewoon van alles uitproberen. Ik fietste naar de manege en verloor mijn hart aan de paarden. Dit was het. Dit wilde ik. Maar dan anders. Ik wilde met paarden leven. Zoals je met een hond of kat leeft: als huisdier.
10 jaar later woon ik met twee paarden van diezelfde manege: Sky en Kim. Ze konden beide het feestgedruis op de manege niet meer aan en mogen nu bij mij in de vrije natuur van hun leven genieten. Ezeltje Maria kan het geweldig met hen vinden.
Het leven op Bonaire is makkelijker. Het is altijd lekker warm, dat scheelt de helft. Twee keer per jaar ga ik terug naar Nederland. Dat voelt heel gek: alsof ik in een vorig leven stap dat al lang voorbij is. Als ik dan vanuit Nederland naar mijn kleine leventje op Bonaire kijk, voel ik altijd een glimlach op mijn gezicht. "
"Deze zomer woon ik 10 jaar op Bonaire. Ik vertrok uit Nederland na een zelfmoordpoging. Ik had bijna een jaar in een rolstoel gezeten. Ziekenhuis, verpleeghuis, zorgboerderij. Ik voelde aan alles: ik moet hier weg. Alles moest anders. Ik verkocht mijn huis en deed mijn spullen weg. Er staan nog 2 dozen bij mijn moeder: eentje met winterkleren en eentje met foto’s.
Ik was nog nooit op Bonaire geweest, maar mijn lichaam zei volmondig ‘ja’ als ik op internet naar plaatjes van Bonaire keek. Ik kreeg voor het eerst weer zin in de toekomst. Ik had net geleerd hoe ik naar mijn innerlijke stem moest luisteren: gewoon de signalen van mijn lichaam volgen. Mijn lichaam wees me de weg naar Bonaire.
In het vliegtuig voelde ik me al thuis op Bonaire. Ik kende er niemand en dat was precies de bedoeling. Langzaam bouwde ik een nieuw leven op. Ik kocht een omafiets. Begon met yoga-lessen. Ik wist niet meer wie ik was, ik dacht: laat ik maar gewoon van alles uitproberen. Ik fietste naar de manege en verloor mijn hart aan de paarden. Dit was het. Dit wilde ik. Maar dan anders. Ik wilde met paarden leven. Zoals je met een hond of kat leeft: als huisdier.
10 jaar later woon ik met twee paarden van diezelfde manege: Sky en Kim. Ze konden beide het feestgedruis op de manege niet meer aan en mogen nu bij mij in de vrije natuur van hun leven genieten. Ezeltje Maria kan het geweldig met hen vinden.
Het leven op Bonaire is makkelijker. Het is altijd lekker warm, dat scheelt de helft. Twee keer per jaar ga ik terug naar Nederland. Dat voelt heel gek: alsof ik in een vorig leven stap dat al lang voorbij is. Als ik dan vanuit Nederland naar mijn kleine leventje op Bonaire kijk, voel ik altijd een glimlach op mijn gezicht. "
