Deel 2: Buiten leven de katten

We verhuisden naar een woonboerderij in het Hoge Noorden en kregen er als bonus zomaar drie katten bij. Was dit liefde op het eerste gezicht of een gearrangeerd huwelijk?

Tijd heelt alle wonden
Ik was een dertiger en een paar jeugdtrauma’s had ik inmiddels wel overwonnen. Ruzie met vriendinnetjes, betrapt op snoep jatten uit een winkeltje en nog wat andere zondes. Tijd heelt alle (kleine) wonden. Maar één jeugdtrauma was gebleven en dat was de woede voor de katten van de buren, die onze hamster Cindy te pakken hadden gekregen. Het arme dier werd telkens in de lucht gegooid en net zolang gemarteld tot er geen gepiep meer te horen was. Daarna aten ze Cindy maar half op, want ze hadden eigenlijk helemaal geen honger.

Wat heb ik die beesten gehaat. En dat liet ik ze merken. Zodra het rapaille door onze tuin liep, kwam ik aangerend met een emmer water en gooide ik de complete inhoud over hen heen. ‘Rotbeesten!’ riep ik dan en de tranen sprongen in mijn ogen. Tranen van woede en verdriet, want als ik hen zag, dacht ik weer aan de schattige kraaloogjes van mijn goudkleurige hamster, die mij altijd zo lief aankeken als zij een nootje vasthield en die lekker opknabbelde.

Duidelijke afspraken
Op de tweede dag van ons nieuwe leven in onze nieuwe woonomgeving heb ik Bloemkool, Schilderij en Theepot bij mij geroepen en streng toegesproken. Ik heb hen verteld over de brute dood van Cindy. ‘Dus, laten we even harde afspraken maken over jullie menu en moreel gedrag.’ Ik legde hen uit dat ik het acceptabel vond dat ze muizen en oude zieke vogels zouden eten, maar never nooit jonge vogeltjes. En van onze nieuwe hamster, cavia’s en meneer Konijn moesten ze absoluut afblijven. ‘Anders gaan jullie zwemmen in de regenton met de deksel erop,’ waarschuwde ik hen zogenaamd bloedserieus.

De katten keken mij met grote ogen aan. Vervolgens keken ze naar elkaar. Bloemkool draaide met zijn voorpootje cirkeltjes langs zijn hoofd en wees naar mij, waarna de katten mij de rug toekeerden en op hoge poten wegliepen.
Toch was ik tevreden. Als ik de zorg over deze katten zou krijgen, zouden ze zich ook aan onze regels moeten houden. En dat wisten ze nu.

Succesvolle inburgering en samenwerking
In de jaren die volgden groeide langzaam een vriendschapsrelatie tussen mij en de katten. Ze hielden zich aan de afspraken en ik gaf hen de zorg die ze nodig hadden.
Het leek er op dat de katten mijn waarschuwing ter harte hadden genomen. Ze zullen ongetwijfeld, buiten mijn gezichtsveld, hun menu hebben aangevuld met vogels of ander onbekend & ongewenst gespuis dat op ons erf rondliep. Maar wat niet weet, dat niet deert.

Heden en ver verleden
Inmiddels slenteren de (klein-)kinderen van Bloemkool, Schilderij en Theepot over het erf en ik moet er niet aan denken dat ik die geweldig lieve, grappige knuffeltjes zou moeten missen. Ze horen nu net zo goed bij ons als de omgeving. Is dit dan toch liefde voor katten?

Misschien wel, maar heel soms denk ik weer aan Cindy Dan hoor ik in gedachten haar doodskreten. Gelukkig besef ik dan dat het geluid van buiten komt, van een muisje dat kennelijk als nagerecht op de menukaart van de katten staat.

De natuur is de natuur, verzucht ik, en ik zet het geluid van de TV iets harder. Vol schaamte, want wie is hier nu hypocriet?

Maar als het gepiep en gemartel te lang duurt of als ik het niet meer kan aanhoren, ren ik snel naar buiten toe. Mèt een emmer water…

wordt vervolgd

Deze columns gaan over ‘mijn’ katten die buiten leven. Mensen vragen wel eens hoeveel katten ik nu eigenlijk heb. Vijf zeg ik dan. Maar eerlijk gezegd weet ik het niet precies.

De achtertuin van Nederland
Daar woon ik met mijn gezin. Eén van de weinige gebieden met één mens per hectare en dus veel ruimte per persoon. En nog meer per kat. Hoeveel katten iemand heeft, hangt er van af hoe je ‘eigendom’ definieert. Telt het of ze bij ons geboren zijn? Of hoeveel zorg wij voor onze katten hebben? Of welke katten hier slapen, eten en leven en vooral: zich niet laten wegjagen?

