Deel 4: Stout paard!

Met een gerust hart op vakantie of toch niet?
Ja, ik moet loslaten... de prof is prof... die weet wat ze doet, toch?

We zijn nog niet in Oostenrijk en ja hoor... volgend bericht. Geen goed bericht. Het is weer mis.
En nu zit ik hier en mijn Hardwell helemaal daar!! Hij wil niet stappen, draait zich om en is weer ontploft. Er is vast wat met hem aan de hand en er wordt gevraagd of ik een osteopaat wil laten komen. Er valt anders niet op te rijden.
Ja, natuurlijk is dat goed!! En natuurlijk kijk je maar heel goed wat er is!

Een klein weekje later is de osteopaat gekomen met de volgende mededelingen:
Een wervel verschoven, (was gelukkig makkelijk terug te krijgen.) Tongbeen vast, (was ook makkelijk terug te krijgen) en dan zijn atlas...
(Grappig denk ik nog... ook mijn atlas ligt aan poeier.)
Volgens de osteopaat kleine dingen, waar hij niet zo van ondersteboven zou moeten zijn, maaarrrr... een gevoelig paard kan dus erg gevoelig reageren...

Inmiddels anderhalve week later kon de prof haar werk weer hervatten.
Helaas wel met een ander zadel, want mijn zadel lag niet goed.
Het zadel (wat compleet en voor heel veel geld aangemeten was), deugde niet. Gelukkig mocht ze een zadel lenen die redelijk paste.

Je begrijpt natuurlijk dat mijn vakantie nu niet echt ontspannen was.. Ik heb me zorgen gemaakt. Heel veel zorgen. Ik kreeg weinig informatie nog en ik zat nog steeds in Oostenrijk, geen flauw idee hoe het met hem ging. Geen video's, geen foto's niks.

Toen ik hem eindelijk kon komen halen, was er een afstand tussen Hardwell en mij. Ja.. leuk dat ik er was, maar dat was het... hij was schrikkerig als ik over zijn wang aaide. Iets wat ik altijd graag deed bij hem... hij was wat argwanend en als ik mijn hand uitstak had hij geen echte interesse....
Totdat hij iets herkende. Zijn ogen bloeide op en zijn hoofd legde hij op mijn schouders... we hebben 5 minuten zo gestaan. Mijn hemel, wat had ik hem gemist en jeetje.... hoeveel wijzer zijn we nu eigenlijk geworden?

Zo vertelde ze, dat er 4 keer op gereden was, waarvan 1 of 2 keer weer door een ander. Hij kon aan-draven en aan-galopperen, maar stappen was waardeloos. Hij moest bezig gehouden worden en hij had zo zijn 'trucjes'. Zo kon hij zo je benen tegen de bakrand aandrukken en voor je het wist, was hij omgedraaid en begon hij te dreigen met ontploffingen. Nee.. hij was niet leuk. En soms gevaarlijk.. Ik moest maar nadenken over een correctiebit en aan een ander zadel.
Ik heb haar vriendelijk bedankt en ondanks dat ze de beste bedoelingen had, vond ik het toch behoorlijk jammer dat ik niet heb kunnen zien hoe hij is gereden.

We hebben hem geladen en zijn naar huis gegaan.. ik heel blij dat ik hem eindelijk weer terug had en beloofde mezelf dat ik nooit, maar dan ook nooit meer op vakantie zou gaan!

De volgende dag thuis eens kijken hoe de vork in de steel zat. Ik wilde een hoofdstel in doen, om te kijken hoe raar het nu werkelijk zat... Ben ik nu echt zo slecht dat ik het niet zag? Ben ik nu echt zo'n persoon die het niet snapt?

De volgende dag haalde ik Hardwell uit het land en zette hem op de poetsplaats. Vreselijk! Wat zat hij me uit te dagen. Het was niet eens klieren meer. Op een gegeven moment begon hij zelfs lijnrecht tegenover mij te staan. "Kom maar op als je durft.. ik lust je rauw," waren zo zijn woorden die ik zo uit zijn lichaamstaal en ogen kon halen. En daar stond hij : uitdagend, boos en fel. En nog voordat ik hem naar de bak kon leiden, rukte hij zich los en probeerde een reactie uit te lokken, alleen ik reageerde niet.

Ik deed zelfs helemaal niks.
Ik strafte hem niet, stelde hem niet gerust, ik pleasde hem niet en ik bracht hem niet tot bedaren. Niks van dat alles.
Sterker nog.. ik liet hem gaan. Dit was niet mijn Hardwell die ik kende. Dit was een ongeleid projectiel en wat ik ook zou doen.. het zou hem alleen maar verder van zichzelf brengen. Dus deed ik niks.

En toen ging hij af. Hij begon te gillen, trappen, rennen, bokken en te slaan en alles wat in zijn pad kwam moest maken dat hij wegkwam. Hij rende naar de bak en ik liep op mijn gemak achter hem aan en ging aan de zijkant van de bak staan.

En Ik deed nog steeds niks.
Te kijken ja... Zeker 10 minuten ging hij tekeer.
Dit is wat hij nodig had....
Toen kwam hij naar me toe en legde weer zijn hoofd op mijn schouders. Hij beefde over zijn hele lijf en het schuim stond overal... maar het was oké. Hij was zo blij dat dit even mocht, hij was zo blij en opgelucht dat ik geen strijd met hem aan ging en hij was zo blij dat hij weer even zichzelf mocht resetten...
Ik heb hem helemaal van al zijn ellende ontdaan en gewassen met sop. En daar kwam hij weer als nieuw tevoorschijn ...

Hij werd weer mijn liefste Hardwell...

Precies een jaar geleden, schreef k over de Konikpaarden in Bourtange. Destijds een onderwerp dat veel aandacht kreeg vanwege maatschappelijke onrust over Konikpaarden in de Oostvaardersplassen.

Gelukkig is de situatie in Bourtange ongewijzigd. De Konikpaarden hebben er nog steeds de ruimte en de rust.

Door Godart Bosmans