Biodiversiteit

Er staan vier mannen bij het weiland, dat wij hebben gepacht van Natuurmonumenten. Nou ja, staan… één ligt op zijn buik, half onder de omheining door, om een plantje te fotograferen en de anderen staan in de verte te kijken, iets met hun verrekijkers naar beneden gericht.
Ik loop erheen en vraag of er iets aan de hand is.

Een rommeltje
Ons weiland is nu niet echt het mooiste weiland in de omgeving. In het pachtcontract staat dat er niets mag worden bemest en er zo min mogelijk aan het weiland mag worden gedaan. Zet er fjorden in en je weet dat dat al snel leidt tot een rommeltje van hier tot ginder. Op die manier groeit van alles. De smeerwortels tieren welig, Jacobs Kruiskruid proberen we met man en macht te bestrijden, en verder is er weinig orde en netheid in de begroeiing te vinden. Hoe schril is het contrast met de weilanden een eindje verder op: pure monocultuur: een zee van groen kort gras met de geur van een overload aan kunstmest.

Hoera!
Maar nog voor ik bij de mannen ben is het eerste compliment al een feit. “Wat een mooi weiland heeft u”, zeggen ze en ik val bijna om van verbazing. Ze wijzen mij op BIODIVERSITEIT en zijn blij voor de verandering weer eens een insect en een bijtje te zien. Een lange discussie volgt over de toestand van de natuur in Nederland. Het is niet vijf voor twaalf maar vijf over twaalf. Zijn we al niet te laat om het tij nog te keren?

Maar we houden het gesprek even lokaal en gezellig en de paar hectare biodiversiteit waar we nu over praten, doet de mens in ieder geval goed. Althans niet de mens maar de natuur en de mens. Kort samengevat door Albert Einstein: No bees, no human. We moeten terug naar de kruidige weilanden, de bermen vol bloemen en planten en de monocultuur beperken. We hebben ieder plantje nodig om de balans te herstellen.

Mevrouw bemoeial
Een fjordenmerrie komt aanlopen en begroet de mannen. Ze bemoeit zich met het gesprek en is het helemaal met ons eens. Verandering van spijs doet eten. Een weiland vol kruiden, onkruid en gras vindt ze helemaal prima.

De mannen wijzen ons op het plantje dat werd gefotografeerd. We staan er bijna bovenop. Een zeldzaam plantje dat niet zo vaak meer voorkomt. In ons weiland!
“Welk plantje?” vraagt de fjordenmerrie en voor ik haar naar achteren kan duwen, buigt ze naar beneden en ziet het plantje. Hap, kauw, kauw, slik, weg….

Gelukkig staat het plantje in ieder geval op de foto en staan er verderop nog meer exemplaren in het weiland.

Ik groet de Natuurmonumenten-mannen en loop richting huis. Voor het eerst van mijn leven ben ik trots op ons rommel-land en moet ik stiekem wel een beetje lachen om de merrie. Ik hoop maar dat het zeldzame plantje niet lekker was, dan blijven de anderen tenminste staan.

Biodiversiteit is leven!