Ik vertrek
Twintig jaar geleden verhuisden wij van de grote stad naar the middle-of-no-where ergens in het noorden aan de grens met Duitsland. Nooit spijt gehad, maar het was wel even wennen. Dat moesten we ook aan de katten die in ons leven kwamen. Correctie; wij kwamen in hún leven, want zij woonden hier al. De vorige bewoonster had ze achtergelaten en dit niet aan ons verteld.

Een buurvrouw wees mij op het feit dat de katten bij de boerderij hoorden en vertelde welke drie het waren. “Hoe heten ze?”, vroeg ik nog. “Bloemkool is die grote witte. Theepot die grijze en Schilderij die met vlekken”, zei ze zonder blikken of blozen. De vorige bewoonster had namelijk kleinkinderen die af en toe op bezoek kwamen en de katten zo noemden. “Wat origineel…”, stamelde ik.

De grootste zorg
Katten horen hier dus bij de boerderijen en woon je ergens waar de katten altijd zijn, dan zijn zij dus van jou. Als je de katten die hier zijn geboren meetelt, dan zijn het er nu vijf. Moederpoes, zoontje, zusje-dochtertje, kleinkleindochtertje en zoon-man-kleinzoon.

Het zorgen voor onze katten bestaat uit eten geven, opletten op de gezondheid, maar voornamelijk de voortplanting beperken. Dat laatste is echt nodig, want katten zijn hier nog succesvoller in zichzelf vermenigvuldigen dan konijnen. En dié hebben toch echt wel een reputatie!

De dierenarts is blij met ons
We zorgen dat de poezen de pil krijgen, de katers gecastreerd worden of dat er sterilisaties plaatsvinden. Dat laatste hangt voornamelijk af van de aanbiedingen die de dierenartsen hier doen op dagen dat je korting krijgt op in meervoud aangeleverde poezen.

Ondanks deze zorg blijft het een kunst om te voorkomen dat er ieder jaar weer nestjes zijn vanwege het feit dat niet iedereen zich verantwoordelijk voelt. We komen namelijk terug op de definitie van bezit. Er lopen hier katers rond waarvan niemand weet van wie ze nu eigenlijk zijn. Dat zijn mannetjes die er niet om liegen. Bruut & brutaal en probeer ze maar eens van je erf af te jagen als een poes toch krols is geworden.

Lawaaiige feesten vinden er dan plaats, daar is Lowlands niets bij.

Gratis af te halen
Gelukkig raak je de kittens hier altijd wel weer kwijt, want iedereen zit ook met het andere probleem: je geliefde kat is een makkelijk slachtoffer van het langsrazend verkeer. Die ene auto die per uur langsrijdt, moet namelijk wel altijd even knoerthard racen.

En ineens mis je die lieve gevlekte poes of is Brutus al een tijdje niet meer langs geweest…

Buiten-leven-de katten
Nu hoor ik iedereen roepen dat de poezen binnenhouden een oplossing zou zijn voor bovengenoemde drie problemen: definitie van bezit, geboortebeperking en voorkomen van verkeersdoden. Dat klopt, maar katten hebben hier buiten ook een goed leven. Bij de stallen en in de velden is er genoeg te jagen op muizen, bomen zijn leuk om in te klimmen, bosjes om in te verdwijnen, loungestoelen om bezet te houden als het zonnetje schijnt, de hond om te pesten en de buren om wat eten te scoren.

Bovendien leven katten hier al eeuwen en hen van hun vrijheid beroven staat hier gelijk aan een boer dwingen een kantoorbaan te nemen. Uitgesloten dus.

Mijn vijf (?) katten hebben het hier goed. Bloemkool, Theepot en Schilderij leven overigens niet meer.

Wordt vervolgd.

We starten deze zomer met een Zomerfeuilleton. Een mooi ouderwets woord dat wat mij betreft mag blijven. Wat is een feuilleton? Het is een vervolgverhaal in een krant, tijdschrift of op een blog. Het woord verwijst naar het Franse woord feuille, dat blad of blaadje betekent.

De zomervakantie is een moment van rust.  De veulens zijn geboren, de merries zijn terug van hun date met de hengst, jonge paarden gaan de wei in en een hoop paarden mogen ook even op vakantie in het weiland.

Maar er zijn ook veel paarden die juist flink aan de bak moeten. En voor paardenmensen geldt eigenlijk: wij hebben nooit vakantie!

Om de zomer te vieren bieden wij een zomer-feuilleton in de vorm van een reeks columns over  Paard & omgeving. De katten op het erf, de stallen en het weiland, ongedierte etc. Het hoort er allemaal bij, of je het nu leuk vind of niet. En daarom besteden we dee zomer hier aandacht aan.  Ook uw schrijfsels zijn welkom. Of dit nu een blog, een column, een gedicht, een videootje of een lang artikel is.
Zolang het maar luchtig, lekker leesbaar, humoristisch en zonnig.

Warme groeten, PaardenColumns wenst u alvast een fijne zomer-vakantie.