 Ik wil meedoen!
Hou jij niet alleen van paarden maar schrijf je ook graag over paarden en pony's ? Wij nodigen jou uit om mee te doen. PaardenColumns is een blog waarop elke vijf dagen een leuke column of artikel wordt geplaatst. De column mag gaan over alles wat met paarden te maken heeft. Of het nu over een manegepony gaat of of over een Very Important Paard, het maakt ons niet uit. Of misschien heb je wel een mooie column over een buitenrit of een spannende wedstrijd? Laat ons mee genieten! Een lang artikel mag ook. Kom maar op met een mooie stelling, betoog of heet hangijzer dat ons flink aan het denken zet. Zolang het paard (of de pony) maar centraal staat en op een manier waarvoor wij staan, namelijk: respect voor dit edele dier, hoe mooi, lelijk, succesvol of oud hij of zij ook is. Je hoeft geen perfect Nederlands te schrijven, kleine foutjes halen we er wel uit. Maar echt schrijftalent heeft niet iedereen, dus we hopen héél enthousiast te zijn met jouw bijdragen. Of uw bijdragen... beleefdheidsvormen mag, maar je en jij mag ook. Neem vooral contact op en waag de stap om bekend te worden via onze website. (Misschien lezen de uitgevers of paarden-magazines wel mee... (en niet te vergeten jouw eigen familie, vrienden en je lievelingspaard!)) Wat geven wij voor een mooie column of artikel? Een podium om je te laten horen, een website die reeds bekend is en een groot publiek heeft. Én je krijgt bewondering! Een link naar jouw eigen website mag, maar ook naar jouw LinkedIn pagina, facebookpagina of bedrijf. Graag onderstaande formulier invullen en wij nemen contact op. Een blog of column per mail sturen is nóg gemakkelijker. emailadres: PaardenColumns@gmail.com  Bij stress is het vechten , vluchten of blokkeren dat merkte ik al menige keren het hoort bijna elke dag bij het menselijke gedrag gelukkig is ons oergedrag al wat gedresseerd zijn we al wat genuanceerd bij een paard is dat echter nog niet het eerste dat haar te binnen schiet is vluchten maar niet vechten of blokkeren het paard zal zich vergalopperen In haar diepste voelt ze zich nog prooidier vol angst in elke spier behalve bij haar trouwe vriend daar is ze vertrouwensgezind op haar gemak komt ze dicht bij het spijkerpak vol liefde en genegenheid zonder ook maar enige verlegenheid maar is ze weer alleen neemt haar angst de bovenbeen dan is ze zeer alert ogen wijd open gesperd klaar om weg te rennen daarvan zijn ze moeilijk te ontwennen ze slapen dan ook vaak staand zodat bij gevaar er snel een weg is gebaand enkel wanneer paarden zich op hun gemak voelen zullen ze gaan liggen en even diep doezen niet lang soms zelfs maar een kwartier want ons paardje blijft een bangelijk dier Een gedicht van Godart Bosmans; bedankt voor het delen ! Foto's: konikpaarden In Bourtange   Willen de klimaatontkenners even langskomen? Het is echt lente hier hoor! En dit maar liefst twee maanden te vroeg. En wij maar hopen op een dik pak sneeuw, een Elfstedentocht en briesende witte paarden in de sneeuw.
Waterbakken te lijf gaan met een flinke schop om het ijs te breken. Glijdend op je laarzen stoeien met klompen mest en een kruiwagen die glibberig koud aanvoelt. En een paard rollend door de sneeuw met zijn nèt nieuwe deken aan. Alle ellende, al het plezier. Het hoort gewoon zo. Maar waar is het (gebleven?) Lees meer  In de serie 'Yvonne en Hardwell' konden we lezen dat Yvonne van haar paard weg afgeworpen en haar nek brak. Maar Yvonne piekerde er niet over om Hardwell weg te doen en begon stapje-voor-stapje opnieuw. Een moedige beslissing want er was een lange weg te gaan. Het vertrouwen was volledig weg en ook wist zij niet hoé zij het weer moest gaan aanpakken. In de delen 1 t/m 6 konden we lezen dat Yvonne hulp zocht, en vooral mogelijke oplossingen zocht voor problemen die misschien ten grond slag waren aan het vurige gedrag van Hardwell. Hierna was het een tijdje stil. Maar gelukkig is er nu: Deel 7: Sprookjes bestaan niet  Wat een roman, mijn vorige blog. Prachtig! Het lijkt wel een sprookje.
Ik ben met Hardwell weer onderweg! Onderweg naar iets wat lang mag duren, of wat toevallig misschien snel kan gaan. Ik heb mijn wedstrijd-idealen aan de kant geschoven en wat we kunnen, nemen we mee, maar bovenal geen druk. Voor mezelf niet en voor mijn paard niet. Alleen al stapritjes zijn perfect! Ik was dus regelmatig weer bij mijn paard te vinden en ik geloofde toch echt dat alles goed kwam. Op naar de rijhal met nog steeds mijn testzadel en daar ging ik weer... Lekker na het aflongeren erop en stappen. Na een poosje gestapt te hebben, vol frisse moed naar de draf. Tjonge, wat fijn! Ik helemaal los, fijn, super... Maar toen kwam het... hij voelde steeds meer gespannen aan. Begon wat te klieren met het bit en sloot zich wat af. Ik liep dan wel niet te klieren met het bit, maar ook ik raakte zowat gebiologeerd met elk dingetje wat hij aan het doen was, op een negatieve manier. Ik begon het ook spannend te vinden en zo raakten wij in een neerwaartse spiraal. Ik zette hem terug in stap, hij 'ontwaakte' uit zijn roes en 'schrok!' Hij maakte zich rond, ging met vier benen in de lucht en wilde wegrennen. Ik nam hem terug en dacht meteen: zie je wel! Op dat moment schoten er allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik kon niks anders bedenken dan gewoon doorgaan. En opnieuw begonnen we vol goede moed.. "Goed zo Hardwell, je kan het (of beter gezegd: goed zo Yvonne, je kan het..., toch?)" Uiteraard werd het erger en erger, hij maakte nog twee bokkensprongen en toen raakte het me. Ik stapte af. Dag sprookje! Dag prachtig verhaal! Ik was vreselijk teleurgesteld. En dan voornamelijk in mijn zadel. Op de tweede plaats mezelf en ja, toch ook wel in Hardwell. Ik had toch echt gezien dat, als ik mijn gewicht (1cm!) verplaats, dat hij tegen de zijkant van de schoft aan ging. Maarrrr, was de reden van de zadelmaker: dat komt omdat hij scheef is, je moet hem trainen. Als hij met dit zadel niet wil, dan wil hij met geen andere zadel. Vertel me toch eens: hoe kan ik hem trainen als hij pijn in zijn schoft heeft? Hoe kan ik hem trainen als ik steeds scheef zit? En wederom kom ik weer tot de conclusie dat het daar vast aan ligt. Hoe komt het dan, dat ik mezelf niet vertrouw? In elk geval heb ik een paar weken in zak en as gezeten. Hoe krijg ik weer plezier in het rijden. Maar bovenal: hoe krijgt Hardwell weer plezier in het rijden? Uiteindelijk heb ik een zadelmaker getroffen die ik (op aandringen van mijn vriendin) uiteindelijk toch heb laten komen. Poeh, dat viel niet mee, aangezien ik dus zeker zes weken de handdoek in de ring had gegooid. Wat een fijne vent! En wat een kundige man. Hij luisterde naar het verhaal en luisterde vooral wat ik wel of niet wilde bij mijn paard. Aantal zadels erop en ja hoor, eentje lag voortreffelijk ! Hier kan hij geen pijn van hebben! Hij heeft hem zover aangepast als nodig en hier en daar opgevuld en aangevuld. Vol goede moed ging ik erop.. het zadel is fantastisch! Hardwell geen pijn en ook al ging ik van links naar rechts... het zadel raakte helemaal niks. Dit is het! Hier moet hij op lopen! Uiteindelijk alleen maar gestapt. Aandraven wilde ik wel, maar daar staakte Hardwell weer. Ik had teveel zenuwen. Dat had natuurlijk ook effect op Hardwell. Ik keek alleen maar naar wat er kon gebeuren. En nu ik alles opschrijf na ik mezelf voor mijn kop aan... Yvonne.... er is echt wat loos met je... Ik moet echt wat aan mijn mindset gaan doen. Ik werk mijn paard op zijn zenuwen. Daarbij moet mijn paard vertrouwen krijgen. Net als ik. Dat maakt ons als sterke combi, ineens erg zwak. Ik heb besloten om hem wel weer op te pakken, maar dat samen met mijn vriendin te doen. Ik laat hem eerst weer rijden door haar. Dat was prachtig om te zien en het gaf hem een supergoede boost. Daarna ga ik kijken of het mij lukt... In elk geval: Zadel ? Check!!!! Yvonne ? Laten checken |
NORMEN & PAARDEN
GRATIS E-BOOK FJORDEN HEBBEN HUMOR
Categorieën:
Alles
Hier jouw advertentie? Daar valt over te praten, oftewel: een reële vergoeding. Én een zak wortelen voor onze paarden natuurlijk!
|
